Niet door naar de volgende ronde (Mislukte auditie)

“Heren!

Ik heb jullie demo’s ontvangen. Allereerst mijn complimenten voor jullie enorme inzet: meer dan 200 eigen nummers geschreven en opgenomen in minder dan acht jaar, dat kunnen niet veel artiesten jullie nazeggen. Jullie hebben je de afgelopen jaren overduidelijk in alle rust geconcentreerd op de muziek. Nu kon dat ook makkelijk; volgens mij hebben jullie nauwelijks opgetreden om maar veel tijd in de studio te kunnen doorbrengen. In elk geval werden jullie niet afgeleid door slopende tourschema’s, door fans, drugs, journalisten en al die andere zaken die roem met meebrengt.

Wees trots op jullie hoge productie en bedenk dat als het succes jullie wel had toegelachen, jullie heel wat minder nummers hadden kunnen opnemen. Ik zeg niet dat jullie blij moeten zijn – wie wil er geen erkenning?, wie wil er niet rijk worden? – ik wil jullie er alleen op wijzen dat menig artiest zich in de luwte beter ontwikkelt dan in de schijnwerpers.

Jullie hebben niet alleen veel nummers in korte tijd gemaakt, een aantal vind ik ook erg aardig. En je hoort duidelijk dat er progressie in zit. Aan de eerste demo’s hoor je dat jullie enorm veel plezier hebben samen, maar over de hele linie is het een stuk minder professioneel dan jullie latere nummers.

In het vroege werk is het bij wijze van spreken alsof jullie verliefd op elkaar zijn; later is het eerder een goed geolied huwelijk (verzin ik die vergelijking nu of citeer ik iemand? Ik hoop het eerste, maar vermoed het laatste). Die verliefdheid is zonder meer charmant, maar ik vind de muziek niet altijd even origineel. Neem nou een nummer als I feel fine. Die riff doet me ergens aan denken. En die ‘reverb’ van de gitaar aan het begin van het nummer, kan het clichématiger? Ja, ergens in de vroege jaren zestig moet dit een nieuw effect zijn geweest, maar nu kun je daar niet meer mee aankomen. Een paar nummers springen er wel uit. Die ballades zoals Yesterday, In my life en Things we said today, ja die doen me wel wat, en rockers als You can’t do that en Day Tripper zijn in aanleg heel behoorlijk nummers. Met wat werk in de studio zou je van al die vroege nummers misschien wel een CD’tje kunnen maken.

Jullie recente werk is heel wat overtuigender. Persoonlijk houd ik vooral van die rijkgelaagde nummers als I’m only sleeping, Rain, Penny Lane en Strawberry Fields forever en het knap geproduceerde Dear Prudence. Al moet ik er direct aan toevoegen dat ik ook onder de indruk was van eenvoudige luisterliedjes als Julia, Blackbird en Across the universe – en ik sluit niet uit dat jullie grootste kracht bij dit soort eenvoudige, melodieuze songs ligt. Wel lijden de nummers hier en daar onder een gebrek aan ernst. Ik hoor parodieën op oude rock ’n roll (Back in the USSR), op country en westernmuziek (Rocky Rackoon), op belegen jazz (Honey Pie) op jullie eigen werk (Glass Onion); ik hoor dat jullie goed hebben geluisterd naar Monty Python (You know my name, look up the number), naar soulmuziek (Got to get you in to my life en op een van die demo’s staat Rubber Soul – heel geestig), naar wat al niet.

Al met al weet ik niet zo goed wat ik met die 200 nummers van jullie aanmoet. Laat ik het hier op houden: ik denk niet dat het grote publiek aan zo’n veelheid aan stijlen toe is. Muziek moet je zien als een product. En wil je een product verkopen, moet je een eenduidige en heldere boodschap hebben. Niet om het andere nummer van genre wisselen.

“I hoped we passed our audition”, hoor ik een van jullie lolbroeken ergens roepen. Ik vrees van niet. Ik vind dat jullie potentieel hebben, maar jullie moeten eerst eens uitzoeken wat voor soort muziek jullie eigenlijk willen maken. Het spijt me.

Eén troost: jullie zijn nog jong, nog geen dertig. Veel groepen zijn dat al uit elkaar gespat; jullie hebben je toekomst nog voor je.”

Deze week hadden The Beatles met Love me do hun eerste hit (1962), niet lang nadat ze door Decca waren afgewezen. Bron: Today in Beatles History. Wat als ze vandaag als nog onbekende groep met hun ruim 200 nummers auditie hadden gedaan?