De belhamel en het beest (Wat wil de vrouw?)

De belhamel en het beest (Wat wil de vrouw?)

‘Vrouwen willen maar één ding’, is de titel van het nu al veelbesproken boek van psycholoog Henk Noort. Eén ding willen vrouwen, zegt hij: begrip. Noort stelt dat vrouwen zelfs veel liever een begripvolle man hebben dan een man die veel doet – tragisch, want veel doen is dé manier waarop mannen hun liefde tonen.

Nu is het makkelijk dit soort uitspraken over man-vrouwverschillen als onzin af te doen, maar dat is niet terecht. Noort verzint het niet, zijn boek is gebaseerd op interviews met zeventienhonderd Nederlandse mannen en vrouwen. En wat meer is, zijn conclusies komen overeen met de wijsheid der eeuwen. Neem nu het aloude ‘Belle en het beest’, een allegorisch sprookje dat ik de laatste dagen intensief heb mogen bestuderen, althans in de bewerking van Walt Disney (dank u Sinterklaasje. Maar volgend jaar graag de versie van Cocteau).

Via het sprookje ‘Belle en het beest’ krijgen we toegang tot de diepste zielenroerselen van ‘de’ vrouw – uitzonderingen daargelaten natuurlijk, voelt u zich vooral niet persoonlijk aangesproken. ‘Belle en het beest’ geeft bovenal antwoord op de intrigerende vraag: hoe win ik haar hart? ‘Belle en het beest’ verbeeldt de strijd tussen de ‘ware’ en de valse’ liefde, gepersonifieerd door respectievelijk het beest en een belhamel, de boerenjongen Gaston. Hou van iemand omdat hij mooi van binnen is, ga niet af op zijn uiterlijk.

Maar wanneer is iemand ‘mooi van binnen’? In de ogen van de vrouw welteverstaan; het verhaal wordt vanuit het perspectief van Belle verteld. Laten we de daden van het beest eens bekijken. Zijn eerste wapenfeit is dat hij de vader van Belle gevangen zet en pas vrijlaat wanneer zij z’n plaats inneemt. Hij verovert het hart van Belle echter wanneer hij haar weer vrijlaat omdat haar vader in nood zit. Ze valt voor zijn medeleven, zijn EQ, zijn begrip of hoe je het wilt noemen. Dat het beest een ploert is, die haar wederrechtelijk haar vrijheid heeft ontnomen is kennelijk vergeven en vergeten.

Nee, dan de belhamel Gaston. Hij kan elke vrouw in het dorp krijgen, maar hij verkiest Belle. Zoals een net man betaamt, doet hij haar zelfs een huwelijksaanzoek. Kortom: hij offert zich voor haar op. Maar hem wijst ze vol leedvermaak af. Ondenkbaar dat ze het beest zoiets zou flikken, met z’n losse pootjes en z’n natuurlijke overwicht.

Behalve zijn empathische vermogens heeft het schurkachtige beest nog meer voor op Gaston, om te beginnen zijn vele boeken. Terwijl Gaston wel geeft om Belle maar niet maalt om bellettrie, heeft het beest een enorme zaal van een bibliotheek voor de leer- en leesgierige Belle.

Het intieme hoogtepunt van de tekenfilm is wanneer de twee zich laven aan de literatuur, het begin van Romeo en Julia om precies te zijn. Alleen… Belle leest voor, want het beest is zo goed als analfabeet. Die bibliotheek is er voor de show, om te imponeren, zoals het veel te grote kasteel van het beest met de vele kunstschatten dat ook zijn – het zijn kortom staaltjes machtsvertoon. En al dat uiterlijke vertoon draagt kennelijk bij tot de ‘innerlijke schoonheid’ van het beest.

Ach ja, dat is ook zo: vrouwen vallen op mannen met macht, alleen boerenjongens weten niet dat elk onderzoek dat aantoont.

Beeld: de omslag van Beast van Donna Jo Napoli door Rafal Olbinski

Deel:

Geef een reactie