Een stramme superheld 3 (Over Star Trek – Picard)
Star Trek – Picard seizoen 1 is afgelopen. ‘Woke’ is de serie zeker, maar daarom nog niet goed.
Aan het begin van Star Trek – Picard is Jean-Luc Picard een levende dode, iemand die zich heeft teruggetrokken op zijn landgoed en emotioneel op slot is gegaan. Aan het einde van het eerste seizoen van de serie leeft hij weer. Wat heet, hij overlijdt, wordt uit de dood gewekt, en krijgt een lichaam dat beter functioneert dan eerder. Hij kan er weer even tegenaan. Op naar seizoen 2.
Tussen die eerste en de laatste aflevering gebeurt van alles. Een korte samenvatting.
Picard redt samen met een nieuwe bemanning het leven van een androïde, Soji, de dochter van Data uit Star Trek – The Next Generation. Die reddingsoperatie is zeer tegen de zin van de Federatie van Planeten en al helemaal tegen de zin van de Romulanen, die geloven dat androïden uit zijn op vernietiging van organische wezens. Als Soji inderdaad besluit alle organische wezens te vernietigen – oog om oog, tand om tand: de Romulanen dreigen de geheime planeet waarop de synthetische wezens zich schuilhouden op te blazen – weet Picard haar tot rede te brengen. We hebben altijd een keuze tussen goed en kwaad, prent hij haar in. We hoeven onze vijand niet met gelijke munt terug te betalen. Laat zien dat je beter bent dan dat. Ze komt tot bedaren en legt haar superwapen neer. Dit nobele gebaar van Soji overtuigt de Federatie van Planeten ervan dat we niet hoeven te vrezen voor androïden. Soji en haar soortgenoten mogen voortaan op bescherming van de Federatie rekenen. De Romulanen druipen af.
Star Trek heeft altijd enorm betrokken fans gehad, en Star Trek – Picard is geen uitzondering. Voorzover ik kan nagaan – ik heb nogal wat besprekingen van fans op YouTube gezien – zijn de reacties op de serie overwegend negatief. Het verst in zijn kritiek gaat Diktor van Doomcock ( Supervillain! Mad Scientist! Pop Culture Critic!), die de makers verwijt dat ze populaire mythen van hun kracht proberen te ontdoen – niet alleen Star Trek, maar ook Star Wars, Doctor Who en diverse Marvel Comics. Hollywood is nu eenmaal vergeven van figuren die politiek correct (‘woke’) zijn, en die daarom maar al te graag bekende films en series zuiveren van masculiene, conservatieve, blanke, heteroseksuele kenmerken. Zelfs als dat ten koste gaat van de aantrekkingskracht van de verhalen, zelfs als het regelrecht ingaat tegen de uitgangspunten waarop ze zijn gebaseerd. Sterker nog, waarschijnlijk willen de makers die politiek correcte series te gronde richten.
En zo kon het gebeuren dat het altijd zo optimistische Star Wars werd opgescheept met een depressieve Luke Skywalker, en dat het utopische Star Trek een zwartgallige make-over kreeg.
Ik heb me erg geamuseerd met de tirades van Diktor van Doomcock en met het werk van verwante critici als Dave Cullen, Nerdrotic en Red Letter Media. (Meer dan met de serie, als ik eerlijk mag zijn, Red Letter Media is inmiddels uitgegroeid tot een van mijn favoriete YouTube-kanalen). En er zit zeker wat in de stelling dat Star Trek maar al te graag ‘woke’ wil zijn. Ik denk tenminste niet dat het toeval is dat Star Trek – Discovery een zwarte vrouw als hoofdrolspeler heeft. Evenmin als het toeval is dat er voor het eerst in de geschiedenis van de serie een homoseksueel stel in voorkomt. Of dat de gevoelsarme voormalige Borg Seven of Nine zich in Star Trek – Picard opeens ontpopt als lesbienne. Of dat zo’n beetje elke leidinggevende functionaris een vrouw is.
Maar het wil er bij mij niet in dat de makers werkelijk de krachtige, mannelijke mythen waarvan Star Trek is doortrokken willen castreren. Of dat ze de serie zelfs de nek om willen draaien. Wel denk ik dat ze zo vol zijn van hun eigen morele superioriteit dat ze vergeten zijn een goed verhaal te vertellen. Het slot van het eerste seizoen van Star Trek – Picard is, geheel volgens de traditie van de serie, optimistisch. Vertrouwen is beter dan wantrouwen is de boodschap (of woorden van dergelijke strekking). Een boodschap die rechtstreeks gericht is tot Donald Trump, Brexiteers en alle haat- en paniekzaaiers in de wereld.
Een sympathieke boodschap, vind ik, maar daarmee heb je nog geen goede serie. Daarvoor heb je op z’n minst ook boeiende personages nodig, sterke dialogen, een geloofwaardig en goed doortimmerd plot nodig.
Dat bood deze seizoen allemaal niet. Er waren een paar goede scenes (de hologrammen van kapitein Rios die met elkaar in discussie gaan en nog wat Star Trekiaanse dartelheid, een paar ouderwets krachtige monologen van Jean-Luc Picard, de nostalgie-opwekkende gastoptredens van Will Riker en Data). Maar het verhaal rammelde aan alle kanten. De stramme superheld Picard was ook niet echt de hoofdpersoon: in de serie ging het misschien wel om zijn wederopstanding, maar de niet bijster interessante Soji bleek uiteindelijk belangrijker. De dialogen waren soms bar slecht (Picard die Soji probeert te overtuigen dat ze hem moet vertrouwen en niets beter weet te zeggen dan “Trust me… trust me.” Ik durf te wedden dat er wel een citaat van Shakespeare is dat hij had kunnen gebruiken).
Al met al verdient de serie wat mij betreft hooguit een piepkleine, broodmagere, anorexische voldoende. Ook omdat Seizoen 1 een min of meer afgerond verhaal is. In elk geval eindigt het niet met een cliffhanger, zodat Seizoen 2 met een schone lei kan beginnen. Hopelijk krijgen de makers alsnog de geest: “To boldly go where no one has gone before.”
Beeld: Flickr.com, Marco Verch