Mijn organen en ik (In plaats van een donorcodicil)

Mijn organen en ik (In plaats van een donorcodicil)

Als ik terminaal ziek zou zijn, zou ik er geen bezwaar tegen hebben mijn organen af te staan (gesteld dat iemand ze überhaupt zou willen hebben). Toch heb ik geen donorcodicil ingevuld, en dat is niet alleen uit luiheid maar ook omdat ik de juiste bestemming voor mijn hart, mijn ogen en mijn nier niet weet. Ik vind dat ‘ik’ de baas ben over mijn organen, in elk geval dat ‘ik’ het recht heb te bepalen waar ze na mijn dood belanden, zoals ik ook het recht heb te beslissen of ‘ik’ (al dan niet inclusief mijn organen) het recht heb te beslissen of ik straks moet worden gecremeerd of begraven.

Maar aan wie zal ik ze eens doneren? ‘De wetenschap?’ Maar dan ben ik verre van zeker dat mijn hart etc. goed terechtkomen. Hoe weet ik dat mijn er geen zinloze of nare proeven mee worden uitgehaald door een onbekwame of kwaadwillende arts in opleiding? Dan verpand ik mijn hart liever niet 😉

Nee, liever schenk ik mijn meest intieme bezittingen aan een minder abstract en onpersoonlijk doel. Liever leef ik voort in iemand anders dan dat ik in stukjes word gehakt. Liever doneer ik aan een medemens, dus. Maar aan wie? Een vriend of familielid in nood. Misschien, maar die moet dan wel net met een ernstige hartkwaal of een andere lichamelijk gebrek kampen. En een zo gunstige timing is wel erg onwaarschijnlijk (al kan ik mijn organen misschien wel laten invriezen voor later gebruik; misschien zelfs wel voor mijn nageslacht, zodat een gedeelte van mijn lichaam een generatie of twee kan overslaan en een deel van mij in de toekomst kan verder leven).

Alleen, nu ik er over nadenk: waarom hebben mijn familie en vrienden meer recht op mijn organen dan iemand anders? Ik geef meer om hen, maar daarom zijn het nog niet betere mensen dan iedereen die verder van mij af staat. Het zou nogal egoïstisch van me zijn om mensen uit mijn directe omgeving voor te trekken. Terwijl ik juist wil dat mijn organen eerlijk worden verdeeld, en dat de juiste m/v het juiste lichaamsdeel krijgt. Je organen doneren is tenslotte de laatste daad die je verricht – zorg dan dat je het goed doet, zou ik zeggen.

Ik kom er niet uit. Het liefste zou ik de beslissing uit handen geven. Maar als ik niet weet wat er met mijn lichaam moet gebeuren, wie dan wel? Het liefste zou ik het lot laten beslissen. Kan er niet eens een Grote Orgaandonorloterij worden georganiseerd?

Deel:

Geef een reactie