MAMIL (Een Sci-Fai / Horrorverhaal)

Het adres dat Amber had gestuurd leidde Henk naar een deel van de stad waar hij nog nooit was geweest. Tussen opslagplaatsen en autosloperijen stond een onopvallend gebouw van donkere steen, drie verdiepingen hoog, met getinte ramen die geen blik naar binnen toelieten. Het enige teken dat dit GenFit was, was een klein, strak logo naast de ingang: een DNA-spiraal in zilver en wit.

Henk parkeerde zijn Toyota tussen een matzwarte Mercedes en een elektrische Porsche die allebei waarschijnlijk meer kostten dan hij per jaar verdiende. Hij had dit niet verwacht, maar keek er ook niet van op. Resorts, retreats en wellnesscentra: dat soort plekken trok altijd rijke mensen aan. Mensen die genoeg geld hadden om hun problemen te laten verdwijnen.

De lobby was verbluffend. Waar Henk een typische sportschool had verwacht – bureaus van nep-hout, posters met bodybuilders en de geur van zweet en ontsmettingsmiddel – trof hij iets wat meer leek op een high-end spa aan. De vloeren waren van gepolijst marmer, de muren een warm wit met subtiele LED-verlichting. Er hingen moderne kunstwerken die hij niet begreep maar waar hij wel van onder de indruk was.

Achter een balie die eruitzag alsof deze uit één stuk steen was gehouwen, zat een jonge vrouw met het soort perfecte uiterlijk dat hem deed denken aan influencers op Instagram. Haar huid was zo gaaf dat het onmenselijk leek, haar haar viel in perfecte golven over haar schouders en toen ze glimlachte waren haar tanden zo wit dat hij zijn ogen even moest dichtknijpen.

“Henk?” tutoyeerde ze hem, met een stem die dezelfde aangenaam warme toon had als aan de telefoon. “Ik ben Amber. Welkom bij GenFit.”

Ze kwam om de balie heen gelopen en hij zag dat haar lichaam net zo perfect was als haar gezicht. Alsof ze zo uit een biologieboek over menselijke anatomie was weggelopen.

“Wauw”, zei hij, en hij bloosde meteen omdat hij dat hardop had gezegd.

Amber lachte, een geluid als windklokjes. “Dank je. Wacht maar tot je de rest van ons team ontmoet. Kom, laten we aan de rondleiding beginnen. Daarna kunnen we het hebben over jouw persoonlijke programma.”

Ze leidde hem door de lobby, naar een gang met kamers met deuren van zwart glas. Door de transparante wanden kon hij mensen zien trainen, maar niet op de manier die hij gewend was. In plaats van loopbanden en gewichten zag hij machines die hij niet herkende – apparaten die leken op kruisingen tussen MRI-scanners en zonnebanken, met schermen vol grafieken die leken te zijn gebaseerd op hun lichaamsfuncties.

“Wat doen die machines?” vroeg hij.

“Cellulaire optimalisatie”, zei Amber. “We werken hier niet alleen met spieren en cardio. We gaan dieper. Naar de basis van je lichaam.”

Ze kwamen bij een deur waarop stond: “Consultatie Suite 3”. De suite bleek te zijn ingericht als een luxe kantoor, met leren stoelen en een groot scherm aan de muur.

“Vertel me eerst wat over jezelf”, zei Amber terwijl ze tegenover hem ging zitten. “Wat bracht je bij ons?”

Henk vertelde over zijn gewichtsverlies, over zijn frustraties, over de vrouw bij FitZone. Hij vertelde meer dan hij van plan was geweest, maar er was iets aan Amber’s manier van luisteren dat hem op zijn gemak stelde. Ze onderbrak hem nooit, knikte op de juiste momenten en haar ogen lieten zijn gezicht nooit los.

“Dus je hebt al bewezen dat je gemotiveerd bent”, zei ze toen hij klaar was. “Dat is goed. Want wat wij hier doen vereist commitment. Toewijding leidt tot transformatie.”

Amber drukte op een afstandsbediening en het scherm kwam tot leven. Er versWangen foto’s van mensen – voor en na shots die zo dramatisch waren dat Henk even dacht dat het nep moest zijn. Een man van rond de vijftig die was veranderd van een doorsnee kantoorslaaf in een filmster. Een vrouw van veertig die de kloof tussen huismoeder en supermodel had gedicht.

“Genetische optimalisatie”, zei Amber. “We helpen je lichaam om zijn natuurlijke potentieel te bereiken. Niet door middel van sterke trainingen of strenge diëten, maar door te werken met je DNA.”

“DNA? Dat klinkt als…”

“Science fiction?” glimlachte Amber. “Dat dachten mensen tien jaar geleden ook over CRISPR, over immunotherapie, over stamcelbehandelingen. Nu zijn het standaardbehandelingen in de beste ziekenhuizen. Wij lopen gewoon een paar jaar voor.”

Ze klikte door naar een scherm vol wetenschappelijk uitziende diagrammen. “Kijk, iedereen heeft bepaalde genen die hun fysieke ontwikkeling beperken. Genen die bepalen hoe snel je spieren groeien, hoe efficiënt je vetverbranding is, hoe je huid oud wordt. Wij identificeren die beperkingen en ruimen ze op.”

“Is dat legaal?”

“Volledig. We vallen onder de regels voor experimentele cosmetische behandelingen. Alles wat we doen is goedgekeurd door de European Genetic Enhancement Board.”

Henk had nog nooit gehoord van die organisatie, maar het klonk hem officieel en gewichtig genoeg in de oren.

“Het programma bestaat uit drie fasen”, ging Amber verder. Er verscheen een diagram op het scherm. “Eerst doen we een volledige genetische scan om je huidige mogelijkheden en beperkingen te identificeren. Dan beginnen we met een serie micro-injecties die je DNA helpen zich aan te passen. Tegelijkertijd krijg je een op maat gemaakte supplementenregime en fysiotherapie. Na zes tot acht weken begin je de eerste resultaten te zien.” Amber glimlachte.

“En de kosten?”

Amber’s glimlach werd iets minder breed. “Het basispakket is vijfduizend euro per maand. De meeste cliënten hebben drie tot zes maanden nodig voor volledige resultaten.”

Henk voelde zijn maag omdraaien. Vijfduizend euro per maand. Dat was meer dan hij verdienende als administratief medewerker bij de gemeente. “Dat is… dat is veel geld.”

“Het is een investering in jezelf”, zei Amber routineus. “In geluk? In meer zelfvertrouwen? In het leven dat je altijd hebt gewild?”

Ze leunde naar voren. “Misschien moet je er even over nadenken. Of anders… “, zei ze en hield haar adem even in. Ze keek hem aan met een onweerstaanbare blik. “Anders hebben we ook een Partner Programma. Zou perfect kunnen zijn voor iemand zoals jij. Dan krijg je korting of krijg je zelfs gratis behandelingen.”

Henk voelde nattigheid. “Maar…”

“In ruil daarvoor help je ons om andere mensen te bereiken die baat zouden hebben bij onze services”, zei Amber met haar warme stem.

“Bedoel je… verkopen?”

Ambers stond op. “Weet je wat? Laat me je voorstellen aan een paar van onze members. Dan kun je zelf zien wat mogelijk is.”

Ze liepen terug de gang in, naar een ruimte die eruitzag als een luxe lounge. Er zaten ongeveer tien mensen, mannen en vrouwen van verschillende leeftijden, maar allemaal hadden ze hetzelfde als Amber: die onmenselijke perfectie die hem deed denken aan computergraphics.

“Henk, dit zijn een paar van onze Partners”, zei Amber. “Deze mensen hebben allemaal hun eigen transformatie doorgemaakt en helpen nu anderen hetzelfde te bereiken.”

Een man van ongeveer Henks leeftijd stond op om hem te begroeten. Hij was lang, breed, en had het soort gezicht waar Henk altijd jaloers op was geweest. Maar toen hij glimlachte, was het warm en oprecht.

“Hey, ik ben Marcus”, zei hij. “Leuk je te ontmoeten, man.”

“Hoi. Henk.”

“Marcus was acht maanden geleden nog accountant”, zei Amber. “Vertel hem eens hoe je leven is veranderd.”

Marcus lachte. “Man, waar moet ik beginnen? Ik probeerde af te vallen, probeerde in shape te komen, maar niets werkte echt. Ik was onzichtbaar, je weet wel? Vrouwen keken dwars door me heen, op het werk werd ik over het hoofd gezien voor promoties.” Hij gebaarde naar zichzelf. “Maar kijk nu eens naar me. Ik ben afgelopen maand getrouwd met een fotomodel. En het mooiste van alles? Ik help elke dag mensen om hetzelfde te bereiken. Er zijn zoveel mensen die vastzitten in hun leven, die weten dat er meer mogelijk is maar niet weten wat ze moeten doen. Mensen zoals jij vinden ons meestal online of ze horen erover van vrienden, Maar er zijn zoveel mensen die nooit van ons zouden horen. Mensen die denken dat er niet meer in zit dan het leven dat ze nu leiden. Wij helpen hen om te ontdekken hoe ze het beste uit zichzelf kunnen halen.”

Marcus ging verder. “Het is eigenlijk gewoon vriendschap, weet je? Je hebt een transformatie doorgemaakt, je voelt je geweldig en je wilt die ervaring delen. En GenFit beloont je ervoor dat je mensen helpt.”

Henk fronste. “Ik weet niet…”

“Het is gewoon een slimme manier van marketing”, zei Marcus. “In plaats van miljoenen uit te geven aan advertenties betaalt GenFit mensen zoals wij om het woord te verspreiden. Wij vertellen het eerlijke verhaal, meer niet.”

Amber legde haar hand op Henks arm. “Waarom begin je niet gewoon met een proefbehandeling? Dan kun je zelf zien wat het doet.”

“Een proefbehandeling?”

“Een genetische scan plus een eerste ronde micro-injecties. Gratis. Als je na twee weken tevreden bent met de resultaten, kunnen we kijken hoe we verder gaan.”

