Gelikt verkooppraatje

Misschien verbeeld ik het me, maar ik verbeeld me dat er een tijd was dat een beschaafd mens zich een beetje schaamde om zijn eigen werk aan te prijzen. Natuurlijk, een verkooppraatje hoorde erbij, en zelfs als journalist moest je je artikelen aan de man zien te brengen. En dus dronk je eens een borrel met een bevriende uitgever, in de hoop dat hij niet alleen de rekening zou betalen – want dat sprak voor zich – maar ook dat hij ook weer eens zou doorkomen met opdrachten.

Misschien verbeeld ik het me, maar ik verbeeld me dat die tijd ver achter ons ligt. Tegenwoordig lijkt het wel alsof het getuigt van beschaving om je eigen waar aan te prijzen. Reclamemensen – vroeger toch de paria’s van onze samenleving – staan nu hoog in aanzien, de marketeers in een bedrijf verdienen het meest. Zelfs als journalist moet je met je gezicht op de televisie om je naam te vestigen, moet je netwerken en acquisitie plegen. En als je uitgever al wat met je wil gaan drinken, dan betaal je maar mooi zelf – jij wou toch zo nodig? Wil je weer eens getrakteerd worden? Dan moet je maar meer aan je marketing doen.

Bij dezen.