Heilig en veilig (Nooit meer alleen)

Zoals bekend hebben prins Willem-Alexander en zijn broers zendertjes in hun knieën om hen in het geval van ontvoeringen makkelijker te kunnen opsporen. Aardig bedacht van het koningshuis (of liever gezegd van Bram van Leeuwen, de prins van Lignac, die zelf ook zo’n zendertje had en Beatrix en Claus het idee aan de hand moet hebben gedaan).

Wat gedateerd is deze vondst alleen wel. Want zo’n helpt zendertje natuurlijk niet tegen terroristische aanslagen, de 21e-eeuwse opvolger van de ouderwetse ontvoering. Hoe voorkomen we dat het paleis op de dam straks wordt geramd en opgeblazen door een fanatieke zelfmoord-taxichauffeur? Dat prins Bernhard onder vuur wordt genomen door een paramilitaire organisatie die zich voordoet als oud-strijderslegioen?

Misschien dat die zendertjes wel uitkomst kunnen bieden in de strijd tegen het terrorisme. Alleen dan moet je ze niet inbouwen in de leden van het koninklijk huis en andere potentiële schietschijven, maar juist bij verdachten. En laten we eerlijk zijn, wie is er geen verdachte? Wellicht dat we ooit kunnen bepalen wie een aangeboren aanleg heeft tot terroristisme. Maar zo ver is het nog lang niet; we weten alleen dat een onrechtvaardige behandeling van minderheden nog wel eens kan leiden tot gewelddadigheid. Maar daar heeft het koninklijk huis natuurlijk weinig aan!

Bouw dus bij iedereen een zendertje in, zodat je hem van de wieg tot het graf kunt volgen. Elke misdadiger kan dan worden opgespoord, elke verdachte beweging gevolgd, elke aanslag voorkomen – een incidentele zelfmoordaanslag of spontane doodslag daargelaten. Er zullen wat privacyregels voor opzij moeten worden gezet. Maar ja, veiligheid heeft zijn prijs. En je mag aannemen dat gewone, eerzame burgers die prijs graag zullen betalen: zij zullen tenslotte zo goed als niets merken van de little brothers in hun lijf.

Misschien is het zelfs mogelijk om mensen die boven alle verdenking verheven zijn niet uit te rusten met een zendertje. De leden van het koninklijk huis, bijvoorbeeld. Kunnen die eens genieten van de privacy die hun zo vele eeuwen is onthouden. Alhoewel, misschien is dat toch niet zo’n goed idee. Want zelfs bij de leden van het koninklijk huis weet je het maar nooit.

Neem Juliana. Wij zullen ons haar herinneren als een doodgewone vrouw, die het liefste op de fiets zat en die maatschappelijk werkster zou zijn geworden als ze niet toevallig van koninklijken bloede was geweest. Maar had niet zelfs zij ook een zeer ongewone kant? Ik ken tenminste niet zo veel maatschappelijke werksters die eenzelfde esoterische, oecumenische christendom belijden als Juliana in haar latere leven. In het geval van Juliana leidde haar zoektocht naar de kern van religiositeit tot een intense afkeer van elke vorm van geweld en ideologische polarisatie. Maar wie zegt ons dat een ander lid van het koninklijk huis niet afdwaalt in een meer militante richting?

Hou die zendertjes dus maar, jongens. En rust er jullie kinderen ook mee uit. En mocht jullie grootmoeder er ook eentje hebben gehad, zou ik hem gewoon laten zitten. Je weet nooit wat er met haar gebeurt na haar dood. In een samenleving waar het leven niet heilig is, zijn zelfs de doden niet veilig.

Deel:

Geef een reactie