Henk keek rond naar de gezichten om hem heen. Allemaal perfect, allemaal gelukkig, allemaal succesvol. Alles wat hij wilde zijn.

“Wat heb ik te verliezen?”, dacht hij.

De behandeling zelf was verassend eenvoudig. Henk lag op een tafel die eruitzag als een kruising tussen een massagebank en een ruimteschip, terwijl een machine die zoemde als een groot insect over zijn lichaam bewoog. Dr. Kim, een kleine Koreaanse vrouw met kraalogen, legde uit dat ze zijn genetische markers in kaart brachte.

“Je hebt interessante genen”, zei ze terwijl ze naar schermen vol data staarde. “Goede basis voor spierontwikkeling, maar geblokkeerd door insulineresistentie-genen. Je huid heeft potentieel voor veel betere elasticiteit, maar wordt geremd doordat je collageenproductie beperkt is. En je hormoonproductie…” Ze tuurde naar een grafiek. “Die kunnen we zeker optimaliseren.”

“Is dat goed of slecht?”

“Het is perfect”, glimlachte ze. “Je bent een ideale kandidaat voor genetische optimalisatie. Je lichaam wíl al deze veranderingen, het weet alleen niet hoe die voor elkaar te krijgen.”

De micro-injecties voelden als kleine prikjes. Niet prettig, maar niet erger dan een prik bij de huisarts. Dr. Kim gebruikte iets wat eruitzag als een futuristische pen om tientallen kleine prikjes te zetten over zijn hele lichaam. “Dit zijn aangepaste virussen”, legde ze uit. “Onschadelijke versies die nieuwe instructies aan je cellen geven. Ze vertellen je DNA om bepaalde genen aan te zetten en andere uit te schakelen.”

“Virussen?” Henk probeerde niet te bewegen terwijl ze werkte.

“Heel veilig. We gebruiken dezelfde technologie die wordt gebruikt voor gentherapie bij kanker. Alleen wij gebruiken het voor esthetische doeleinden.”

Na afloop kreeg Henk een goodiebag mee: drie verschillende supplementen (‘Voor optimale genetische expressie’), een speciale voedingsroutine (‘Aangepast aan jouw unieke metabolisme’) en een crème (‘Voor verbeterd huidherstel’).

“Je merkt binnen 48 uur al wat”, zei Amber toen ze hem uitliet. “Verbeterde energie, betere slaap, vaak verbetering van stemming. De fysieke veranderingen beginnen na een week.”

Henk reed naar huis met gemengde gevoelens. Een deel van hem voelde zich alsof hij net het slimste had gedaan wat hij ooit had gedaan. Een ander deel vroeg zich af of hij net was opgelicht.

Die eerste nacht sliep hij beter dan hij in maanden had gedaan. Diep, ononderbroken en zonder te dromen. Hij werd wakker zonder zijn gebruikelijke ochtendmoeheid. Hij voelde zich levendiger dan hij zich in jaren had gevoeld. Alsof er een filter was weggenomen tussen hem en de wereld. Niet dat iemand anders het opmerkte, maar toch.

Door de week heen werd het steeds duidelijker dat er iets aan het veranderen was. Zijn huid werd strakker, zijn ogen helderder. Toen hij zich op vrijdag schoor, leek zijn gezicht… symmetrischer. Zijn neus was nog steeds groot, maar hij leek beter te passen bij de rest van zijn gezicht. Op het werk viel het zijn collega Petra het als eerste op. “Je ziet er goed uit”, zei ze tijdens de koffiepauze. “Goed uitgerust?”

“Ja, ik slaap beter”, zei Henk. “Nieuwe routine.”

“Wel, het staat je goed.”

En hij had energie. Zoveel energie dat hij na het werk nog naar de gewone sportschool ging in plaats van op de bank voor de tv te hangen. Hij rende sneller en langer dan hij ooit had gedaan, en in plaats van uitgeput te zijn voelde hij zich daarna nog energieker.

Op maandag, precies een week na de behandeling, belde Amber.

“Henk! Hoe voel je je?”

“Geweldig”, zei hij, en hij meende het. “Echt geweldig. Ik weet niet wat jullie hebben gedaan, maar het werkt.”

“Dat is fantastisch! Ben je klaar voor de volgende stap?”

“Wat houdt dat in?”

“Een volledige assessment. We kijken hoe je lichaam heeft gereageerd en maken een plan voor de komende maanden. En natuurlijk praten we over het Partner Program, als je geïnteresseerd bent.”

Die avond, terug bij GenFit, was Henk verbaasd over hoe anders hij zich voelde. Een week geleden was hij hier gekomen als een onzekere man die wanhopig op zoek was naar een oplossing. Nu voelde hij zich sterker en zelfverzekerder. Alsof hij meer recht had om er te zijn.

Dr. Kims metingen bevestigden wat hij al voelde. “Uitstekende reactie”, zei ze. “Spiertonus verbeterd met 12 procent, huidelasticiteit verbeterd met 15 procent, hormoonproductie gestabiliseerd. En dit is nog maar de eerste week.”

“Wat gebeurt er de komende weken?”

“De echte veranderingen beginnen nu pas. Je gezicht gaat veranderen – symmetrischer, gedefinieerder. Je gaat sterker worden én er sterker uitzien. En je energieniveau…” Ze glimlachte. “Je voelt je straks alsof je tien jaar jonger bent.”

Ze gaf hem een nieuwe set supplementen, in hogere doses dan de vorige. “Deze bevatten groeifactoren en peptiden die het proces versnellen. Neem ze precies zoals voorgeschreven.”

Amber voegde zich bij hen. “Je weet nu dat het werkt. Ben je ook klaar om andere mensen te helpen?”

Het Partner Programma. Henk was het bijna vergeten. Hij dacht aan al zijn frustraties door de jaren heen, aan alle keren dat hij had gewenst dat hij anders was. “Zeker”, zei hij. “Ik ben zeker geïnteresseerd.”

“Mooi. Laten we dan beginnen met mensen in je directe omgeving. Familie, vrienden, collega’s. Mensen die je kent en om wie je geeft.”

Ze gaf hem een kleine stapel kaartjes. “GenFit – haal het beste uit jezelf” stond erop, met een QR-code en Henks naam eronder als “Partner Consultant”.

“Je hoeft ze niet te overtuigen”, legde Amber uit. “Gewoon het kaartje geven en vertellen over je eigen ervaring. De mensen die er klaar voor zijn zullen contact opnemen.”

“En dan?”

“Dan krijg je voor elke nieuwe klant die zich aanmeldt een bonus van tweeduizend euro. Plus 10 procent van wat zij uitgeven aan behandelingen. En als zij ook Partner worden…” Ze glimlachte. “Dan wordt het echt interessant.”

De volgende dagen gingen voorbij in een waas van verandering. Henks lichaam transformeerde met een snelheid die hem duizelig maakte. Zijn gezicht werd scherper, zijn lichaam strakker, zijn houding rechter. Op het werk kreeg hij meer aandacht van collega’s. Vrouwen gingen gesprekken met hem aan. Mannen vroegen hem om advies.

En hij begon de kaartjes uit te delen.

Zijn opmerkzame collega Petra was de eerste. “Je ziet er echt heel anders uit”, zei ze tijdens de lunch. “Wat is je geheim?” Hij gaf haar een kaartje. “Gewoon een nieuwe sportschool. Maar ze doen dingen daar die ik nog nooit ergens anders heb gezien.”

“GenFit”, las ze. “Nog nooit van gehoord.”

“Dat zeiden ze al. Ze zijn heel exclusief. Maar de resultaten…” Hij gebaarde naar zichzelf.

Petra stak het kaartje in haar tas. “Misschien kijk ik wel eens.”

Die avond belde Amber. “Henk! We hebben een nieuwe aanmelding via jou. Petra Janssen. Gefeliciteerd, je hebt je eerste tweeduizend euro verdiend.”

Tweeduizend euro. Meer dan Henk normaal in een maand spaarde. En wat had hij nou eigenlijk gedaan? Een kaartje uitgedeeld.

“En ik heb nog meer goed nieuws”, ging Amber verder. “We willen je uitnodigen voor onze maandelijkse Partner Meeting. Zondag, exclusieve locatie. Alle top-performers zullen er zijn. En onze founder.”

De Partner Meeting vond plaats in een landhuis buiten de stad dat eruitzag alsof het uit een glossy magazine kwam. Henk parkeerde zijn Toyota tussen dezelfde soort dure auto’s die hij bij GenFit had gezien, voelde zich even onzeker maar herpakte zich. Een maand geleden zou hij zich hier zo ongemakkelijk hebben gevoeld dat hij was weggereden. Nu kon hij de druk weerstaan. Hij was trots op zichzelf.

Binnen trof hij een samenkomst aan van de mooiste mensen die hij ooit bij elkaar had gezien. Niet zomaar mooi, maar mooi op een manier die hem deed denken aan een andere soort mens. Alsof iemand alle kleine imperfecties had weggenomen die normale mensen hebben en had vervangen door iets beters.

Marcus begroette hem met een klap op zijn schouder. “Henk! Man, je ziet er fantastisch uit. Hoeveel weken ben je nu bezig?”

“Drie weken.”

“Drie weken! En je hebt al een klant binnen. Fantastisch, man.”

Hij leidde Henk rond en stelde hem voor aan andere Partners. Er was Richard, die beweerde dat hij van IT-nerd naar influencer was gegaan en nu zestigduizend followers had op Instagram. Sandra, die haar eigen ‘lifestyle consulting bedrijf’ was begonnen en beweerde dat ze meer verdiende dan in haar vorige carrière als advocaat.

“Het mooie is”, legde Sandra uit, “dat je niet hoeft te liegen over de resultaten. Kijk naar jezelf. Kijk naar ons. De resultaten spreken voor zichzelf.”

“Hoe lang doen jullie dit al?” vroeg Henk.

“Ik ben anderhalve jaar geleden begonnen”, zei Richard. “Beste beslissing van mijn leven. Niet alleen vanwege hoe ik eruitzit, maar vanwege de community. Kijk om je heen – dit zijn de meest succesvolle, gelukkige mensen die je ooit zult ontmoeten.”

