Een sterk merk (“De mensen willen bedrogen worden”)

Wat viel je het meeste op?, vragen vrienden als ik vertel dat we net terug zijn van een lang weekend in Venetië. Het water, waar de huizen en palazzo’s langzaam in weg zinken? De wirwar van smalle steegjes, hoge bruggen en weidse pleinen die elkaar in zo’n hoog tempo afwisselen dat elke wandeling een belevenis wordt? De Tiepolo’s, de Georgeone’s, de vele andere kunstwerken?

Nee, moet ik dan bekennen: ik heb me vooral verbaasd over de vele imitatie Louis Vuitton-tassen. Op vrijwel elk pleintje liggen ze uitgestald, meestal aangeprezen door een ranke en slanke neger. Zo’n Afrikaanse (?) verkoper die ik altijd heb geassocieerd met lederen cowboy-hoedjes, gestileerde zwarte, houten beeldjes van olifanten en goedkope kettinkjes. “Non merci. Je suis content”, zei ik vroeger als ik geen zin had mijn portemonnee te trekken.

Lang geleden. De straatventers zoeken het tegenwoordig kennelijk in hoogrenderende waren; je ne suis content pas; ik trek tegenwoordig graag mijn portemonnee. En zo kwam het dat ik aandachtig een bonbondoos met hengsels bestudeerde. Misschien een leuk cadeautje voor iemand? Vraagprijs: nog geen 20 procent van wat Louis Vuitton rekent. Je schijnt een boete te kunnen oplopen wegens heling, maar waarom zou ik de gok niet wagen?, dacht ik. Al was het maar om Louis Vuitton een hak te zetten.

Het is niet mooi wat hij maakt, het is niet sterk of waterbestendig of vuilafstotend. Het is alleen maar duur. De enige reden dat mensen zijn tassen kopen, is pronkzucht: om te laten zien dat ze heel veel geld kunnen verspillen aan heel weinig product. Natuurlijk is het handig bedacht van Louis Vuitton om een zo ongunstig mogelijke prijs/kwaliteitsverhouding na te streven. Maar het riekt naar oplichting. Toegegeven: misschien dat veel mensen opgelicht willen worden, maar je kunt ze toch ook in bescherming te nemen tegen oplichters?

In dit geval kan dat makkelijk: door de markt te overvoeren met van niet echt te onderscheiden nep-tassen. De echte tassen raken hun aureool van exclusiviteit kwijt. De hype verdwijnt op slag als Jan en alleman met zo’n tas rondloopt, want: “When it’s in, it’s out.” De mensen gaan weer kijken naar de productkenmerken die zo lang aan het oog onttrokken leken door de extreem hoge prijzen. En als ik aan die bewustwording een steentje kan bijdragen – waarom zou ik dat niet doen?

“Die tas is toch net echt?”, vroeg ik aan de verkoper.

“Beter dan echt”, zei de verkoper. “Deze tas is wel sterk. En waterbestendig. En vuilafstotend. Veel beter.”

“Laat dan maar”, zei ik. Bang dat degene die ik de tas had willen geven zou ontdekken dat het nep-nep was en geen echt-nep.

Deel:

Geef een reactie