Geheimzinnig succes (Over WinX Club)
Ik was Sky en jij was Bloom.
Ik mag dan wel een prins zijn, maar in wezen ben ik een vent van niets. Het enige zinvolle dat ik geleerd heb op Red Fountain is een beetje laserzwaardvechten, maar WinX is helaas geen Star Wars. In onze wereld kunnen mannelijke helden het niet stellen zonder vrouwelijke magie. Hoe vaak heb jij mij niet gered met je tovenarij, Bloom, toen ik weer eens ten onder dreigde te gaan in onze strijd tegen de duistere krachten.
Maar al ben ik dan ondanks mijn imposante postuur, mijn blonde manen en mijn vierkante kaken een zwakkeling, ik denk wel over de zaken des levens na. En de laatste tijd verwonder ik me in toenemende mate over ons succes.
Welbeschouwd spelen we in een soort slap Harry Potter-aftreksel. Je kunt tegenwerpen dat de Harry Potter-boeken en WinX uit dezelfde bronnen putten (de Bijbel en andere verlossingsverhalen, Tolkien, Lewis en hun geestverwanten, de Engelse kostschoolromans), en dat van plagiaat geen sprake is. Maar is het niet heel toevallig dat wij net nu Harry Potter zo’n succes in het leven zijn geroepen? Volgens mij hebben onze makers gewoon een Potter ‘rip off’ gemaakt. Met jou als fee in de plaats van de tovenaarsleerling Harry Potter. En voor een jongere doelgroep, die nog niet weet wat het is om je weg te moeten vinden in het leven. Dat thema – dat zo dankbaar wordt uitgewerkt in de boeken van J.K. Rowling – komt bij ons dan ook niet aan de orde. Wij zijn hierdoor nogal vlakke, om niet te zeggen ééndimensionele karakters geworden.
Ik verbaas me er wel eens over dat onze kijkers, hoe jong ook, niet massaal uitwijken naar het veel gelaagdere Witch. De vele conflicten (tussen ouders en kinderen, tussen de echte en de magische wereld) zorgen elke aflevering weer voor een spanning tussen de karakters – en dat terwijl ze zonder elkaar niet goed kunnen functioneren, want alleen gevieren kunnen ze de immense krachten in aarde, water, vuur en lucht vrijmaken. In WinX zijn de hoofdrolspelers onderling vrijwel inwisselbaar. En ook al is Techna dan technisch onderlegd, houdt Flora veel van de natuur en Musa van muziek en is Stella erg mooi, die eigenaardigheden spelen geen rol van betekenis in het verhaal.
Het enige karakter dat zich enigszins ontwikkelt, ben jij, Bloom. Dat wil zeggen: je leert inzien dat als je maar vertrouwt op je drakenkracht, de heksen Icey, Stromy en Darcey je niets kunnen maken. Of liever gezegd: je grotere zus fluistert je dit in en je ziet het licht. Er wordt in de serie niet bepaald naar toegewerkt; het is alsof onze makers jouw innerlijke worstelingen beschouwen als hinderlijke onderbreking van de o zo belangrijke strijd tussen de feeën en de heksen. Hierdoor heb ik na 26 afleveringen nog niet het idee dat ik jou goed ken.
Ik hoop dat je dit niet persoonlijk opvat, maar ik vind bovendien dat jij er knap beroerd uitziet. Net zoals ik, overigens, net zoals iedereen in WinX. Witch ziet eruit alsof Moebius of Bilal of zo’n andere geweldige Franse striptekenaar een ruim budget heeft gekregen om een magische wereld te scheppen. Bij ons wisselen goedkope computeranimaties en onbeholpen tekeningen elkaar af. Heb je mijn neus wel eens gezien? Heb je jezelf wel eens zien huilen met van die grote, Japanse tekenfilmachtige waterogen? Erger jij je ook zo aan die gammele 3D effecten die Elfea tot leven moeten roepen?
Wat is toch het geheim van ons succes? Wat zien ze toch in ons? Ik zou het onze kijkers eens willen vragen. Maar tegen de tijd dat onze kijkers kunnen uitleggen waarom ze iets goed vinden, willen ze allang niet meer naar ons kijken.