Een aanslag op onze gezondheid (Over de Stadsdeelraad Amsterdam Zuid en Monsanto)

Een aanslag op onze gezondheid (Over de Stadsdeelraad Amsterdam Zuid en Monsanto)

Wat ik van de invoering van stadsdeelraden vond?, vroeg een enquêtrice me een eeuwigheid geleden. “Een tot mislukken gedoemde bezuinigingsoperatie”, antwoordde ik.

Gevat, dacht ik toen, snedig en scherp opgemerkt. Maar het was natuurlijk een ongelofelijk naïeve opmerking van me. Misschien kon ik destijds niet bevroeden hoeveel ellende de stadsdeelraden de weerloze burger zouden overspoelen, maar ik had toch beter moeten weten. Op z’n minst had ik aan m’n water moeten voelen dat de ‘bestuursleden’ (tussen aanhalingstekens, inderdaad) van de stadsdelen door een gevaarlijk mengsel van amateurisme en kwaadaardigheid zouden zijn bezeten. Dat ze niets zouden op hebben met het algemeen belang, dat begrippen als klantvriendelijkheid en hoogwaardige dienstverlening voor hen holle frasen waren. Anders hadden ze wel een echte baan kunnen krijgen, toch? Hadden ze zich niet neergelegd bij een in wezen overbodige of zelfs schadelijke taak? Waren ze wel wat nuttigs gaan doen.

Toen zag ik dat niet, nu weet ik het maar al te goed. De schellen moeten me van de ogen zijn gevallen toen het Rijksmuseum (RIJKSmuseum, zou mijn voorkeursspelling zijn) het plan had opgevat om de ondoorgang voor fietsers af te sluiten. Waarom? Simpel, omdat dit in het algemeen belang was. Omdat dit de mogelijkheid bood om een beter, mooier, fraaier, aantrekkelijker, monumentaler, toekomstbestendiger, hoogwaardiger, artistieker museum te maken. Het enige minuscule nadeeltje was misschien dat fietsers een blokje zouden moeten omfietsen. Maar niemand met ook maar een greintje gezond verstand zou het in zijn hoofd halen bezwaar te maken tegen het verbouwingsplan.

Toch? Nee – niemand met een greintje gezond verstand. Maar wel de bestuurders van Stadsdeelraad Zuid. Niet omdat ze vonden dat het plan van het Rijksmuseum ondeugdelijk was. Niet omdat het slecht was voor de Nederlander, voor de bewoner van Amsterdam Zuid, de toerist of voor wie dan ook. En ook niet omdat ze het opnamen voor die verdwaalde fietser die liever onder het museum door wil dan eromheen. Misschien dat de Stadsdeelraad dat wel als argument heeft gebruikt, maar daar ging het de bestuurders helemaal niet om. Ze voelden zich gepasseerd omdat ze niet in een vroeg stadium waren gekend in de plannen van het museum. Hun territoriumdrift speelde op. Ze zouden wel eens laten merken dat er niet met hen te sollen viel. Dat ze er heus wel toe deden.

Zielig. Onvolwassen. Moedeloosmakend.

Maar het kan nog erger. Deze week meldde Het Parool dat Zuid als enige stadsdeel weigert het bestrijdingsmiddel Round Up af te schaffen. Round Up is – even ter informatie voor wie dit nog niet wist – een bestrijdingsmiddel van Monsanto, groot geworden als producent van Agent Orange (de napalm die de Amerikaans troepen gebruikten om het communisme in Vietnam te verdelgen) en in de afgelopen decennia uitgegroeid het grootste zadenbedrijf ter wereld. Monsanto produceert gewassen die het eigen landbouwgif weerstaan en verkoopt beide gezamenlijk – heel handig, niet zo netjes, zeker niet voor een bedrijf dat zichzelf bestempelt als ‘A sustainable agriculture company’.

Het gif (Round Up, dus) is een soort biotechnologische neutronenbom: als het wordt gestrooid, blijven de gewassen die ‘Roundup Ready’ zijn staan, verder loopt alles en iedereen kans op aanzienlijke gezondheidsschade. En wat gebeurt er als Round Up wordt gebruikt om onkruid te verdelgen en mos tussen de stoeptegels te verwijderen? Inderdaad: dan druppelt het naar beneden en vergiftigt daar het grondwater. En via het grondwater komt het terecht in de kringloop – en in de huishoudens van de bewoners van Amsterdam Zuid. De bestuurders van het stadsdeel moeten dat ook weten. Waarom stoppen ze dan niet met Round Up?

Nee, ik had ongelijk: de invoering van steedsdeelraden was geen tot mislukken gedoemde bezuinigingsoperatie. Het was een experiment om Amsterdam met inwoners en al te vernietigen.

Deel:

6 reacties op “Een aanslag op onze gezondheid (Over de Stadsdeelraad Amsterdam Zuid en Monsanto)

  1. Heb vreselijk gelachen en het klopt ook helemaal. Mensen, instanties, willen zich laten gelden – maakt niet uit wat de consequenties zijn en voelen zich bij het minste geringste goede besluit van een ander, gepasseerd als ze er van tevoren niet in gekend zijn. Infiltratie drugsbende niet aan justitietop voorgelegd, bijvoorbeeld. Of het dan een doorslaand succes is geweest is niet meer belangrijk.

    1. Het is zo erg dat je er inderdaad misschien maar het beste over kunt lachen. Wist je overigens dat Monsanto zichzelf afficheert als ‘A Sustainable Agriculture Company’? Dát is pas echt een grap.

  2. Hear hear! Geweldig artikel. (Alleen zijn het aanhalingstekens en geen haakjes, En stadsdeelraden en geen steedsdeelraden. Maar alla.)

  3. Weer onder het Rijksmuseum doorfietsen vanaf het centrum, ik kan niet wachten. Zo mooi. Telt dat argument?

    1. Ja, maar het weegt niet op tegen alle argumenten om die onderdoorgang te sluiten voor fietsers. Het wordt trouwens nooit meer zoals het was. De kleinste snelweg van Europa die naar het museum leidde is voorgoed verdwenen, dus fietsers moeten sowieso omrijden als ze onder het museum door willen. En als ze eenmaal de poort door zijn, zullen ze zich moeten inhouden vanwege alle overstekende bezoekers (vnl. toeristen die amper weten wat een fiets is) en museummeubilair dat er – Hans Monderman indachtig – is geplaatst om hen af te remmen.

Geef een reactie