Een goed begin (De eerste ramp en de eerste held van 2013)

Het jaar 2013 was nog geen week oud of een ramp voltrok zich in het centrum van Amsterdam.

De 150 bewoners van het complex ‘Markenhoven’ werden afgelopen dinsdag opgeschrikt door een brand in de parkeerplaats onder het pand. Naar later bleek, was de oorzaak van de brand een technische storing in de auto van een bewoonster. Terwijl zij de parkeergarage binnenreed, kwam er opeens rook onder de motorkap vandaan. Toen ze op haar parkeerplaats aankwam, sloegen er enkele vonken uit de auto en al snel steekvlammen. Het alarm in de parkeergarage begon te loeien, en de vrouw had eigenlijk verwacht dat de sprinklerinstallatie aan zou slaan. Alleen bleek er helemaal geen sprinklerinstallatie te zijn (niet wettelijk verplicht, hoorde ze later), en zo kon het vuur snel om zich heen slaan. Vier auto’s brandden uit, tientallen liepen rookschade op.

Gelukkig bleef de schade hiertoe beperkt, vooral dankzij de inzet van de toegesnelde politie en brandweer.

De politie zorgde ervoor dat de bewoners hun huizen binnen luttele minuten verlieten en in het stadhuis werden opgevangen en zette de drukke Valkenburgerstraat af. Zodoende voorkwam de politie dat voorbijgangers gevaar zouden lopen en dat ramptoeristen de brandweer en eventuele reddingsdiensten zouden kunnen belemmeren in hun werk.

De brandweerlieden op hun beurt hadden er behoorlijk wat werk aan om het vuur te blussen. Door de rookontwikkeling in de garage konden ze geen hand voor hun ogen zien, bovendien wisten ze niet of er giftige dampen waren en of het complex niet op instorten stond. Ondanks deze zware en onaangename omstandigheden kon de brandweer binnen een uur of drie het sein ‘brand meester’ geven.

Tijdens een uitstekend georganiseerde voorlichtingsbijeenkomst van de gemeente voor de bewoners na afloop van de brand, bleek dat het ergste achter de rug was. De betrokken verzekeringsmaatschappijen zegden toe dat ze niet alleen alle materiële schade zouden vergoeden, maar ook de afwikkeling van de schade ter hand zouden nemen. Wie rookschade aan zijn auto had opgelopen, hoefde alleen zijn autosleutels in te leveren; de verzekeraars zouden erop toezien dat over enkele dagen de gereinigde auto’s retour zouden komen.

Voorzover de bewoners nog niet in een goede stemming waren door de professionele wijze waarop alle betrokken partijen de ramp hadden bestreden, dan werden ze wel blij van het relaas van de aanstichter van de brand. Zij vertelde zonder er omheen te draaien dat zij de brand had veroorzaakt. Dat ze ook wel inzag dat ze haar auto beter buiten de garage had kunnen houden, maar dat ze in een impuls anders had besloten. En dat ze zich levendig kon voorstellen dat de andere bewoners haar het liefste wilden lynchen, maar dat ze hoopte dat ze dat ze dat niet zouden doen.

Deze bekentenis deed de bewoners goed. Toen de vrouw met tranen in haar ogen het podium verliet, applaudiseerden ze. En nog eens. En nog eens. Niet de politie, niet de brandweer, niet de gemeente, niet de verzekeraars, maar de vrouw die hun auto’s in lichterlaaie had gezet was hun held van de dag.