Voor het diner hielden ze een presentatie in wat eruitzag als een kleine bioscoop. Amber introduceerde de spreker: Dr. Vincent Wang, founder van GenFit.

Henk zag een een man van misschien vijftig die eruitzag als een dertigjarige adonis. Een Griekse god.

“Partners”, zei hij met een stem die autoriteit uitstraalde. “Ik ben hier om jullie te vertellen over de toekomst.” Hij klikte naar het eerste dia. “Wat jullie hebben ervaren – genetische optimalisatie, fysieke verbetering, verhoogde energie – dat is Generation One van onze technologie. Wat we nu ontwikkelen gaat ver voorbij cosmetische veranderingen.”

Het scherm toonde complexe moleculaire diagrammen. “Generation Two omvat cognitieve enhancement. Verhoogde intelligentie, verbeterd geheugen, snellere informatieverwerking. IQ-verbeteringen van 20 tot 30 punten zijn heel gebruikelijk.”

Henk voelde zijn hart sneller kloppen. “Zou het echt?”

Wang klikte door naar foto’s van hersenscanners. “Een zakenman uit Frankfurt die onze behandeling ondergaat heeft in drie maanden tijd de omzet van zijn bedrijf verdrievoudigd. Een studente uit Barcelona is van middelmatige cijfers naar summa cum laude gegaan.”

Het publiek mompelde van opwinding. Wang glimlachte. “En Partners krijgen voorrang bij deze nieuwe behandelingen! Niet alleen voorrang – jullie krijgen ze tegen korting! Vaak zelfs gratis!” Er klonk applaus, gejoel zelfs. Henk klapte vlijtig mee.

—

Eenmaal thuisgekomen begon Henk na te denken over andere mensen die hij kende. Zijn buurman Jan, die altijd klaagde over zijn kale hoofd. Zijn oude vriend Mark van de universiteit, die nog steeds single was en klaagde dat vrouwen hem niet zagen staan. Zijn collega’s op het werk, die allemaal vastzitten in hun saaie levens. Zijn zus Ellen. Ja, Ellen! Zij zou perfect zijn voor GenFit. Ze was altijd onzeker geweest over haar uiterlijk, altijd aan het zoeken naar manieren om zichzelf te verbeteren. Henk wilde ze allemaal ‘helpen’.

Hij besloot er wat telefoontjes aan te wagen.

Vier weken na zijn eerste behandeling stond Henk weer bij dezelfde loopband bij FitZone waar alles was begonnen. Maar dit keer was hij niet zenuwachtig. Hij was er was hij er omdat hij wist dat zij er zou zijn en hij wilde zien of zijn transformatie indruk zou maken.

En inderdaad, daar was ze. Goudblond haar, perfecte vorm, diezelfde roze bidon. Maar nu, terwijl hij naar haar keek, zag hij ook de kleine imperfecties die hem eerder waren ontgaan. Een lichte asymmetrie in haar gezicht. Sporen van makeup die de lijntjes rond haar ogen moesten verbergen. Een neus die niet helemaal recht afliep. Ze was nog steeds aantrekkelijk, maar niet meer intimiderend.

Hij stapte van zijn loopband af en liep naar haar toe. Deze keer niet met de wanhopige energie van een man die probeerde indruk te maken, maar met de kalme zekerheid van iemand die wist wat hij waard was.

“Hoi”, zei hij, en zijn stem klonk dieper dan hij zich herinnerde.

Ze keek op en hij zag de moment van herkenning in haar ogen, gevolgd door verwarring.

“Hallo”, zei ze langzaam.

“We hebben elkaar hier een paar weken geleden ontmoet.”

Haar ogen werden groot. “Ja, natuurlijk”, loog ze.

“Henk”, zei hij en lachtte.

“Jessica”, zei zij en lachtte terug.

“Ik vroeg me af…” Henk aarzelde even.

“Ja?”, moedigde ze hem aan.

“… of je zin hebt een keer koffie te drinken?”

“Natuurlijk”, zei ze zonder aarzeling. “Ja, dat zou ik leuk vinden.”

Ze gingen naar een café in de buurt van de sportschool. Jessica bleek veel minder intimiderend te zijn dan hij had gedacht. Ze was sales manager bij een cosmeticabedrijf, woonde alleen met haar kat en had net een slechte relatie achter de rug.

“Weet je”, zei ze. “Je kwam me wel bekend voor. Maar was dat echt hier in de sportschool?”

“Zeker”, zei Henk. “We hadden het er over dat ik was afgevallen.”

“O ja… “, zei ze. Het leek oprecht. “En je bent nu nog meer afgevallen, of niet?”

“Nee. Maar ik heb wel hard gewerkt aan mezelf”, zei Henk. “Nieuwe routine, nieuwe mindset, nieuwe sportschool.”

“Welke sportschool? Misschien moet ik wisselen.”

Henk voelde een bekend gevoel van opwinding. “Het heet GenFit. Maar het is meer dan een sportschool. Het is een volledige lifestyletransformatie. Een investering. In jezelf.” Hij gaf haar een van zijn kaartjes. “Al ben je natuurlijk al prachtig. Jij hebt het niet zo hard nodig zoals ik.”

Jessica bloosde en stak het kaartje weg. “Misschien kijk ik wel even.”

—

Die avond had Henk een date met Jessica. Eerst een etentje in een restaurant dat Henk zich een maand geleden nooit zou hebben kunnen veroorloven, maar dat hij nu dankzij zijn GenFit-inkomsten zonder problemen kon betalen Daarna gingen ze naar een bar waar ze over hun leven praatten.

Jessica vertelde over haar jeugd, haar dromen, haar teleurstellingen. Henk luisterde, al dacht hij ondertussen ook al aan het gesprek van morgen. Het gaf niet.

“Je bent zo’n goede luisteraar”, zei Jessica. “De meeste mannen kunnen alleen over zichzelf praten.”

“Iedereen heeft een verhaal”, zei Henk. “Iedereen verdient het om gehoord te worden.”

“Zie je wat ik bedoel? Je bent anders dan andere mannen.”

Toen hij haar thuis afzette, vroeg ze of hij wilde binnenkomen. Haar appartement was klein maar gezellig, vol met foto’s en planten en de geur van vanille-kaarsen. Ze zoenden op haar bank, en toen gingen ze naar haar slaapkamer.

Achteraf, terwijl Jessica sliep naast hem, staarde Henk naar het plafond. Dit was wat hij altijd had gewild. Een mooie vrouw, een succesvol leven, een toekomst die hem toelachte. Aan de andere kant wist hij ook dat Jessica niet op hem verliefd was. Ze was hooguit verliefd op de versie van hem die GenFit had gecreëerd. Als hij morgen zou stoppen met de supplementen, zou ophouden met de behandelingen, zou terugkeren naar wie hij was… zou ze hem dan nog steeds willen?

Hij duwde die gedachten van zich af. Dat was het oude denken. Het denken van iemand die geloofde dat hij zijn huidige leven niet verdiende. Maar hij? Hij had dankzij GenFit het beste uit zichzelf gehaald. Hij verdiende het.

De volgende ochtend belde Amber. “Dr. Wang wil je persoonlijk spreken over deelname aan het Generation Two beta programma.”

“De cognitieve enhancement?”

“Precies. Je bent een goede Partner en je resultaten met de fysieke behandelingen zijn exemplarisch. We denken dat je perfect zou zijn voor de volgende fase. Dus als je geïnteresseerd bent..”

Henk dacht aan de presentatie die hij had gezien. Een IQ-verbetering van 20 tot 30 punten. Hij zag er nu veel beter uit dan vroeger. Zou het niet mooi zijn als hij ook mentaal fitter en aantrekkelijker zou worden? Een nog gezondere geest in een nog gezonder lichaam? “Ja”, zei hij. “Ja, daar ben ik zeker geïnteresseerd in.”

“Perfect. Dan zien we je morgenochtend om negen uur.”

Dr. Wangs kantoor was op de bovenste verdieping van het GenFit gebouw en zag eruit zoals Henk zich het kantoor van een succesvolle CEO voorstelde. Grote ramen met uitzicht over de stad, moderne kunst aan de muren, een bureau dat bijna even groter was als Henks hele woonkamer.

“Henk”, zei Dr. Wang terwijl hij opstond om hem te begroeten. “Je ziet er fantastisch uit. De transformatie is echt spectaculair.”

“Dank u. Ik voel me ook geweldig.”

“Dat is precies waarom ik je wilde spreken.” Wang gebaarde naar een stoel. “Je bent een perfect voorbeeld van wat er mogelijk is met de juiste houding. En daarom denk ik dat je klaar bent voor de volgende stap.”

Hij drukte op een knop en de ramen werden ondoorzichtig. Een groot scherm kwam omlaag uit het plafond. “Wat ik je ga laten zien is nog niet publiek. Zelfs de meeste van onze Partners weten hier nog niets van.”

Het scherm toonde video’s van mensen aan het werk – wetenschappers in laboratoria, artsen die complexe procedures uitvoerden, mensen die tests ondergingen die veel geavanceerder leken dan wat Henk had ervaren.

“Generation Two van onze technologie”, zei Wang. “Cognitieve enhancement. We kunnen nu niet alleen je lichaam optimaliseren, maar ook je geest. Vergelijkbaar met wat je al hebt ondergaan, maar gericht op hersenweefsel. Micro-injecties die de productie van bepaalde neurotransmitters verhogen, de groei van nieuwe neuronen stimuleren en de efficiëntie van bestaande verbindingen verbeteren.” Wang klikte naar een grafiek. “Onze testgroep heeft gemiddeld 23 IQ punten verbetering laten zien na drie maanden behandeling. Maar belangrijker nog: verbeterd geheugen, snellere besluitvorming, verhoogde creativiteit, betere regulering van de emoties.”

Wang leunde naar voren. “Henk, ik ga eerlijk tegen je zijn. We zijn niet alleen op zoek naar testpersonen. We zijn op zoek naar ambassadeurs. Mensen die de behandeling ondergaan en dan anderen kunnen helpen begrijpen wat mogelijk is.”

