De vloek van de tijger (Over Ama Chua’s ‘Strijdlied van de tijgermoeder’)

De vloek van de tijger (Over Ama Chua’s ‘Strijdlied van de tijgermoeder’)

Ik heb mijn twee kinderen altijd behandeld zoals van je van een goede tijgervader mag verwachten. Streng maar rechtvaardig. Niet omdat ik dat zo graag wil – neuhhh, ik ben een joviale kindervriend in het diepst van mijn gedachten en als ik mijn zoon afros of mijn dochter huisarrest geef, lijd ik met ze mee – maar omdat het nu eenmaal moet. Omdat het goed voor ze is.

Omdat, zoals alle tijgerouders weten, je pas wat bereikt in het leven als je er veel moeite voor doet, en je pas veel moeite voor iets doet als je er van jongsafaan in gedrild bent. Oefening baart kunst en harde heelmeesters maken wonden die niet stinken zeg ik als iemand me verwijt dat ik mijn kinderen van hun geluk beroof. Je bent maar eens jong, het leven is kort – dus waarom niet proberen er uit te halen wat erin zit. Een ongelukkige jeugd is een klein offer voor een succesvol leven. Ben ik hard? Cement is ook hard, maar je kunt er wel op bouwen, toch?

Nu en dan twijfel ik wel aan mijn aanpak. Niet voor lang, want twijfelen is niet des tijgers. Maar toch, af en toe bekruipt de twijfel me.

Want:

Mijn zoon heeft zich ontwikkeld van een sloom welpje tot een inzichzelf gekeerde puber. Elke dag weer moet ik hem dwingen zijn huiswerk te doen, hem eraan herinneren dat hij moet helpen de tafel op te ruimen en geen remsporen in de wc achter te laten. Nogal vermoeiend, en moeilijk te verkoppen voor iemand die zich bij alles afvraagt of wat hij doet wel doelgericht en doelmatig is (dat is wel des tijgers). Wat te doen met deze negatieve feedback? Hem nog strenger aanpakken? Hij zou nu toch zo onderhand moeten weten wat er van hem wordt verwacht? Moet ik soms alles uit hem slaan?

En dan mijn dochter. Ooit een schat van een meid, nu een al opstandigheid. School niet afgemaakt, ze zegt dat ze me haat, ze wil zo snel mogelijk het huis uit om samen te wonen met ‘haar vriend’ (die ik nooit heb ontmoet). Wat heb ik gedaan om zo’n behandeling te verdienen? Als tijger vraag ik me altijd af waarom ik iets doe – en de opvoeding van mijn dochter heb ik uitsluitend in haar belang ter hand genomen. Waarom dan zo ondankbaar? Waarom deze wraakoefening?

Vreemd ook dat mijn zoon en mijn dochter allebei zo verschillend reageren op de tijgerbehandeling die hun ten deel is gevallen. Soms – heel soms – verwonder ik me erover dat dezelfde input (de tijgeropvoeding) leidt tot zo’n verschillende output (twee kinderen die op zo verschillende wijze volledig zijn mislukt).

Had ik maar een tweeling gehad, denk ik wel eens – had trouwens ook tijd gescheeld (en als er iets tijdrovend is, dan wel opvoeden). Had ik nog maar een vrouw, dan hadden een tweeling kunnen verwekken en vervolgens de tijgeropvoeding kunnen perfectioneren. Jammer dat ze me heeft verlaten, ik zou graag eens revanche nemen op mezelf.

Deel:

Geef een reactie