Muziek van vroeger (Over The King of Limbs)

Muziek van vroeger (Over The King of Limbs)

Je zou je leven natuurlijk kunnen indelen aan de hand van gebeurtenissen zoals je ze hebt beleefd, niet volgens de volgorde waarin ze werkelijk hebben plaatsgevonden. Een subjectieve chronologie: de belangrijkste gebeurtenissen – de geboorte van je kind, de scheiding van je ouders, de dood van je broer en al die andere zaken die een onuitwisbare indruk hebben gemaakt – het laatst en de minst belangrijke – je herinnert ze je niet eens meer – het eerst.

Waarschijnlijk zal zo’n subjectieve indeling bij veel mensen een volgorde opleveren die omgekeerd is aan de werkelijke chronologie: de jeugdherinneringen staan hun nog helder voor de geest, de dagelijkse routine van het volwassen leven kenmerkt wil maar niet beklijven. Vroeger is gisteren, gisteren is een eeuwigheid geleden.

Zo is het mij tenminste vergaan. Al zijn er natuurlijk ook gebeurtenissen van na mijn jeugd die wel zijn blijven hangen. Dat feest die ene avond, bijvoorbeeld – 15 jaar geleden en het lijkt wel vorige week. Zo’n feest waar je op kussens in een kring zit en je met wortels, bleekselderij en lauw bier de avond moet zien door te komen. Met het stel rechts van me viel geen gesprek te voeren: de jongen naast me knabbelde aan het oor van zijn vriendin, om af en toe op te staan en een pilsje voor hun tweeën te halen. Het meisje links van me was vol van – wat was het ook al weer?, hier is de herinnering vervaagd: het einde van de geschiedenis, het postmodernistische paradox, hoe rechtvaardig te leven in een onrechtvaardige wereld – te vol in elk geval om een goed gesprek mee te voeren.

Maar dat hoefde gelukkig ook niet: de gastheer had OK Computer op volle sterkte aangezet, de nieuwe plaat van Radiohead, en de muziek smoorde elke gesprekspoging. Het was alsof we geplet werden onder de machtige geluidswals die Radiohead over ons heen liet denderen, door de gierende gitaren, de op hol geslagen elektronica en de geëxalteerde zang van Thom Yorke. Wij voelden ons nietig. Zwijgend ondergingen we de muziek en werden we opgenomen in de geluidsorkaan.

Toevallig had ik diezelfde avond nog een ander feest, met een heel ander publiek. Uitgelaten mensen, hier en daar werd er zelfs gedanst, vooral door stelletjes die het goed met elkaar hadden getroffen. Een beetje truttige boel, vond ik, en vertrok – met Radiohead in mijn lijf zou ik hier ook niet kunnen aarden. Op mijn weg naar buiten liep ik tegen een bevriende muzikant aan. Ik mompelde iets over OK Computer (of misschien over The Bends, die ik nog beter vind) – waarop zijn gezicht van walging vertrok.

Ik wil maar zeggen: Radiohead maakte ooit heftige muziek, die heftige reacties losmaakte. De vijf platen die ze daarna hebben gemaakt mogen er zijn, maar tijdsbepalend is hun verstilde en ijle muziek niet meer. The King of Limbs is weer prachtig, weer net even anders dan het bijzonder genietbare In Rainbows ook. Maar het is wel alsof ik deze nummers al jaren en jaren ken.

Deel:

Geef een reactie