Het eeuwige leven (De onsterfelijke gorilla Sneeuwvlokje)

Het eeuwige leven (De onsterfelijke gorilla Sneeuwvlokje)

Barcelona is de stad van Sneeuwvlokje, voor zover bekend de enige Witte Gorilla die ooit op aarde heeft rondgelopen. Vlaggen in de stad betonen hun eer aan Sneeuwvlokje, het beest figureert prominent op de site van de ‘Barcelona Zoo’ en een van de meest geliefde voetballers die er heeft gespeeld, Ronald Koeman, werd liefkozend ‘Sneeuwvlokje’ genoemd. Sneeuwvlokje is symbool voor Barcelona – wat hij symboliseert is overigens niet helemaal duidelijk, maar hij staat in elk geval voor iets verhevens, iets hemels. (Cruyff was El Salvador, de verlosser, Koeman is van na Cruyff. Een verloste zou je kunnen zeggen: iemand die geen verlossing meer nodig heeft. Misschien dat Sneeuwvlokje het stadium symboliseert waarin iemand verkeert die geen strijd hoeft te voeren, die zich niet meer hoeft in te laten met het aardse gewoel?)

De dierentuin zelf is een soort aan Sneeuwvvlokje gewijde grond. Ook hier vlaggen met zijn beeltenis. Dicht bij de ingang is een gorillahuis, met een educatief overzicht van de hele evolutie van de aapachtigen, afgesloten met foto’s van Sneeuwvlokje – klaarblijkelijk de kroon op de evolutie. De gorilla’s bevinden zich niet hier (anders dan de argeloze bezoeker verwacht); om hen te zien moet je de hele dierentuin door.

Anders dan in Artis waar de bezoeker zich (geheel in lijn met de Nederlandse nivelleringsgedachte) op gelijke hoogte bevindt met de meeste dieren, kijk je in de Barcelona Zoo vanaf loopbruggen neer op de olifanten, leeuwen en tijgers. De afstand tot de meeste dieren is aanzienlijk, soms wel tientallen meters (heel anders dan in Amerikaanse dierentuinen, waar je je soms op safari waant – en je op z’n Amerikaans de natuur ‘ervaart’). Het hok van de gorilla’s ligt echter boven straathoogte, je moet een trapje op, zoals in een tempel. En je kunt de gorilla’s bijna aanraken door de tralies.

Alleen Sneeuwvlokje niet. Want Sneeuwvlokje is dood. Het staat er echt, op een heel klein bordje bij wat ooit zijn kooi is geweest: ruim een jaar geleden overleden. Maar niet getreurd, beste pelgrim, de familie van Sneeuwvlokje leeft. Helaas bevinden zich onder hen geen witte gorilla’s, maar ze hebben Sneeuwvlokje wel nog persoonlijk gekend en dat mag ook bijzonder heten.

Je zou het een kunnen opvatten als een doortrapte marketingtruc, om mensen naar een voorstelling te lokken en pas als ze al hebben betaald te vertellen dat de hoofdact niet van de partij kan zijn. Maar dat is hier vermoedelijk niet aan de orde. Nee, eerder zijn de Barcelonezen nog niet over hun verlies heen.

Als ik me niet vergis, stuiten we hier op een cultuurverschilletje. Wij hebben geleerd dat je de fases ontkenning, woede en verdriet moet doorlopen om een groot verlies te kunnen accepteren. Maar waarom zou dat eigenlijk moeten? Er zit wat zelfzuchtigs in deze benaderingswijze; afscheid nemen van iemand is ook afstand nemen van iemand. Jij gaat door, je laat de ander achter je – nogal kil, toch?

Nee, als je echt om iemand geeft, neem je geen afscheid (om Borsato te parafraseren). Je klampt je aan hem vast, je houdt de herinnering aan hem levend. Ja, je doet alsof hij er nog gewoon is. Sneeuwvlokje leeft voort, Sneeuwvlokje is nog onder ons. Geloven is zien.

Deel:

2 reacties op “Het eeuwige leven (De onsterfelijke gorilla Sneeuwvlokje)

Geef een reactie