Hoe langer het duurt, hoe langer het duurt (Enkele levenslessen)

“Hoe langer het duurt, hoe langer het duurt”, is een wijsheid die ik heb overgehouden aan een traumatische verbouwing enkele jaren geleden.

In het begin werd de vaart er in gezet. Architect, aannemer, schilder en werklieden waren vol goede moed; muren werden gesloopt en op andere plaatsen opgebouwd en daarna verrezen volgens planning de contouren van een luxe-appartement.

Gaandeweg werd echter de ene tussentijdse deadline na de andere gemist. De werkzaamheden sleepten zich voort; waar aan het begin dagelijks een heel team kwam timmeren en hakken, kwam nu alleen het hulpje van de aannemer nog af en toe een verdwaalde schroef aandraaien. Tot zelfs hij het wel mooi vond zo en het werk helemaal stil viel. Ons appartement was bijna klaar – misschien nog twee mandagen werk, maar in het zicht van de haven is het project toen gestrand.

Hoe het komt dat hoe langer het duurt, hoe langer het duurt? Eenvoudig: perfectionisme loont niet. Er valt geen eer te behalen aan het afwerken van wat iemand anders heeft bedacht en weer iemand anders is begonnen en weer iemand anders heeft laten liggen. Er dienen zich andere, veel aantrekkelijker bezigheden aan. Enne… de opleverdatum is toch al ruimschoots overschreden, dus waarom zou je nog. Wegwezen dus, denkt iedere aannemer als een project zijn voltooiing nadert. Soms wordt het resterende werk nog overgedaan aan een sukkelige onderaannemer. Maar meestal blijft de opdrachtgever met de hete aardappel zitten. Hij heeft precies gezegd wat hij wilde hebben en bijna maar niet helemaal gekregen.

Een variant op de ervaringswijsheid dat hoe langer het duurt, hoe langer het duurt is: “Hoe makkelijker de klus, hoe moeilijker te klaren.” Directievoorzitter van Philips worden? Dat willen we allemaal wel. Maar een gloeilamp indraaien is ons te min. Iedereen voelt zich geroepen voor grote daden, voor het kleine werk is niemand uitverkoren.

Onlangs reageerde een opdrachtgever op een artikel dat ik in elkaar had geflanst. Het kon zeker door de beugel, vond hij. Het las lekker weg, ik had de juiste mensen gesproken en de strekking was duidelijk. Alleen… er zaten nogal wat tikfouten in en hier en daar verdween een zin na een veelbelovend begin in het niets. Waarom had ik er niet een kwartiertje langer aan gezeten?

Meestal zeg ik tegen zeurende opdrachtgevers: “Liever een goed verhaal dan een slecht verhaal, maar liever een slecht verhaal op tijd dan een goed verhaal te laat.” Maar deze keer dacht ik: laat ik eens uitleggen hoe het werkelijk zit; vandaar deze column. Misschien weet mijn opdrachtgever – ik hoop dat hij dit leest – dit allemaal al, maar ik betwijfel het. Want helaas: “Wat het meest voor de hand ligt, moet je het vaakst uitleggen.”

Deel:

Geef een reactie