Hoofd en hart (Onmogelijke keuzes)

Leven is kiezen, prioriteiten stellen, kosten en baten afwegen en meer van dat soort onplezierige zaken. Dit brengt met zich mee dat we zelden voor de volle honderd procent ergens voor kunnen ‘gaan’. Al roepen we dat maar al te vaak. Al maken we mooie sier met onze euforie over de vele ‘uitdagingen’ die wij ‘niet uit de weg gaan’, o nee, integendeel, wat dacht jij dan, ben je gek, juist met ‘passie’ omarmen. (‘Passie’! Ook zo’n modewoord. Wantrouw degene die over zijn ‘passie’ begint, waarschijnlijk is dat een onbetrouwbare bedrieger of een kille acteur).

Waarom zo opgewonden doen over onze in werkelijkheid zo moeizaam tot stand gekomen keuzes? Omdat de zware beslisbevalling zo’n mooi keuzekindje heeft gebaard? Om onszelf moed in te spreken? Om de schijn op te houden, en anderen te imponeren? Wie zal het zeggen.

In elk geval worden we bijkans gek van de vele uitdagingen, is van onvervalste passie geen sprake en is onze euforie die van een klef prozac-pilletje. Volmondig ‘ja’ zeggen tegen het leven, wie kan dat nou? De twijfel gooit roet in het eten: twijfel of de keuzes die wij hebben gemaakt wel de juiste zijn.

Of het leven ons niet beter was uitgepakt als we toen… of als … of als… Sterker nog, het schijnt dat we meer spijt hebben van keuzes die we níet hebben gemaakt dan van keuzes die we wel hebben gemaakt maar die niet goed zijn uitgepakt. En aangezien iemand die ergens voor kiest, ook altijd ergens niet voor kiest, overheerst de spijt altijd. Zeker wanneer we ouder worden, want het is alsof de schaduw die de spijt over ons leven werpt in de loop van de jaren alleen maar zwarter wordt.

Zo was tenminste bij de Amerikaanse Chief Executive CEO van dat succesvolle softwarebedrijf bij wie ik laatst aan in het Amsterdamse Okura-hotel tafel zat. Hij had een stel journalisten opgetrommeld omdat hij toevallig in het land was, terwijl hij eigenlijk geen nieuws had – geen spectaculaire overnames, geen nieuwe softwarereleases, niets. Het eten smaakte goed (daarom was ik ook gekomen, lekker eten is toevallig een passie van me). De pogingen van onze CEO om het moeizame gesprek te kruiden met zijn opmerkingen over hoe ‘exciting’ en ‘wonderful’ zijn bedrijf was, lustten we echter niet. We kieskauwden ons door de avond heen.

Totdat iemand ten einde raad maar over hobby’s begon.

Gitaren.

Gitaarspelen.

Gitaristen.

Onze CEO bloeide op. De Fender Stratocaster. De Gibson Les Paul. De Rickenbacker 360 – ja, inderdaad de 12-snarige gitaar waarmee George Harrison ooit The Byrds tot hun ‘sound’ inspireerde. En wisten we wel dat hoe heet ze ook al weer van Bettie Serveert ook een Rickenbacker bespeelde? ‘And that chick rocks!’

Zijn favoriete gitarist was natuurlijk Jimi, ja ‘Jimi was God’. Maar we moesten Eric Clapton en Jimmy Page ook niet wegvlakken. Of Jeff Beck, for that matter. Nooit zo beroemd geworden als die twee andere Yardbirds-gitaristen, maar dat kwam alleen omdat hij geen goede eigen composities had. Page was te ‘sloppy’, Clapton was te ‘slick’, terwijl Beck misschien wel even goed was als – onze CEO liet een stilte vallen – Eddie van Halen. Ooit was onze CEO zelf gitarist geweest, en had hij iets gehad met de zus van Eddie van Halen. En, beter nog, had hij via haar een keer aanwezig mogen zijn in de kleedkamer waar Eddie van Halen voorafgaand aan een concert zijn vingeroefeningen deed. ‘De mooiste avond van mijn leven’, zei onze CEO en de tranen stonden in zijn ogen.

Zelf had hij na enkele jaren als semi-professioneel muzikant gekozen voor het bedrijfsleven. Omdat hij zichzelf niet goed genoeg vond om zich te meten met Jimi’s en de Eddie’s en de Jeff’s van deze wereld? Omdat hij een armetierig bestaan als tweederangsmuzikant vreesde? Het was in elk geval een keuze van prioriteiten, plussen en minnen geweest. Een keuze van het hoofd, waar de stem van zijn hart steeds luider tegen protesteerde.

Waarmee ik niet wil zeggen dat hij zijn hart had moet volgen. Ook dat kan rampzalig uitpakken. Maar dat kwam deze avond niet ter tafel.