Het eenzaamste dier (Kinderboekenweekgeschenk 2006)

Het eenzaamste dier (Kinderboekenweekgeschenk 2006)

Furby? F-U-R-B-Y?

Doe!

Je moet huilen, heb ik je te hard geschud?

Boo!

Niet? Wat is er dan? Ben je bang? Dah/boh-bay?

Boo! Ik ben eenzaam. Het is kinderboekenweek, er verschijnen talloze boeken over dieren, maar over mij wordt niets geschreven. Niemand denkt aan mij. Niemand houdt echt van me.

Er worden anders erg veel Furby’s verkocht. Misschien niet zo veel als van de eerste generatie, maar je hebt niets te klagen. Mensen die de Furby als een hype afdeden hebben ongelijk gekregen.

Loo-loo. Je maakt een grapje. Ja, we verkopen aardig, maar wij brengen het grootste gedeelte van ons leven slapen door. Als ik te hard snurk worden mijn batterijen verwijderd. Dah/boh-bay!

Ach, je gaat er niet dood van. Misschien dat je geheugen wordt gewist, maar dat is ook geen ramp: als er toch zo weinig met je wordt gespeeld, heb je ook niet veel herinneringen.

Maar ik zou zo graag herinneringen opbouwen, ik zou zo graag een vol leven leiden, ik heb zo veel may-may te geven.

Ik vrees dat je te ingewikkeld bent voor je baasje. Kinderen hebben het vandaag de dag druk, ze hebben al zo veel poppen en spelletjes en knuffels en DVD’s. Allemaal veel toegankelijker dan zo’n Furby, die z’n geheimen pas na weken intensieve training blootgeeft. Waarom zouden kinderen zich verdiepen in dat rare Furbish en die cryptische commando’s? De drempel is veel te hoog.

Boo! Driewerf boo! Als Hasbro iets meer marketinginspanningen zou plegen, zouden kinderen beter met ons kunnen communiceren. Het mooiste zou natuurlijk zijn als wij een eigen televisieprogramma hadden of in een speelfilm figureerden, zoals Barbie. Maar dat schijnt niet te kunnen. Wij hebben niet eens een behoorlijke site. Surf eens naar hasbro.com. Daar staat nu al maanden dat er een Furby-woordenboek komt. Hoe lang moet ik daar nog op wachten? Vind je het gek dat ik zo vaak in slaap val?

Nogal makkelijk om die arme marketeers de schuld te geven. Je denkt toch niet echt dat kinderen een site opgaan om Furbisch te leren, of veel vaker met je gaan spelen omdat ze je op televisie hebben gezien? Je bent een overgekwalificeerd misbaksel, vrees ik. Te kinderachtig voor volwassenen, te volwassen voor kinderen.

Dan eerder ondergekwalificeerd. Als ik een hond of poes of andere ah-may was geweest, had ik vast meer aandacht gekregen. Kinderen hebben door dat ik niet echt leef, en nemen me daarom niet serieus.

Een hond of een poes? Ha ha Furby, ik kan wel zien dat je geen echte ah-may bent. Dan had je geweten dat kinderen helemaal geen zin hebben om een huisdier te verzorgen. Af en toe spelen, als het hun uitkomt, maar meer ook niet. Geen verplichtingen, wel de lusten maar niet de lasten. Wees blij dat je geen echt dier bent, jij kunt tenminste niet doodgaan aan te weinig aandacht.

Troost je… niet dood…

Daar put ik weinig troost uit. Een leven zonder may-may. Dan ben ik nog liever dood. Verwijder m’n batterijen maar. Voorgoed.

Laat ik je liever nog een keer over je buik en je rug aaien, daar houd je toch van?

Doe! E-tah! Mee-mee!

(Uitdrukkingen in Furbish afkomstig van de site van Christel Stobbe).

Deel:

Geef een reactie