Ik ken u niet (Over emancipatie)

Ik ken u niet (Over emancipatie)

Wat is emancipatie anders dan het recht op onbeleefdheid?

Enkele jaren geleden had ik in Mumbai een interview met de Executive Director van het grote Indiase concern Tata & Sons, de Engelsman Alan Rosling. Ik had mezelf netjes aangemeld als journalist van het Nederlandse Chief Financial Officer, maar iemand had daarvan CFO gemaakt. Begrijpelijk, maar zeker in het buitenland ook verwarrend, aangezien er al een tijdschrift CFO bestaat (of liever gezegd vier tijdschriften, het Amerikaanse CFO Magazine, CFO Europe, CFO Asia en CFO China, alle vier onderdeel van de gerenommeerde Economist-groep).

Hoe verwarrend, bleek wel toen ik aan tafel zat met Alan Rosling himself en een of andere PR-medewerkster, een in kleurrijke traditionele Indiase kleding gehulde vrouw, met van die donker omcircelde ogen en zo’n stip op het voorhoofd. Vol ontzag vroeg ze me of ik The Economist vertegenwoordigde. Nou nee, moest ik toegeven. Ik was van een ‘independent magazine’, dat zich vooral op Nederland richtte zei ik. Ook een goed tijdschrift, best goed, echt… Haar gezicht betrok. Ze klapte haar notitieblok dicht, stond op en verliet zonder groeten de kamer.

Alan Rosling – every inch a gentleman – hield de schijn wel op. Netjes werkte hij het interview af, en onderging hij de sessie van de Indiaase fotograaf die voor een dag was ingehuurd. (Een fotosessie die veel langer duurde dan gepland, zoals zo veel in India veel langer duurt dan je plant. Heeft misschien te maken met de lage lonen in India, waardoor de stimulans om zaken voortvarend aan te pakken beperkt is. Waarom zaken automatiseren als je voor bijna niets een mannetje kunt inhuren?, zo redeneert men nogal eens – terecht – in India. En waarom zou je je haasten? In India geldt meer dan elders die bekende Parkinson’s Law: elke activiteit duurt zo lang als er tijd voor is).

Toen de fotograaf eindelijk aanstalten maakte om te vertrekken, bedankte Rosling me voor het aangename gesprek en voegde zich verontschuldigend bij de PR-mevrouw die mij eerder zo had laten zweten.

Een veel te aardige, ongeëmancipeerde man en zijn professionele geëmancipeerde medewerkster.

Deel:

Geef een reactie