Een house of cards (Over de verkettering van Kevin Spacey)

Een house of cards (Over de verkettering van Kevin Spacey)

Je heet Kevin Spacey en je moet naar een feest. Móet inderdaad, want als jonge acteur is dit zo’n beetje de enige manier om onder de aandacht komen van gevestigde regisseurs, acteurs, producenten en impresario’s. “You’ve got to push and shove if you want to be loved.” Je drinkt jezelf moed in, want je bent van nature verlegen, op het mensenschuwe af en hebt eigenlijk helemaal geen zin. Maar niemand wordt vanzelf ontdekt, niemand zit op je te wachten, hoe begaafd je ook bent. Dus ga je toch. Je talent is het waard. En het is beter dan voor ober spelen in het zoveelste restaurant of je weg omhoog neuken.

Nog maar een glas dan, om jezelf moed in te drinken. Hee, daar is die en die. Je neemt een teug en stapt op hem af. Hee, ken je haar niet ergens van? Je schenkt haar wat in en neemt er zelf ook nog eentje. Hee, die man, is dat niet… toch maar even een praatje aanknopen. En die mooie jongen daar, ken je die niet ook ergens van. Je zou hem in elk geval ergens van willen kennen, en dat zeg je hem.

Na je weet niet hoeveel glazen, joints en lijntjes later zak je weg in een onrustige slaap. De volgende ochtend word je wakker met een knallende koppijn. Zoals zo vaak na zo’n verplicht Hollywoordfeestje.

Tientallen jaren later kun je vasstellen dat het allemaal de moeite waard is geweest. Je hebt destijds nuttige contacten opgedaan, die je hebben geholpen de eerste schreden te zetten op weg naar een glansrijke carrière. Zonder hun hulp was het misschien niet gelukt, had het je in elk geval veel meer moeite gekost. Dankzij hun hulp heb je een kans gekregen jezelf te bewijzen. Eerst met kleine rolletjes, toen iets grotere, toen nog grotere – een droomcarrière. En als dank voor de erkenning die jij hebt gekregen, heb je de nodige goede daden verricht – denk alleen al aan de steun die je verleent aan het Royal Shakespeare Company.

Een groot acteur, een goed mens.

Totdat blijkt dat je op een van die feesten uit je jeugd niet alleen nuttige contacten hebt gelegd. Je hebt geen idee wat er destijds is gebeurd. Misschien heb je iets verkeerds gedaan. Je misdaad – zo je die überhaupt hebt gepleegd – is verjaard. En je leven naar de knoppen, als een kaartenhuis in elkaar gestort.

Deel:

Geef een reactie