4 ideeën en een rijles (In de auto bedacht)

Sinds ik autorijles heb, maak ik deel uit van een omvangrijke, kapitaalkrachtige en makkelijk te paaien doelgroep. Wij aspirant autorijders, -huurders, -bezitters, -genieters, weggebruikers en wegpiraten vormen een goudmijn voor ik weet niet hoe veel marketeers van ik weet niet hoe veel bedrijven. Maar hoe hard we ook toeteren, remmen en rijden, het is alsof we voor hen niet bestaan.

Er is geen enkel autoverhuurbedrijf dat zich via mijn rijschool aan mij opdringt. Van de meeste verhuurders weet ik dat ze niet gesteld zijn op mensen die net hun rijbewijs hebben gehaald, maar er schijnen een paar te zijn die het juist gemunt hebben op pas afgestudeerden. ‘Rent a wreck’, tipte een vriend me, in de buurt van het Amstelstation. Niet te vinden.

Evenmin zijn er autoverkopers die mij via mijn rijschool contact met mij zoeken. Terwijl menigeen toch rijles neemt in de hoop ooit een automobiel te kopen. Waarom word ik niet bestookt met aanbiedingen voor gebruikte auto’s, waarom word ik niet lekker gemaakt met kortingen op instapmodellen? Ik kan me overigens ook niet herinneren dat ook maar één van de vele autoverkopers die ik heb ontmoet toen ik samen met mijn vrouw (geboren met rijbewijs) een auto wilde kopen mij heeft gepolst of ik misschien wilde lessen. Een meewarige glimlach was mijn deel toen ze erachter kwamen dat niet ik maar mijn vrouw chauffeer. Terwijl hij me ook een reeks rijlessen in de maag had kunnen splitsen.

Nu ik erover nadenk, biedt mijn rijschool ook geen intensieve deodorant (NU! ANGSTZWEETWEREND!) te koop aan, geen handschoenen voor een beter stuurhouvast, geen kalmerende middelen, geen vitamines voor een sterker zenuwstelsel, geen ‘muziek terwijl u rijdt’, geen ‘het spijt me’-kaarten die je kunt sturen naar je rijinstructeur of naar al die fietsers die je van de sokken hebt gereden – terwijl ik aan al die zaken toch steeds nijpender behoefte heb. En wat zou ik het op prijs stellen als autolessen in een speciale pakket werden aangeboden met fitness, massage en sauna. Stress in met de rijschool, stress uit met de sportschool.

Misschien dat mijn rijschoolhouder – de potentiële spin in het web waarin graag verstrikt zou raken – geen zin heeft in al dit commerciële gedoe? Zou kunnen, maar ik kan me niet voorstellen dat hij te beroerd is om een tijdschrift te verspreiden voor rijlessers. DRIVER’S SEAT of zo, een blad met een snelle Engelse titel in elk geval. Met veel ‘need to know’ informatie over het rijexamen, gelardeerd met anekdotes van oud-cursisten en instructeurs, de vaste rubriek ‘Het rijexamen van… ‘ (Hans van der Togt, Edsilia Rombley, noem maar op) etc.. Adverteeerders zat (zie boven), automobielfabrikanten voorop. En nu we toch bezig zijn: een internetsite voor mij en mijn lotgenoten kan er ook wel bij, en ik zou wel eens ervaringen willen uitwisselen met andere AAA’s (‘aspirant automobilisten anonymus’), dus organiseer meteen ook wat bijeenkomsten in de Rai.

Dit soort gedachten cirkelen rond in mijn hoofd terwijl ik met mijn auto ternauwernood een tram ontwijkt (hij gaat niet opzij, dus ik moet wel). Ik doe maar wat, mijn instructrice heeft me opgegeven sinds ik het spiegeltje van haar nieuwe Mercedes er bijna heb afgereden. Ach, ik haal dat examen natuurlijk niet, het lukt me niet mijn aandacht bij het rijden te houden. Te veel afleiding, te veel ideeën. Was er maar een rijschool die een ‘niet goed, geld terug’-garantie bood, dan zou ik daar gaan lessen. En als ik dan inderdaad mijn rijexamen niet haal, dan wil ik graag een cursus rouwverwerking voor beginners krijgen aangeboden. Of op z’n minst een kaartje van de NS, het stads- en streekvervoer of de fietshandel. Of hebben zij ook al geen trek in makkelijk te vangen prooi?