“Het klinkt geweldig, maar…”

“Maar?”

“De kosten. Ik bedoel, ik doe het goed met het Partner Program, maar…”

Wang glimlachte. “Henk, je begrijpt het niet. Je zou deze behandeling niet betalen. Je zou ervoor betaald worden.”

“Hoe bedoelt u?”

“We zoeken vijf mensen voor een intensief zes maanden programma. Volledige cognitieve enhancement, plus ondersteuning bij het opzetten van je eigen consulting business. In ruil daarvoor word je een Generation Two Ambassador. Je helpt ons om deze technologie naar de markt te brengen.”

Wang stond op en liep naar het raam. “Henk, over twee jaar zal deze technologie mainstream zijn. Iedereen die het kan betalen gaat cognitieve enhancement ondergaan. De vraag is: wil je bij de eersten zijn, of wil je achterlopen?”

“Wat houdt het precies in?”

“Drie intensieve maanden van behandelingen. Daarna drie maanden van training en business development. We helpen je om je eigen practice op te zetten – GenFit Cognitive Consulting. Je zou mensen helpen om hun intellectuele potentieel te bereiken.”

“En de compensatie?”

“Vijftigduizend euro voor het volledige programma, plus alle tools en training om je eigen business op te zetten. En natuurlijk behoud je je huidige Partner benefits.”

Henk voelde zijn hart sneller kloppen. Vijftigduizend euro. Meer dan hij in een jaar verdiende bij de gemeente.

“Er is wel één voorwaarde”, ging Wang verder. “Volledige commitment. Je kunt niet halverwege stoppen. De cognitieve enhancement werkt alleen als je het volledige protocol afmaakt.”

“Wat gebeurt er als ik stop?”

“Dan verlies je niet alleen de benefits van de behandeling, maar ook alles wat je tot nu toe hebt bereikt. Je lichaam, je mindset, je hele transformatie – dat is allemaal gebaseerd op voortdurende optimization. Stop je ermee, dan val je terug naar je baseline.”

Wang kwam terug naar zijn bureau en keek Henk recht aan. “Maar waarom zou je willen stoppen? Kijk naar jezelf nu, en stel je voor hoe je eruit ziet over zes maanden. Niet alleen fysiek perfect, maar ook intellectueel superieur. Je zou kunnen bereiken wat je maar wilt.”

“Kan ik erover nadenken?”

“Natuurlijk. Maar niet te lang. We beginnen volgende week met de eerste groep.”

Henk reed naar huis in een daze. Vijftigduizend euro. Cognitieve enhancement. Zijn eigen business. Alles waarvan hij ooit had gedroomd, op een presenteerblaadje.

Hij belde Jessica. “Hoi, heb je zin om vanavond te gaan eten? Ik heb nieuws.”

“Goed nieuws?”

“Geweldig nieuws.”

Ze spraken af in hetzelfde restaurant als hun eerste date. Jessica droeg een jurk die hij niet eerder had gezien, en ze had haar haar anders gedaan. Ze probeerde indruk op hem te maken, realiseerde hij zich.

“Vertel”, zei ze zodra ze hadden besteld.

“Ik heb een jobaanbieding gekregen. Een heel goede.”

“Van wie?”

“Van GenFit. Ze willen me een leidinggevende positie geven. Veel meer geld, volledige training, mijn eigen kantoor.”

Jessica straalde. “Henk, dat is fantastisch! Ik wist wel dat je bijzonder was.”

“Het betekent wel dat ik fulltime bij GenFit ga werken. Mijn baan bij de gemeente opzeggen.”

“Dat is toch geweldig? Je zei zelf dat je die baan haatte.”

“En het betekent ook dat ik veel bezig ga zijn de komende maanden. Training, reizen, nieuwe clients opbouwen.”

“Ik begrijp het”, zei Jessica, maar hij hoorde teleurstelling in haar stem.

“Maar”, ging hij verder, “er is iets wat ik je wil vragen.”

Hij vertelde haar over GenFit, over wat het echt was, over de mogelijkheden. Hij liet haar foto’s zien op zijn telefoon van andere Partners, voor en na shots die zo dramatisch waren dat ze onmogelijk leken.

“Dit is wat ze doen”, zei hij. “Ze helpen mensen het beste uit zichzelf te halen. En jij, Jessica… jij bent al mooi, maar stel je voor hoe je eruit zou kunnen zien. Hoe je je zou kunnen voelen.”

Jessica staarde naar de foto’s. “Henk, dit lijkt… eng. Dit lijkt wel plastische chirurgie.”

Het is genetica. Wetenschap. Je lichaam doet gewoon wat het altijd al wilde doen.”

“En wat kost dat wel niet?”

“Dat regelen we wel. Ik krijg korting voor familie en vrienden.”

Jessica schudde haar hoofd. “Ik weet het niet, Henk. Het voelt alsof je zegt dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben.”

“Dat is het niet!” zei Henk, en hij hoorde zijn stem harder worden dan hij bedoelde. “Het gaat niet om goed genoeg zijn. Het gaat om potentieel. Het gaat erom dat je het beste uit jezelf haalt.”

“Vermoeiend, lijkt me.”

“Ben je echt gelukkig met hoe je eruitziet? Met hoe je je voelt? Met je leven?”

Jessica keek gekwetst. “Dat is gemeen.”

“Het is niet gemeen, het is eerlijk. Kijk naar mij. Vier maanden geleden was ik onzichtbaar. Nu zit ik hier met de mooiste vrouw in het restaurant. Heb jij geen dromen?”

Jessica legde haar hand op zijn arm. “Henk, diep van binnen weet je dat dit verkeerd is. Je voelt het, anders zou je niet zo defensief zijn.”

Henk keek naar haar hand op zijn arm. Haar huid was warm, zacht, bijna perfect. “Weet je nog wat je me vertelde op onze eerste date? Je zei dat iedereen een verhaal heeft, dat iedereen verdient gehoord te worden. Dat was jij. De echte jij. Kom met me mee. Weg van GenFit. We zoeken hulp, echte hulp. We vinden een manier om je terug te krijgen.”

“En dan? Dan word ik weer de loser die ik was? Onzichtbaar, alleen, gefaald?”

“Ik moet naar huis”, zei Jessica, en ze stond op. “Dit heeft geen zin.”

Ze liep weg voordat Henk kon reageren. Hij zat daar alleen met twee onafgemaakte hoofdgerechten en het besef dat iets had verpest.

Maar terwijl hij naar huis reed, maakte zijn teleurstelling plaats voor irritatie. Jessica was kort van zicht. Ze was bang voor verandering. Ze wilde liever vastzitten in haar middelmatige leven dan het risico te nemen iets geweldigs te ervaren.

Misschien was zij niet de juiste persoon voor hem. Misschien had hij iemand nodig die zijn ambities begreep. Iemand die ook streefde naar perfectie.

Hij belde Dr. Wang.

“Henk! Heb je een beslissing genomen?”

“Ja”, zei Henk. “Ik doe mee.”

De Generation Two behandelingen vonden plaats in een speciale afdeling van het GenFit gebouw die Henk nog nooit had gezien. Het zag eruit als een kruising tussen een operatiekamer en een spa, met machines die hij niet kon identificeren en schermen vol data die zijn leek te volgen.

“De hersenbehandelingen zijn delicater dan de fysieke optimalisatie”, legde Dr. Kim uit terwijl ze elektroden op zijn hoofd plaatste. “We moeten heel precies zijn met dosering en timing. Te weinig en er gebeurt niets. Te veel en…” Ze maakte haar zin niet af.

“Te veel en wat?”

“Te veel komt niet voor. We monitoren alles realtime.”

De eerste week was vooral testen. Henk deed IQ-tests, geheugen-tests, persoonlijkheidsanalyses, creativiteits-assessments. De resultaten werden vergeleken met zijn baseline van voor de fysieke behandelingen, en Dr. Kim leek tevreden.

“Je hebt al een natuurlijke verbetering laten zien”, zei ze. “De fysieke optimalisatie heeft indirect je cognitieve functies verbeterd. Betere doorbloeding, geoptimaliseerde hormonen, verbeterde slaap. We gaan daar nu op verder bouwen.”

De eigenlijke behandelingen begonnen in week twee. Net als de fysieke optimalisatie bestonden ze uit micro-injections, maar deze gingen in zijn schedel. Lokale verdoving maakte het draaglijk, maar het was een vreemde gewaarwording om iets direct in zijn hersenen te voelen prikken.

“We introduceren nieuwe neuronen in gebieden die verantwoordelijk zijn voor executieve functies”, legde Dr. Kim uit. “Plus groeifactoren die bestaande verbindingen versterken. Je gaat letterlijk intelligenter worden.”

De eerste effecten waren subtiel. Henk merkte dat hij sneller antwoorden had op vragen, dat hij patronen zag die hem eerder waren ontgaan. Zijn geheugen werd scherper – hij kon hele gesprekken woordelijk onthouden, telefoonnummers die hij maar één keer had gehoord.

Maar er waren ook vreemde bijeffecten. Soms lag hij ’s nachts wakker met zijn geest die raasde over ideeën en connecties. Hij merkte dat hij ongeduldig werd met mensen die langzamer dachten dan hij. Gesprekken begonnen hem te irriteren omdat anderen te lang nodig hadden om tot de punt te komen. Hij voelde zich krachtiger, slimmer en succesvoller, maar ook… afgesneden. Alsof er een laag glas zat tussen hem en de rest van de wereld. Mensen leken trager, doffer, minder interessant dan vroeger.

“Dat is normaal”, zei Dr. Wang tijdens hun wekelijkse check-ins. “Je hersenen passen zich aan. Je intellectuele capaciteit groeit sneller dan je emotionele intelligentie. Dat stabiliseert zich wel.”

“Wanneer?”

“Na de derde maand. Dan introduceren we de emotionele regulatie protocols. Je leert niet alleen sneller denken, maar ook beter omgaan met je nieuwe capaciteiten.”

