Crooner en causeur (Het grote non-interview met Nick Lowe)

Weinig artiesten zo interessant om eens te interviewen als Nick Lowe.

Weinig artiesten hebben nu eenmaal zo’n grote stempel op de populaire muziek gedrukt sinds de jaren zeventig. Als lid van de pubrockers Brinsley Schwartz en Rockpile en de gelegenheidsformatie Little Village. Als producer van het new wave lable Stiff Records (Elvis Costello e.v.a). Als begenadigd songwriter (What’s so funny about peace love and understanding, I write the book, I Love The Sound of Breaking Glass, All Men Are Liars, Cruel to Be Kind en vele, vele andere) – nummers die hij nog altijd live uitvoert. “Korte nummers, een minuut of twee”, licht Lowe toe tijdens zijn optreden in Paradiso. “Dat heeft als grote voordeel dat ze ook weer snel voorbij zijn. Prettig, als eentje u niet bevalt. Misschien dat het nummer daarna meer in de smaak valt.”

Nick Lowe is ook een gedroomde interviewkandidaat omdat maar weinig artiesten zo’n interessante ontwikkeling hebben doorgemaakt als hij.

Ja, hij heeft nog altijd korte, puntige songs op zijn repertoire staan. En ja, hij speelt nog altijd dezelfde nummers als twintig, dertig jaar terug. Maar in wezenlijk andere uitvoeringen dan vroeger: trager, slepender, ontdaan van allerlei springerige New Wave-tierlantijnen en teruggebracht tot hun essentie – hij heeft ze omgesmeed tot ijzersterke, aangenaam in het gehoor liggende luisterliedjes. Vergelijk de oude versie van Cruel to be Kind maar met de huidige: “Nog altijd een geweldig nummer”, constateert Lowe. Maar ook een nummer dat in zijn huidige uitvoering alleen in de verte nog lijkt op het origineel.

Het punkerige uit zijn oude nummers is verdwenen, de easy listening (nota bene in alles het tegenovergestelde van de punkmuziek) heeft zijn intrede gedaan. Zijn oude nummers passen nu helemaal in het idioom dat Lowe zich in de afgelopen tien jaar (sinds The Impossible Bird uit 1994) heeft eigen gemaakt: een direct herkenbaar mengsel van Amerikaanse country en western, rock-‘n-roll, jazz en lichte muziek uit the great American Songbook, gebracht met een aangename, zoetgevooisde stem waarin zowel Frank Sinatra en Nat King Cole als Elvis, Buddy Holly en Chuck Berry in door klinken. Luister maar eens naar het over duidelijk op C’est la Vie geïnspireerde I knew the bride when she used to rock ’n roll.

Interessant om eens te spreken, zo’n grote maar moeilijk te plaatsen artiest als Nick Lowe, die zo vele, vaak tegengestelde muziekstijlen weet te combineren. Ook vanwege de onderkoelde humor van Lowe – in zijn jonge jaren schamper en stekelig, tegenwoordig eerder – zoals in House for Sale – zachtaardig en weemoedig, maar altijd op en top Engels. Zou hij in een interviewgesprek ook zo geestig zijn?

En zo borrelen de vragen op:

– Waar komen gevatte frasen als “Do you remember Rick Astley? He had a big fat hit that was ghastly” (All man are liars) vandaan, meneer Lowe?

– Hoe komt het dat u zich pas in de jaren negentig heeft ondergedompeld in de Americana (terwijl u al in 1979 trouwde met June Carter-Cash, en via haar vader Johnny Cash met vele Amerikaanse country & western-artiesten in contact moet zijn gekomen)? En ook toen pas The Beast in me voor Cash heeft geschreven?

– Die nummers van u klinken zo eenvoudig, meneer Lowe, maar zitten vaak knap ingewikkeld in elkaar. U bent een meester van de modulatie, maar u loopt er niet mee te koop. Valse bescheidenheid, of niet soms?!

– U heeft niet minder dan vijf monitoren om u heen, kennelijk om uw zang volledig te controleren. Tegelijkertijd straalt u een soort speelt u eenvoudig gitaar, veel eenvoudiger dan u kunt – is dat ook om uw prachtige stem volledig tot zijn recht te laten komen? Of is het om uw virtuositeit te camoufleren?

Helaas: Nick Lowe geeft voor deze toernee geen interviews weg.

Er rest ons niets anders dan te gaan zitten (Lowe gaat er kennelijk vanuit dat zijn publiek hoogbejaard is en niet anderhalf uur kan staan) en achterover te leunen om naar enkele hoogtepunten uit de prachtige Lowe-catalogus te luisteren.

Geen interview, maar wel een prachtig concert. “Ga gerust wat drinken aan de bar”, grapt crooner en causeur Lowe. “Maak je geen zorgen, ik werk gewoon door en zit er straks ook nog wel. Ga desnoods even naar buiten.”

Wij blijven zitten.