Mislukt missie naar Mars? (Misse muziekkeuze)

Mislukt missie naar Mars? (Misse muziekkeuze)

Dit is de tijd van de klantgerichte overheid. De bureaucratische mantra’s hebben plaatsgemaakt voor PR-gedreven newspeak. Het ‘niet zeuren, burger, slikken of stikken’ is ‘altmodisch’; tegenwoordig gaat het er vooral om dat er ‘draagvlak’ voor een maatregel bestaat. En draagvlak creëer je met een liedje, een praatje, een drankje, een brochuretje.

De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft dit als geen ander in de gaten. Het imago van de NASA heeft de afgelopen jaren nogal wat deuken opgelopen: geen koude oorlog meer die als rechtvaardiging kon dienen die voor dure investeringen in ruimtevaarttechnologie, bestuurlijke fouten en ongelukken zoals met het ruimteveer Columbia. Hoe denkt NASA echter goodwill te kweken bij de belastingbetaler? Door inhoudelijke verbeteringen door te voeren? Welnee, door een plaat op te zetten! En zo klonk uit de Marsverkenner Spirit opeens Good Morning, Good Morning van The Beatles na de geslaagde landing op de rode planeet.

Als PR-stunt was de actie van NASA in zoverre geslaagd dat de beelden van de Spirit met Good Morning, Good Morning als achtergrondmuziek de hele wereld zijn overgegaan. Maar of de NASA hiermee veel zieltjes wint? Niet onder Beatle-kenners in elk geval.

John Lennon schreef Good Morning, Good Morning in 1967 toen hij met een ernstig ‘writer’s block’ kampte. Uit arrenmoede nam hij een deuntje van een reclame voor Kellog’s Cornflake’s waarin een haan ‘Good Morning! Good Morning!’ kraait en schreef er een parodie op. De tekst is een en al loomheid en milde verveling. Korte inhoud: de zanger heeft een nacht doorgehaald en constateert dat de dag aanbreekt. Het opwindendste dat er gebeurt is dat hem gevraagd wordt hoe laat het is. “Somebody needs to know the time, glad that I’m here.” Op de achtergrond kraait een vermoeide haan. Geen wonder, iemands ‘cock’ heeft een zware nacht achter de rug, te oordelen naar de orgiastische geluiden waarmee Lovely Rita afsluit, het nummer dat op Sgt. Peppers’s Lonely Hearts Club Band voorafgaat aan ‘Good Morning, Good Morning’.

Nee, als er één nummer is waar geen ‘morgenstond heeft goud in de mond’-gevoel uit spreekt, dan wel Good Morning, Good Morning (‘a throwaway, a piece of garbage’ aldus Lennon zelf). Waarom niet een minder katerachtig deuntje gekozen? Paul McCartney’s opgewekte Good Day Sunshine, bijvoorbeeld? Of – al was het maar als gebaar aan de Marsmannetjes – We can work it out?

Waarom trouwens altijd maar weer The Beatles? Het buitenissige Calling Occupants of Interplanetary Craft van Klaatu is speciaal geschreven voor dit soort gelegenheden. Was het niet geestig geweest om War of the Worlds van Jeff Wayne door de luidsprekers te laten schallen (“The chances of anything coming from Mars / Are a million to one, he said (ahh, ahh) / The chances of anything coming from Mars / Are a million to one, but still, they come)?

Waarom niet – al was het maar om de veelal kapitaalkrachtige liefhebbers van klassieke muziek in te palmen – Also Sprach Zarathustra van Richard Strauss (met een cultureel verantwoorde knipoog naar A Space Odyssee 2001 van Stanley Kubrick én naar de vooruitgangsfilosofie van Friedrich Nietzsche)? Of – mijn persoonlijke favoriet – het van The Carpenters bekende Close to you, in de onaardse uitvoering van het Chinees-Nieuw Zeelandse fenomeen Wing?

Voor het welslagen van deze missie dient te worden gevreesd.

Deel:

Geef een reactie