Henks leven bij de gemeente werd al snel onhoudbaar. Zijn werk leek belachelijk simpel, zijn collega’s ongelooflijk traag. Tijdens vergaderingen moest hij zich inhouden om niet voor iedereen uit te spreken, om niet de voor de hand liggende oplossingen te geven voor problemen waar ze urenlang over deden. Het werd hem hoe langer hoe duidelijker: hij hoorde niet meer thuis in deze wereld van administratieve procedures en saaie vergaderingen.

In week vier nam hij ontslag.

“Henk, wat ga je doen?” vroeg zijn manager. “Je hebt geen andere baan.”

“Jawel”, zei Henk. “Ik begin mijn eigen bedrijf.”

En dat was waar. Samen met Dr. Wang en het GenFit team was hij bezig met het opzetten van “Cognitive Solutions” – een consultancy die mensen zou helpen hun intellectuele potentieel te maximaliseren. Niet iedereen zou meteen voor de volledige GenFit behandeling gaan, maar iedereen kon baat hebben bij cognitieve coaching.

Het business plan die hij schreef was 47 pagina’s lang en zo gedetailleerd dat Dr. Wang zei dat het leek op het werk van een MBA-student. Henk had nooit bedrijfskunde gestudeerd, maar nu leek de logica van business development vanzelfsprekend.

Hij huurde een kantoor in hetzelfde business district als GenFit, kocht dure meubels die hij normaal nooit zou kunnen betalen, en ontwikkelde een website die eruitzag alsof hij was ontworpen door een professioneel bureau.

Binnen twee weken had hij zijn eerste klant: een advocaat die klaagde dat hij niet snel genoeg was in het verwerken van complexe zaken. Henk analyseerde zijn werkpatronen, ontwikkelde een programma van mentale exercises en voedingssupplementen, en binnen een maand hadde de advocaat zijn produktiviteit verdubbeld.

“Het is ongelooflijk”, zei de advocaat tijdens hun afsluitende sessie. “Ik denk helderder, ik onthoud meer, ik zie verbanden die ik eerder miste. Wat is je geheim?”

“Training”, zei Henk. “En de juiste mindset. En als je echt je grenzen wilt verleggen…” Hij gaf hem een GenFit kaartje.

Binnen een week belde Amber dat de advocaat zich had aangemeld voor een volledige assessment.

Henks leven had een snelheid en intensiteit gekregen die hem verslaafde. Hij werkte zestien uur per dag, maar voelde zich energieker dan ooit. Hij las boeken in een paar uur die hem vroeger weken hadden gekost. Hij ontwikkelde nieuwe business concepten in de tijd die hij vroeger nodig had voor één powerpointpresentatie.

Het was verslavend. De erkenning, de vraag naar zijn diensten, het gevoel dat hij eindelijk de persoon was geworden die hij altijd had willen zijn. Slim, succesvol, gewild.

Maar ’s nachts, in de stilte van zijn nieuwe appartement (groter, duurder, met uitzicht op de stad in plaats van een parkeerplaats), voelde hij soms een vreemd soort leegte.

Hij dacht aan Jessica. Ze had hem niet meer gebeld sinds hun ruzie in het restaurant. Hij had een paar keer overwogen om haar te bellen, maar elke keer bedacht hij zich. Wat zou hij moeten zeggen? Dat hij sorry was? Maar waarom zou hij sorry zijn dat hij haar had willen helpen?

Drie weken later zat Henk in zijn kantoor naar een spreadsheet te staren die zijn vijfde klant van die dag voor hem had opgesteld. De man – een directeur van een middelgrote logistieke firma – had beweerd dat hij “meer uit zijn team wilde halen”. Henk had binnen tien minuten vastgesteld dat het probleem niet bij het team lag, maar bij de directeur zelf: gebrek aan strategisch inzicht, emotionele intelligentie van een theelepel, en een management stijl die stamde uit de jaren tachtig.

Het was vermoeiend om te doen alsof hij dit soort mensen serieus nam. Zijn Generation Two enhancement had niet alleen zijn IQ verhoogd, maar ook zijn vermogen om patronen te herkennen, inconsistenties te detecteren, en door leugens heen te kijken. De meeste mensen waren zo doorzichtig dat het pijnlijk was om naar te kijken.

Zijn telefoon ging. Het was Amber. “Ik bel om je te informeren dat Jessica de Wit zich gisteren heeft aangemeld voor een proefbehandeling, zoals jij had voorgesteld. Ze gebruikte jouw referral code.”

Henk voelde iets vreemds in zijn borst. Niet opwinding, niet trots – iets anders. Iets ongemakkelijks.

“Jessica de Wit”, herhaalde hij.

“Ja, je vroegere… vriendin? We zijn vandaag begonnen met haar intake assessment.”

Henk hing op en staarde naar zijn telefoon. Jessica had zich aangemeld. Zonder hem te bellen, zonder het te bespreken. Dat was… onverwacht. Jessica was voorzichtig, analytisch. Ze nam geen impulsieve beslissingen.

Hij belde haar nummer. Meteen voicemail.

“Hoi, je bent verbonden met Jessica. Ik kan nu niet opnemen, maar laat een boodschap achter!”

“Jess, met Henk. Ik hoorde dat je je hebt aangemeld bij GenFit. Bel me terug, oké? Ik wil gewoon… bel me terug.”

Hij legde de telefoon neer en probeerde zich te concentreren op zijn werk. Maar zijn geest – zijn enhanced, hyperefficiënte geest – bleef terugkeren naar het telefoontje. Er was iets niet in orde. Iets klopte niet.

Ambers stem had te gecontroleerd geklonken. Te vriendelijk. Er was een microaarzeling geweest toen ze zei dat Jessica “enthousiast” was geweest.

Henk realiseerde zich dat hij Jessica’s gedrag kon voorspellen met bijna mathematische precisie. Zijn enhanced intellect had patronen in haar communicatie, besluitvorming en emotionele reacties geïdentificeerd. Jessica zou nooit, nooit zich aanmelden voor GenFit zonder hem eerst te bellen. Zelfs na hun ruzie. Zelfs als ze nog steeds boos op hem was.

Om vijf uur reed hij naar GenFit.

De lobby zag er uit zoals altijd: marmer, warme verlichting, het subtiele gevoel van luxe en exclusiviteit. Maar nu merkte Henk details op die hem eerder waren ontgaan. De manier waarop de receptionist hem observeerde terwijl hij binnenkwam. Het bijna onhoorbare gezoem van beveiligingscamera’s. De strategisch geplaatste exits.

“Henk!” Amber kwam om de balie heen, haar gebruikelijke perfecte glimlach op haar gezicht. “Wat een verrassing. Kom je voor een check-up?”

“Ik wilde vragen over Jessica de Wit.”

“O ja, Jessica!” Amber’s glimlach werd nog breder. “Perfecte kandidaat. Ze is nu in de voorbereidende fase.”

Henks enhanced gehoor piktte subtiele veranderingen op in Amber’s stem. Haar hartslag was licht verhoogd. Haar ademhaling was gecontroleerd, te gecontroleerd. Haar pupillen waren iets verwijd.

“Voorbereidende fase?”

“Genetische scanning, bloedonderzoek, dat soort dingen. De hele routine. Ze reageert geweldig!”

“Kan ik haar zien?”

“Dat kan niet tijdens een behandeling.” Amber’s glimlach flikkerde. “Maar ze maakt het uitstekend. Dr. Kim is zeer tevreden met haar reacties.”

“Welke reacties?”

“Nou, je weet hoe het gaat. De eerste fase kan… intensief zijn. Maar Jessica is een vechter.”

Henk voelde zijn geest schakelen naar een modus die hij de afgelopen weken had leren herkennen. Zijn enhanced intellect begon informatie te verwerken, patronen te zoeken, inconsistenties te identificeren. Amber’s woordkeuze was te vaag. Haar lichaamshouding was defensief. En er was iets met haar ogen – ze keek hem niet direct aan.

“Henk!”

Hij draaide zich om. Dr. Wang liep de lobby binnen, zijn gebruikelijke autoritaire glimlach op zijn gezicht.

“Perfect timing”, zei Wang. “We wilden je Jessica’s progressie laten zien. Heel indrukwekkend.”

“Haar progressie?”

“Kom mee. Dan laten we je zien hoe goed ze het doet.”

Wang leidde hem naar een lift die Henk nog nooit eerder had gezien, verborgen achter een deur die eruitzag als een decoratief paneel. De lift had geen knoppen, alleen een kaartlezer. Wang haalde een zwarte kaart door het apparaat.

“Sublevel 2”, zei hij terwijl de lift naar beneden ging. “Onze meest geavanceerde faciliteit. Alleen voor speciale gevallen.”

“Speciale gevallen?”

“Mensen die… meer aandacht nodig hebben. Jessica bleek resistenter te zijn dan we hadden verwacht.”

Henk voelde iets kouds in zijn maag. “Resistent?”

“Haar genetische markers zijn ongewoon. Sommige mensen reageren anders op optimization. Niet slechter, gewoon… anders.”

De lift stopte. De deuren gingen open naar een gang die heel anders was dan de rest van GenFit. Geen warm marmer hier, geen subtiele verlichting. Gewoon witte muren, TL-verlichting, en een antiseptische geur die deed denken aan ziekenhuizen.

Ze liepen door de gang, langs deuren van gemateerd glas. Henk kon schaduwen zien bewegen achter het glas, maar geen details. Wang stopte bij een deur met een eenrichtingsraam.

“Kijk”, zei hij, en hij gebaarde naar het raam.

Henk keek naar binnen en voelde zijn wereld instorten.

Jessica lag op een metalen tafel, bewegingloos. Haar ogen waren gesloten, haar gezicht bleek. Kabels waren bevestigd aan haar hoofd, armen, borst. Monitors toonden verschillende grafieken – hartslag, hersenactiviteit, bloeddruk. Een machine naast de tafel pompte een heldere vloeistof door een IV-lijn in haar arm.

“Wat doen jullie met haar?” Hij hoorde zijn eigen stem, maar hij klonk vreemd, hoog, paniekrig.

“Haar helpen”, zei Wang kalm. “Net als we jou hebben geholpen.”

“Ze is bewusteloos!”

