iPodomania (Muziek als water)

iPodomania (Muziek als water)

1. Over een paar jaar bestaat de i-Pod niet meer. Mobieltjes zullen dan zijn uitgegroeid tot volwaardige mp3-spelers. Met dank aan de i-Pod, die deze markt eindelijk heeft ontwikkeld. Maar de i-Pod zelf is dan overbodig. Zolang het nog niet zo ver is, zal de iPodomania echter om zich heen blijven grijpen.

2. In zekere zin worden we met de i-Pod tientallen jaren terug in de tijd geworpen. In die zin tenminste dat het individuele nummer weer de belangrijkste muzikale uiting wordt, net als toen de eerste singles op 78-toerenplaten werden uitgebracht. De latere LP leende zich voor allerlei experimenten om nummers in een bepaalde volgorde te zetten (met het eerste nummer van kant 1 als aandachttrekker en het laatste nummer van diezelfde kant als een soort ‘cliffhanger’). Bij de CD ontbreekt de mogelijkheid om te experimenteren met kant 1 en 2. De iPod kan zo veel nummers bevatten dat de artiest geen beperkingen door het medium krijgt opgelegd. De artiest weet bovendien niet in welke volgorde de consument zijn nummers zal afspelen (zeg maar dag tegen conceptplaten zoals The Wall en Berlin). Het medium biedt minder weinig beperkingen en dus ook weinig mogelijkheden om creatief met beperkingen om te gaan.

3. Je zou kunnen zeggen dat de artistieke ‘macht’ dankzij de iPod deels verschuift van de componist naar de muziekconsument. Die kan nu immers bepalen in welke volgorde hij de nummers afspeelt. Hij kan als het ware zelf een beetje DJ worden. Maar wie gaat er nu zelf een favoriete volgorde aanleggen in de nummers op z’n iPod? Niemand toch? Te veel werk; bovendien heeft de iPod een verleidelijke ‘shuffle’ functie. ‘Life is random’ stelt Apple, en zo is het. Of liever gezegd: keuzevrijheid is chaos.

4. Muziek wordt met de iPod zoiets als lucht en water, altijd en overal aanwezig. Nadrukkelijk aanwezig bovendien, of je moet je iPod vullen met slappe muzak en achtergrondmuziek (en de nummers in een vaste volgorde afspelen, om elke verrassing te voorkomen). Maar voor meeste mensen betekent luisteren met een koptelefoon op dat de muziek hun aandacht opeist. Dat leidt er onherroepelijk toe dat ze zich afzonderen. Ja, je zou de iPod misschien kunnen uitrusten met sensoren die de mogelijkheid hebben om mensen met een zelfde smaak als jij te spotten (zeg: meer dan 100 dezelfde nummers in hetzelfde genre als jij). Het zou misschien bevorderlijk zijn voor een nadere kennismaking (en wat zou het dan handig zijn als je elkaars iPods zou kunnen synchroniseren). Maar zonder dit soort uitbreidingen is de iPod een walkman die het contact in de weg staat.

5. Op mijn iPod mini passen rond de 1000 nummers, genoeg om meer dan twee keer 24 uur achter elkaar naar muziek te luisteren. Maar dat doet geen mens: het gaat erom dat je genoeg muziek kunt opslaan zodat je elk nummer waar je toevallig ’trek in hebt’ kunt beluisteren. Heb je dan genoeg aan 1000 nummers? Ik niet, moest ik al in de eerste week na aanschaf van de iPod mini constateren. Voor hoe veel nummers zou ik dan opslagruimte willen hebben? Idealiter voor een onbeperkt aantal: zodat ik elk willekeurig nummer kan opvragen – een zee van muziek waarin je naar believen kunt zwemmen. Misschien kan dat ooit (via internet? Als ’the web is the iPod’ zoals Scott McNealy van Sun zou zeggen). Maar zo ver is het nog niet. Een mooi tussenstation lijkt me een grote iPod, met ruimte voor 10.000 nummers, bijna een maand muziek. Mijn muziekverzameling past er makkelijk op. Vandaag gekocht. En mijn iPod-mini geef ik aan iemand die beter maat kan houden dan ik.

Deel:

Geef een reactie