Het einde van het begin (Lang voor de dood ons scheidt)

Het einde van het begin (Lang voor de dood ons scheidt)

– Beloven jullie elkaar eeuwige trouw, in voor- en tegenspoed, tot de dood jullie scheidt?

– Nou… ik niet als ik zo eerlijk mag zijn…

– WAT?! Hou je niet van me?

– Ja, best wel. Maar je weet toch hoe dat gaat tegenwoordig. Al die huwelijken die op scheidingen uitlopen. Wie zegt dat ons dat niet zal overkomen? Ik zou niet durven, zo hoog in de bol heb ik het niet.

– Twijfel je soms? Dan had je dat wel eerder mogen bedenken, voor je me ten huwelijk vroeg.

– Je weet nooit wat de toekomst brengt? Hoe kan ik je dan eeuwige trouw beloven? Juist omdat ik van je hou, wil ik geen valse hoop wekken. Geen beloften doen die ik niet kan waarmaken – want daarmee zou ik je pas echt kwetsen. Volgens mij zijn bovendien júist mensen die eeuwige trouw beloven het minst trouw – mensen die maar wat roepen, en niet stilstaan bij de ernst van die woorden. Hoe groter het compliment, hoe onbetrouwbaarder de vent, zoals ik altijd zeg.

– Maar als je nú al niet zeker weet of je me eeuwig trouw kunt zijn, is er toch grondig iets mis. Als je na jaren op elkaar uit gekeken bent, a la… Maar nú, nu wel elkaar nog maar zo kort kennen? Als je echt van me hield, kon je je nu niet voorstellen dat je me ooit ontrouw zou zijn. Hoe met het dan straks?

– Jij zou mij natuurlijk ook ontrouw kunnen zijn…

– Ik kan het me niet voorstellen… dat bedoel ik dus. Ik hou gewoon meer van jou dan jij van mij. Klootzak. Bedrieger.

– Alsof trouw een maatstaf voor liefde is … Iedereen kent stellen die maar bij elkaar blijven voor de kinderen. Of uit angst voor het onbekende. Of uit macht der gewoonte. Getuigt het niet juist van liefde om dan maar uit elkaar te gaan? Om de ander zijn vrijheid te gunnen?

– Maar ik dacht dat WIJ voor altijd uit liefde bij elkaar zouden blijven… Waarom wilde je überhaupt trouwen?

– Voornamelijk om jou een plezier te doen, een mooie dag te bezorgen. Om voor de buitenwacht duidelijk te maken dat het ons ernst is. Ik dacht een mooi gebaar te maken. Maar eeuwige trouw beloven vind ik getuigen van holle symboliek. Je beledigt elkaar er mee, vind ik.

– Wat is er mis met symboliek? Ik draag toch ook een witte trouwjurk? En ik ben echt geen maagd meer, als je dat soms dacht. Ik heb heel wat mannen vóór jou gehad. En heel wat van die mannen waren best bereid geweest mij eeuwige trouw te beloven. Al kun jíj je dat misschien moeilijk voorstellen, met je chronisch bindingsangst.

– Eeuwige trouw gaat me net iets te ver, waarom begrijp je dat toch niet? Ik wil best beloven dat ik m’n best zal doen je gelukkig te maken, dat moet toch genoeg zijn? 51 procent van de Nederlandse bevolking denkt er trouwens net zo over als ik.

– Ja, allemaal mannen en een paar oude vrijsters. Precies 51 procent. Een echte vrouw neemt wil dat haar aanbidder zich voor altijd committeert. Voor minder doet ze het niet. Weet je, van mij hoeft het al niet meer. NEE: ik beloof geen eeuwige trouw aan jou, slapjanus.

Deel:

Geef een reactie