“Dat is onderdeel van het proces. Voor mensen zoals Jessica – mensen met sterke mentale verdedigingsmechanismen – is bewustzijn een hindernis. We moeten dieper gaan.”

Henk staarde naar Jessica’s roerloze lichaam. Voor het eerst sinds zijn Generation Two enhancement voelde hij iets wat door zijn emotionele programmering heen brak. Iets wat hij bijna was vergeten.

Angst. Echte, menselijke angst.

“Maak haar wakker”, zei hij.

“Dat kunnen we niet. Niet nu. Het proces moet voltooid worden.”

“Wat voor proces?”

Wang glimlachte, maar het was niet de warme, geruststellende glimlach die Henk kende. Het was iets anders. Iets kouds.

“Herstructurering”, zei hij. “Jessica’s geest verzet zich tegen optimization. Ze houdt vast aan… primitieve emoties. Sentimentaliteit. Irrationele gehechtheid aan haar oude zelf.”

“Dus jullie wissen haar geheugen?”

“We helpen haar om los te laten van beperkende overtuigingen. Over een paar dagen wordt ze wakker als een veel gelukkiger persoon. Geen twijfels meer, geen angsten, geen spijt.”

Henk keek weer naar Jessica. In het koude licht van de TL-buizen zag ze er breekbaar uit.

“En als ik zeg dat jullie moeten stoppen?”

“Dan zou ik moeten vragen waarom je dat zou willen. Kijk naar jezelf, Henk. Kijk naar wat je hebt bereikt. Wil je dat Jessica dezelfde kansen krijgt?”

“Laat me bij haar”, zei Henk.

“Dat kan niet. Het is een steriele omgeving.”

“Dan haal ik de politie.”

Wang lachte. “De politie? Henk, Jessica heeft vrijwillig een medische procedure ondergaan. Ze heeft alle papieren getekend. Bovendien…” Hij gebaarde naar het raam. “Wat denk je dat er gebeurt als je Jessica’s behandeling onderbreekt?”

Henk staarde naar de machines die Jessica’s lichaam in leven hielden. Wang had gelijk. Hij kon haar niet gewoon loskoppelen. Niet zonder schade aan te richten.

“Hoelang nog?” vroeg hij.

“Drie dagen. Misschien vier.”

Wang legde een hand op Henks schouder. “Ga naar huis. Rust uit. Over een paar dagen krijg je je Jessica terug. Alleen beter.”

Henk keek nog een laatste keer naar Jessica’s roerloze lichaam. Ergens in zijn enhanced geest begon een plan vorm te krijgen. Een plan dat zou vereisen dat hij alles wat hij was geworden op het spel zette.

“Oké”, zei hij. “Drie dagen.”

“Geweldig. Ik wist dat je het zou begrijpen.”

Terwijl ze terug liepen naar de lift, voelde Henk iets wat hij in maanden niet had gevoeld. Iets wat zijn cognitieve enhancement had proberen te onderdrukken.

Woede. Echte, menselijke woede.

En voor het eerst sinds zijn transformatie wist hij precies wat hij ermee ging doen.

Henk reed naar huis in een soort trance, zijn handen trilden op het stuur. Het beeld van Jessica op die tafel, bewegingloos, met kabels aan haar hoofd, brandde in zijn geheugen. Voor het eerst sinds zijn Generation Two enhancement voelde hij zijn cognitieve controle wegvallen. Emoties die hij weken had onderdrukt kwamen terug als een vloedgolf.

Schuld. Angst. Woede. En iets anders, iets wat hij bijna was vergeten: liefde.

Thuis in zijn penthouse liep hij direct naar zijn laptop. Zijn enhanced intellect werkte nu op volle toeren, maar niet voor business plannen of cognitieve consulting. Voor het eerst sinds maanden gebruikte hij zijn superieure geestelijke capaciteiten voor iets wat echt belangrijk was.

Hij gebruikte zijn Generation Two verbeterde intelligentie om diep te graven in openbare databases, bedrijfsregistraties, wetenschappelijke publicaties. Wat hij vond was verontrustend. GenFit bestond officieel pas drie jaar, maar had al kantoren in zes landen. Het bedrijf was geregistreerd in de Kaaimaneilanden, met een complexe eigendomsstructuur die bijna onmogelijk te volgen was. Dr. Wangs achtergrond was vaag – diploma’s van universiteiten die bestonden, maar geen openbare records van zijn werk daar. De “European Genetic Enhancement Board” die Wang had genoemd? Die bestond niet.

En dan Jessica’s aanmelding. Wanneer had ze gebeld? Wat had ze precies gezegd? Wie had haar gesproken? Zijn geheugen, nu perfect door de enhancement, speelde het telefoontje van Amber terug. “Ze gebruikte je referral code.” Maar hij had Jessica nooit een referral code gegeven. Hij had haar alleen zijn kaartje gegeven tijdens hun eerste afspraak.

Henk opende GenFits website en begon te navigeren. Zijn enhanced intellect kon patronen zien in de code, zwakke punten in de beveiliging. Binnen twintig minuten had hij toegang tot hun interne systeem.

Jessica’s dossier stond vol met notities die niets te maken hadden met genetische optimalisatie. “Subject shows strong resistance to suggestion.” “Emotional attachment to previous identity remains high.” “Recommend accelerated memory restructuring protocol.”

Accelerated memory restructuring protocol.

Henk klikte door naar een ander bestand. “Retrieval Protocols – For Non-Compliant Subjects.” Er was een hele sectie gewijd aan mensen die “problemen” veroorzaakten. Mensen die vragen stelden, die wilden stoppen, die anderen probeerden te waarschuwen.

Zijn hart sloeg over toen hij de naam Marcus van der Berg zag. Zijn status: Recycled – Memory corruption beyond repair. Marcus. De man die hem had verwelkomd op de Partner Meeting. De man die beweerde dat hij getrouwd was met een model. Henk scrollde door zijn dossier. Marcus was nooit getrouwd geweest. Zijn “vrouw” was een implanted memory, onderdeel van zijn Generation One behandeling. Toen zijn geheugen begon te vervagen, hadden ze geprobeerd het te repareren. En gefaald. “Recycled – Memory corruption beyond repair.”

Henk klikte terug naar de hoofddatabase. Hoeveel mensen had hij gerekruteerd? Zijn enhanced geheugen gaf hem het exacte aantal: zevenentwintig. Zevenentwintig mensen die hij had overgehaald om zijn pad te volgen.

Hij zocht hun namen op in het systeem.

Petra Janssen. Zijn oud-collega: Status: Terminated – Non-compliance with Generation One protocols.

Zijn zus Ellen: Status pending – Showing early signs of resistance.

Jan Verkuil – Status: Relocated – Adjustment facility B-7.

Zijn oude vriend Mark: Missing – Presumed fled.

Sandra, die hij tijdens de Partner Meeting had gesproken: Promotional material – Memory modified for optimal recruitment performance. Henk las haar echte dossier. Ze was een accountant geweest uit Almere. Gescheiden, twee kinderen. Haar GenFit behandeling had haar niet alleen fysiek veranderd, maar ook mentaal. Haar originele persoonlijkheid was volledig vervangen door iets wat GenFit had ontworpen. “Promotional material.” Ze was geen persoon meer. Ze was een reclameboodschap geworden.

Henk klikte door naar een bestand met de titel “Generation Three – Implementation Protocols.” Zijn eigen naam stond bovenaan de kandidatenlijst. Maar eronder stond iets wat zijn bloed deed bevriezen.

“Phase 1: Complete personality override – 98% success rate.

Phase 2: Emotional restructuring – Subject retains no memory of pre-enhancement identity.

Phase 3: Behavioral modification – Subject becomes optimal recruitment tool.”

Hij zou niet alleen zijn geheugen verliezen. Hij zou ophouden te bestaan. Alles wat hij was, alles wat hij ooit was geweest, zou worden weggevaagd en vervangen door iets wat GenFit had ontworpen.

Net als Sandra. Net als Marcus. Net als alle anderen.

Henk klikte terug naar Jessica’s dossier. Onder aan de pagina stond een notitie die zijn hart deed stoppen. “Note: Subject was recruited through emotional manipulation of Subject H-4471 (Henk Verwegen). Romance was artificially induced through pheromone therapy during initial contact. Subject’s feelings are not genuine but can be maintained through continued treatment.”

Henk staarde naar het scherm. Jessica’s gevoelens voor hem waren niet echt. Ze waren geïnduceerd, gemanipuleerd, kunstmatig gecreëerd. Maar toen herinnerde hij zich iets. Hun eerste ontmoeting in de sportschool. Haar afwijzing. Haar onverschilligheid. Dat was echt geweest. Het was pas later, na zijn GenFit behandeling, dat ze belangstelling had getoond. En hun laatste gesprek in het restaurant, toen ze was weggelopen. Dat was ook echt geweest. Haar pijn, haar teleurstelling, haar woede – dat was allemaal echt. Wat betekende dat haar gevoelens voor hem misschien echt waren geworden, ondanks de manipulatie.

Henk scrollde verder door het systeem. Er moest een manier zijn om Jessica te redden. Er moest een manier zijn om dit te stoppen.

Hij vond een plattegrond van het GenFit gebouw. Sublevel 2 waar hij Jessica had gezien. Maar er was ook een Sublevel 3. En Sublevel 4. En Sublevel 5.

Hij klikte op Sublevel 3. “Long-term housing for adjustment-resistant subjects.”

Sublevel 4: “Termination facility.”

Sublevel 5: “Waste processing and disposal.”

Henk voelde zijn maag omdraaien. Dit was geen wellness center. Dit was een slachthuis.

Hij moest Jessica redden.

Henk parkeerde zijn auto drie straten van GenFit vandaan en rende door de donkere straten. Zijn enhanced lichaam voelde anders dan vroeger – sterker, sneller, alsof zijn spieren efficiënter werkten. Generation Two had niet alleen zijn geest verbeterd, maar ook zijn fysieke capaciteiten.

Het GenFit gebouw zag er anders uit in het donker. Minder uitnodigend, meer als wat het werkelijk was: een gevangenis.

Henk herinnerde zich de plattegrond die hij had bestudeerd. Er was een serviceingang aan de achterkant, gebruikt door het schoonmaakpersoneel. Om deze tijd zou die onbewaakt moeten zijn.

Hij liep om het gebouw heen, zijn enhanced gehoor oppikkend voor geluiden. Beveiligingscamera’s zwiepten mechanisch heen en weer. Henk telde hun bewegingen, calculeerde hun dode hoeken. Zijn cognitieve enhancement maakte van infiltratie een wiskundige oefening.

De serviceingang was afgesloten, maar Henk had dat verwacht. Zijn enhanced geheugen herinnerde zich elk detail van het GenFit beveiligingssysteem dat hij had gehackt. Hij typte een code in op het keypad – een onderhoudsoverride die hij in hun database had gevonden.

De deur klikte open.

Binnen was het donker en stil. Henk bewoog zich door de gangen, zijn enhanced zintuigen alert op elk geluid. Hij wist waar hij naartoe moest – de service lift naar Sublevel 2. Hij drukte op de knop en de lift ging naar beneden. Toen de deuren opengingen, keek hij in het gezicht van Dr. Kim.

“Henk”, zei ze kalm. “We hadden je eerder verwacht.”

Achter haar stonden twee beveiligingsmedewerkers, beiden enhanced. Henk kon het zien aan hun houding, hun bewegingen. Ze bewogen zich met dezelfde berekende gratie die hij had geleerd.

“Waar is Jessica?” vroeg hij.

“Veilig. Haar behandeling verloopt uitstekend.”

“Ik wil haar zien.”

“Natuurlijk. Kom mee.”

Dr. Kim leidde hem door de gang naar dezelfde kamer waar hij Jessica de eerste keer had gezien. Maar nu was het anders. Jessica was wakker, zittend op de rand van de tafel, gekleed in een witte ziekenhuishemd. Ze glimlachte toen ze hem zag.

“Henk! Je bent gekomen om me op te halen?”

Maar er was iets mis met haar glimlach. Het was te breed, te perfect.

“Jess”, zei hij zachtjes. “Hoe voel je je?”

“Geweldig! Ik voel me zo… gelukkig. En ik zie alles zo helder nu.” Ze stond op, liep naar hem toe. “Henk, wat we in het restaurant hebben besproken… je had gelijk. Ik had verbetering nodig. GenFit heeft me geholpen om te zien wie ik werkelijk ben.”

Henk keek in haar ogen. Ze waren holler, maar er was iets anders. Iets belangrijks ontbrak.

Ze waren haar herinneringen aan het wissen. Net zoals ze hadden gedaan met Marcus, met Petra, met alle anderen.

“Dr. Kim”, zei Henk, “haal die kabels van haar af. Nu.”

“Dat kan niet. Haar behandeling is nog niet voltooid.”

“Haar behandeling is voorbij.”

Henk deed een stap naar voren, maar de beveiligingsmedewerkers blokkeerden hem. Een van hen hief zijn hand op – Henk zag de injectiespuit.

Zijn enhanced reflexen schakelden in. Henk dook onder de arm van de bewaker door, greep zijn pols, en draaide. Er klonk een knak en de man schreeuwde. De injectiespuit viel op de grond.

De tweede bewaker kwam op hem af. Henk rolde opzij, greppte een medisch instrument van een tafel en sloeg het in de man’s nek. De bewaker viel bewusteloos neer.

“Impressive”, zei Dr. Kim. “Generation Two fysieke enhancement werkt beter dan we hadden verwacht.”

“Henk?” Jessica keek verward. “Waarom doe je dit? Deze mensen proberen ons te helpen.”

Henk liep naar haar toe, pakte haar hand. “Jess, luister naar me. Dit zijn geen goede mensen. Ze hebben je pijn gedaan.”

“Nee, dat hebben ze niet. Ik voel geen pijn. Ik voel alleen maar geluk.”

“Dat is het probleem.”

Henk begon de kabels los te koppelen van Jessica’s hoofd. Ze protesteerde, maar hij hield vol.

Dr. Kim drukte op een knop aan de muur. Meteen klonk er een luid alarm door het gebouw. Rode lichten begonnen te knipperen.

“VeiligheidssWangding Sublevel 2”, klonk een stem door de luidsprekers. “Alle eenheden naar Sublevel 2.”

Henk trok Jessica mee naar de deur. “We moeten gaan.”

“Maar ik wil niet gaan! Ik wil mijn behandeling afmaken!”

“Nee, Jess. Vertrouw me.”

Hij trok haar mee de gang door, terug naar de lift. Zijn enhanced gehoor pakte het geluid op van voetstappen, vele voetstappen, die hun kant op kwamen.

In de lift drukte hij op de knop voor de begane grond. Jessica leunde tegen de muur, haar hand tegen haar hoofd.

“Henk”, zei ze, en haar stem klonk anders. Minder perfect. “Ik voel me… vreemd. Alsof er iets terug komt.”

“Wat komt er terug?”

“Herinneringen. Verdriet. Angst.” Ze keek hem aan met ogen die nu anders waren. Menselijker. “Henk, wat heb je met me gedaan?”

“Ik niet niet. Zij … zij hebben geprobeerd je te veranderen. Maar je bent er nog steeds.”

Henk greep Jessica’s hand steviger vast. “Vertrouw je me?”

“Ja.”

“Dan rennen we. Nu.”

En ze renden.

Henk trok Jessica mee naar rechts, weg van de hoofdingang waar de meeste beveiligingsmedewerkers stonden. Zijn enhanced intellect calculeerde hun kansen: twaalf tegen een, allemaal enhanced, allemaal getraind. Niet in hun voordeel.

“Henk!” Dr. Wangs stem echode door de lobby. “Je maakt dit alleen maar erger. Voor haar en voor jezelf!”

Henk rende naar de receptiebalie, trok Jessica achter de marmeren constructie. Kogels sloegen in het marmer boven hun hoofden. Niet gewone kogels – verdovingspijltjes. Ze wilden hem levend.

Henk keek naar Jessica. In het flauwe licht van de lobby zag hij haar zoals ze werkelijk was – niet perfect, niet geoptimaliseerd, maar echt. Menselijk. Mooi op een manier die GenFit nooit zou kunnen creëren.

“Henk”, fluisterde ze. “Er is iets wat ik je moet vertellen.”

“Wat?”

“Ik heb geprobeerd je te bellen. Voordat ik naar GenFit ging. Ik wilde… ik wilde me verontschuldigen voor wat ik in het restaurant had gezegd.”

“Jess, je hoeft je niet te verontschuldigen. Je had gelijk.”

“Nee, luister. Ik belde je, maar je nam niet op. Dus ik belde GenFit. Ik wilde een afspraak maken om te praten over wat je had voorgesteld.”

Henk voelde een koude rilling. “Wat zeiden ze?”

“Ze zeiden dat je had gebeld. Dat je had gezegd dat ik in gevaar was. Dat ik meteen moest komen voor een noodbehandeling.”

“Ik heb nooit…”

“Ik weet het. Ik weet het nu. Maar toen geloofde ik ze. Ik dacht dat je me probeerde te redden.”

Henk realiseerde zich wat er was gebeurd. GenFit had zijn gesprekken gemonitord. Ze hadden geweten dat Jessica hem had gebeld. Ze hadden zijn stem geïmiteerd, zijn zorgen gebruikt om haar naar hen toe te lokken.

“Henk”, riep Wang. “Laten we redelijk zijn. Je kunt niet ontsnappen. Maar je kunt Jessica nog steeds redden.”

“Hoe dan?”

“Kom tevoorschijn. Laat jezelf behandelen. Generation Three, volledig. In ruil daarvoor laten we Jessica gaan.”

Henk aarzelde.

Jessica pakte zijn hand. “We gaan samen, of we gaan helemaal niet.”

“Jess…”

Voetstappen kwamen hun kant op. Henk zag schaduwen die dichterbij kwamen. Zijn enhanced intellect zocht naar een uitweg, een plan, een manier om Jessica te redden.

Henk keek naar Jessica, naar haar bleke gezicht, naar de manier waarop ze tegen hem aan leunde. Ze hadden geen kans. Ze waren gevangen in een gebouw vol mensen die sterker, sneller en beter georganiseerd waren.

“Oké”, zei hij. “We geven ons over.”

“Henk, nee”, fluisterde Jessica.

“Vertrouw me”, zei hij zacht.

Wang glimlachte triomfantelijk. “Verstandige keuze.”

Maar toen de bewakers dichterbij kwamen, deed Henk iets onverwachts. In plaats van zich over te geven, duwde hij Jessica opzij en stortte zich op Wang.

Ze vielen samen op de grond, en in de chaos die volgde greep Jessica een brandblusser van de muur en sloeg hem stuk tegen het raam.

“Spring!” schreeuwde ze.

Henk keek naar het gebroken raam. Ze waren op de tweede verdieping. Het was gevaarlijk, maar hun enige kans.

Ze sprongen.

De landing was hard, pijnlijk. Henk voelde zijn arm breken toen hij de grond raakte. Jessica schreeuwde van pijn – haar been was gebroken.

Maar ze waren buiten.

Henk hielp Jessica overeind en samen strompelden ze de nacht in, terwijl achter hen GenFit in chaos uitbarstte.

Ze hadden het gered. Ze waren vrij.

Vrij, maar niet veilig.

Het motel lag aan een verlaten snelweg, het soort plek waar mensen naartoe gingen om onzichtbaar te zijn. Henk had contant betaald voor een kamer achterin, ver van de weg, met uitzicht op een lege parkeerplaats en een kapotte neonreclame die “Va ancy” knipperde.

Jessica lag op het ene bed, haar been in een provisoire spalk die Henk had gemaakt van moteltelefoongidsen en een gescheurde handdoek. Zijn eigen arm hing in een zelfgemaakte mitella. Ze hadden geen medische hulp durven zoeken – GenFit had connecties overal.

“Hoe lang is het nu?” vroeg Jessica, haar stem schor van het braken.

“Vier dagen.”

Vier dagen sinds ze hun laatste GenFit-supplementen hadden gehad. Vier dagen van hel.

De eerste uren waren nog oké geweest. Maar rond de middag van de eerste dag na hun ontsnapping begon Henk zich vreemd te voelen. Moe, hoewel hij goed had geslapen. Geïrriteerd door kleine dingen die hem normaal niet zouden storen. Tegen de avond was het erger geworden. Hoofdpijn, misselijkheid, en iets wat hij alleen kon omschrijven als een gevoel dat zijn hersenen verkeerd werkten. Alsof iemand de scherpte uit zijn gedachten had gehaald en alles wazig had gemaakt. Zinnen die hij normaal in seconden zou formuleren kostten hem nu minuten. Om tien uur ’s avonds gaf hij het op en ging naar bed. Maar slapen was onmogelijk. Hij lag te woelen, zijn lichaam voelde alsof het in brand stond, zijn geest racete tussen paniek en leegte.

De tweede dag was erger. Zijn lichaam begon zich vreemd te voelen, alsof het uit elkaar viel. Zijn huid werd slaap, zijn spieren zwak. In de spiegel van het café-toilet zag hij zichzelf verouderen in fast-forward.

De derde dag was een nachtmerrie. Hallucinaties, paranoia, het gevoel dat zijn hele lichaam in brand stond. Zijn lichaam leek uit elkaar te vallen op cellulair niveau. Zijn perfecte huid werd grauw en slap, zijn haar viel uit in plukken, zijn tanden leken los te zitten in zijn tandvlees.

Jessica had het nog slechter. Haar behandeling was abrupt afgebroken, haar systeem in shock. Ze had hoge koorts, hallucinaties, en kon nauwelijks voedsel binnenhouden. De derde nacht was de ergste tot dan toe. Jessica’s koorts steeg tot gevaarlijke hoogten. Henk overwoog serieus om haar naar een ziekenhuis te brengen, ook al zou dat hun schuilplaats verraden.

Rond vier uur ’s morgens brak haar koorts eindelijk. Ze viel in een diepe, uitgeputte slaap. “Henk”, fluisterde ze de volgende ochtend, terwijl ze naar het plafond staarde waar volgens haar spinnen liepen die er niet waren. “Wat als we dit niet overleven?”

“We overleven het wel.”

“Hoe weet je dat?”

Dat wist hij niet. Hij had geen idee of hun lichamen zich zouden herstellen van wat GenFit hun had aangedaan. Hij wist alleen dat terugkeren geen optie was.

Henk zat naast haar bed en keek naar haar gezicht in het licht van de knipperende neonreclame. Ze zag er uit zoals iemand die uit een concentratiekamp kwam – uitgemergeld, gebroken, amper menselijk.

Dit was wat ze hadden opgegeven voor hun vrijheid. Hun gezondheid, hun uiterlijk, hun leven zoals ze het kenden.

Na twee weken in het motel waren hun lichamen gestabiliseerd, maar ze zagen eruit als twee mensen die net uit een oorlogsgebied kwamen. Henk had dertig kilo verloren en zag er tien jaar ouder uit. Jessica liep met een stok en had kale plekken waar haar haar was uitgevallen.

Ze konden niet langer in het motel blijven – hun geld was bijna op en de manager begon vragen te stellen.

“We kunnen dit niet alleen”, zei Jessica terwijl ze haar weinige bezittingen inpakte. Ze belde haar ouders.

“Mama? Met Jessica. Kunnen Henk en ik een tijdje bij jullie logeren?”

Haar moeder aarzelde.

“Mama, wij gebruiken geen drugs. We zijn in een situatie terechtgekomen…”

“Kom naar huis, dan praten we.”

Maar toen Jessica’s ouders hen zagen, veranderde alles.

“Jezus Christus”, fluisterde Jessica’s vader toen hij de deur opende. “Wat is er met jullie gebeurd?”

Ze zaten in de woonkamer waar Jessica was opgegroeid, tussen de familiefoto’s en de vertrouwde meubels, maar het voelde als een vreemd land.

“Vertel ons wat er is gebeurd”, zei Jessica’s moeder, haar stem strak van bezorgdheid.

Jessica probeerde het uit te leggen. Over GenFit, over de behandelingen, over wat er met hen was gedaan. Haar ouders luisterden met groeiende ongerustheid.

“Schat, misschien hebben jullie een psychose. Dat kan gebeuren met bepaalde drugs…” , zei haar vader.

“We gebruiken geen drugs!”

Jessica’s ouders wisselden een blik die Henk maar al te goed kende. De blik van mensen die dachten dat ze te maken hadden met geesteszieken.

“Jessica”, zei haar moeder voorzichtig. “We denken dat jullie hulp nodig hebben. Professionele hulp.”

Die nacht sliepen ze in Jessica’s oude kamer, tussen haar middelbare school trofeeën en posters van boybands. Henk lag wakker en luisterde naar Jessica’s ouders die beneden fluisterden over “interventie” en “gedwongen opname” en “waar zijn we fout gegaan”.

“We moeten weg”, fluisterde hij tegen Jessica.

“Waar naartoe?”

“Weet ik niet. Maar we kunnen hier niet blijven.”

Ze vertrokken voor zonsopgang, terwijl Jessica’s ouders nog sliepen. Jessica liet een briefje achter waarin ze schreef dat ze van hen hield, maar dat ze moesten begrijpen dat zij en Henk zelf hun weg moesten vinden.

Ze stonden op straat.

Ze leefden drie weken op straat voordat ze de anderen vonden.

Amsterdam Centraal was vol met daklozen, junkies, en andere mensen die door de mazen van de samenleving waren gevallen. Henk en Jessica pasten er perfect tussen – uitgemergeld, smerig, met de lege blik van mensen die te ver waren gegaan.

Het was bij de opvang dat ze Marcus tegenkwamen..

Henk herkende hem bijna niet. De Marcus die hij kende van GenFit was een Griekse god geweest, perfect en zelfverzekerd. Deze Marcus was een wrak – kaal, tandeloos, trillend van de withdrawal.

“Henk?” Marcus keek hem aan met ogen die half bezeten waren. “Ben jij dat?”

“Marcus? Het is je gelukt te ontsnappen!”

Ze gingen zitten op een bankje buiten de opvang. Marcus vertelde zijn verhaal – hoe hij had geprobeerd terug te keren naar zijn oude leven, hoe zijn familie hem had verstoten, hoe hij uiteindelijk op straat was beland.

“Er zijn er meer”, zei hij. “Anderen zoals wij. We vinden elkaar, weet je. Mensen die hebben gezien wat ik heb gezien, die zijn geweest waar ik ben geweest.”

“Hoeveel?”

“In Nederland? Misschien dertig, veertig. Wereldwijd…” Hij haalde zijn schouders op. “Duizenden.”

Marcus bracht hen naar een kraakpand in Noord, een vervallen fabriek waar een groep mensen leefde die allemaal verhalen hadden die op het hunne leken. Niet allemaal GenFit – sommigen waren slachtoffers van andere “optimization clinics”, andere experimenten, andere beloften van perfectie.

“Dit is Elena”, zei Marcus, terwijl hij hen voorstelde aan een vrouw van onbestmende leeftijd met brandwonden over haar hele lichaam. “Zij ging naar een kliniek in Zwitserland voor ‘cellular regeneration’. Het ging mis.”

Elena glimlachte met wat er over was van haar mond. “Ze beloofden me eeuwige jeugd. In plaats daarvan kreeg ik dit.”

“En dit is Piet.” Een man van misschien dertig die eruitzag als zestig. “Brain enhancement. Hij was wiskundige. Nu kan hij nauwelijks tot tien tellen.”

“Twaalf”, corrigeerde Piet met de stem van een kind. “Ik kan tot twaalf tellen.”

Er waren er meer. Tientallen mensen die hadden geloofd in de belofte van een beter leven en hadden ontdekt dat perfectie een leugen was. Ze leefden samen in het kraakpand, deden klusjes voor eten, steunden elkaar door de slechtste dagen.

“Het ergste”, zei Elena die avond terwijl ze rond een vuur zaten dat ze hadden gemaakt in een olievat, “is niet wat ze met ons hebben gedaan. Het ergste is dat niemand ons gelooft.”

“De wereld wil ons verhaal niet horen”, stemde Marcus in. “Ze willen geloven dat perfectie mogelijk is. Wij zijn bewijs dat het niet zo is.”

Jessica keek rond de kring van gebroken gezichten, verlicht door het flakkerende vuur. “Hoe lang blijven jullie hier?”

“Voor altijd, denk ik”, zei Elena. “Er is nergens anders om naartoe te gaan.”

Die nacht lagen Henk en Jessica op een matras in een hoek van de fabriek, luisterend naar het gesnurk en gemompel van de anderen.

“Is dit het?” fluisterde Jessica. “Is dit ons leven nu?”

“Ik weet het niet.”

“Henk, ik ben bang.”

“Waarvoor?”

“Dat we nooit meer normaal zullen zijn. Dat we altijd buitenstaanders zullen blijven.”

Henk dacht aan zijn oude leven – zijn baan bij de gemeente, zijn nette appartement, zijn plaats in de normale wereld. Dat alles was weg, vernietigd door zijn zoektocht naar perfectie.

“Misschien is normaal overgewaardeerd”, zei hij uiteindelijk.

“Vind je dat echt?”

“En perfectie helemaal. Perfectie is helemaal overgewaardeerd.”

Jessica kroop dichter tegen hem aan. “Ik hou van je.”

“Ik ook van jou.”

Twee jaar later stond Henk weer op een loopband. Niet bij FitZone Premium, maar in de kleine sportschool in de kelder van het communitycenter waar Jessica een slecht betalend baantje had gevonden. De apparatuur was oud en rommelig, de spiegels waren gebarsten, en het rook naar zweet en hard werk in plaats van ozon en perfectie.

Zijn lichaam was nog steeds broos van alles wat GenFit hem had aangedaan. Harder dan 7 km per uur kon hij niet. Maar dat was voor Henk nu snel genoeg.

EINDE