Outlander: Hoge bergen, diepe dalen (Uren met Netflix – 3)

Outlander: Hoge bergen, diepe dalen (Uren met Netflix – 3)

Als je de bouquetreeks kruist met science fiction krijg je Outlander. Een serie die in Sezoen 1 eerst onweerstaanbaar is, vervolgens ondraaglijk en dan in Seizoen 2 eentonig en voorspelbaar.

Ik kan niet zeggen dat het idee achter Outlander me meteen aansprak: getrouwde vrouw maakt tijdreis en ontmoet daar een grote liefde. Vrouw ontmoet (andere) man, dat is tot daaraantoe. Maar vrouw maakt tijdreis? Boring! De dilemma’s die gepaard gaan met tijdreizen kennen we nu wel. Kun je/mag de loop van de geschiedenis beïnvloeden? Zelfs zo ingrijpend dat je eigen grootvader niet wordt geboren, je vader je moeder niet ontmoet, jij niet wordt geboren, Adolf Hitler in de wieg sterft en de Tweede Wereldoorlog niet uitbreekt etc. Het schijnt dat als de schrijvers van Star Trek werkelijk niets wisten ze te verzinnen, ze dan maar terugvielen op een verhaal over tijdreizen. Alle variaties op dit toch al niet bijster interessante thema zijn al jaren uitgeput.

Laat Outlander maar zitten, dacht ik dus. Totdat ik de lovende recensies las. Geruststellend: in Seizoen 1 van Outlander gaat het vooral om de romantische verwikkelingen tegen de achtergrond van het Schotse verzet in de 18e eeuw tegen de Engelse overheersing. De tijdreis die de hoofdrolspeelster maakt, speelt zelf verder geen rol van betekenis. Ze valt dwars door een steen in de Schotse highlands en belandt in het gezelschap van 18e eeuwse rebelse clan, waarna het eigenlijke liefdesverhaal een aanvang neemt. Outlander is ‘accidentally sci-fi’, zoals het genoemd wordt in deze recensie. De tijdreis is slechts de aanleiding tot de gebeurtenissen, het draait om onze bouquetreeks-achtige heldin Claire en de gedroomde held, de woest aantrekkelijke, dappere en in en in goede Jamie. Krijgen ze elkaar of niet? Zal zij haar man ontrouw zijn? Dat moet een hele opgave voor haar zijn, want al is haar man nog niet geboren en al is het allerminst zeker of ze hem ooit terug zal zien, ze is tenslotte met hem getrouwd. En Jamie, zal hij ooit in de gelegenheid zijn Claire voor zich te winnen? Want: gedoe met de Engelsen, andere clanleden en wat dies meer zij.

Hoge bergen

Toch maar geprobeerd, en Sezoen 1 van Outlander bleek onweerstaanbaar. De acteurs zijn perfect gecast: Caitriona Balfe als Claire is ongelofelijk tuttig en verleidelijk tegelijk, Sam Heughan als Jamie is evenzeer ruwe bolster als blanke pit. Tobias Menzies, die én Claires man Frank Randall speelt én een van diens voorvaderen, de Engelse militair Black Jack Randall, is geknipt voor zijn dubbelrol: even kil als gevoelig. De cinematografie, de kostuums, de montage: het is allemaal even knap en mooi gedaan. De makers nemen de tijd om alle personages en hun context te introduceren, maar voeren het tempo gaandeweg op. Voor je het goed en wel in de gaten hebt heb je de ene ‘cliffhanger’ na de andere en kun je niet anders dan verder kijken. Complimenten voor het met romantiek, sex, geweld en humor doortrokken scenario, waarin we de hand herkennen van Ronald D. Moore (inderdaad, vooral bekend van de Klingon-centrische afleveringen van Star Trek en van Battlestar Gallactica) en Ira Steven Behr (Star Trek Deep Space 9; zonder hem zouden de Ferengi hun ‘Rules of Acquisition’ niet hebben).

Seizoen 1 van Outlander werkt toe naar het onvermijdelijke hoogtepunt. Zoals een verhaal uit een bouquetreeks betaamt, krijgen heldin en held elkaar na een verhaal dat even mooi en afwisselend is als de Schotse hooglanden. Eind goed al goed, zou je zeggen. Alleen was Outlander zo’n succes, dat er wel een vervolg op moest komen. Maar moet er dan gebeuren? De makers laten Jaimie aan het einde van het eerste seizoen nog uitvoerig martelen door Black Jack Randall, in een reeks scènes die zo gruwelijk zijn dat ik ze ondraaglijk vond. (Het schijnt dat de makers van Outlander niet wilden onderdoen voor Game of Thrones als het gaat om gewelddadigheid, en ik sluit niet uit dat ze hun missie zijn geslaagd).

Diepe dalen

In seiezoen 2 gooien showrunner Moore c.s. het over een andere boeg. Jamie en Claire vluchten naar Frankrijk en proberen daar de Schotse opstand tegen de Engelsen te verijdelen. O ja, en ze besluiten te wachten voordat ze wraak nemen op Jamies kwelgeest Black Jack Randall.

Huh?

Inderdaad. In Seizoen 2 het is gedaan met de romantiek in Outlander. De serie transformeert in wat bedoeld is als een politieke thriller, maar erg spannend wil het niet meer worden. Jamie en Claire proberen met duidelijke tegenzin te voorkomen dat Bonnie Prince Charlie genoeg geld verzamelt om vanuit Frankrijk tegen de Engelsen op te trekken. Ook zij zijn tegen de Engelsen, maar ze zien in dat die opstand gedoemd is te mislukken. Claire komt uit de toekomst hè, en weet dat de Battle of Culloden rampzalig is verlopen. Redelijk, verstandig en goed bedoeld van Claire en Jamie, maar hun hart ligt niet in het frustreren van de opstand tegen de Engelsen. Even ongemotiveerd zijn Claire en Jamie als blijkt dat ze Black Jack Randall niet mogen doden omdat dan Frank Randall niet geboren zal worden. “Frank is onschuldig, hij is zijn voorvader niet”, probeert Claire nog, maar bepaald niet uit volle overtuiging. Het seizoen is dan nog niet eens halverwege of het verhaal lijdt aan ernstige bloedarmoede.

De makers van Outlander zadelen hun helden in Seizoen 2 tot twee keer toe op met een saai tijdreisdilemma – hoe voorkomen we een oorlog?, hoe zorgen we ervoor dat iemand wordt geboren? – terwijl ze toch zouden beter moeten weten. En ook wel beter weten, dacht ik tenminste toen ik Seizoen 1 keek.

Deel:

2 reacties op “Outlander: Hoge bergen, diepe dalen (Uren met Netflix – 3)

  1. Hier wordt zeker bedoeld: Hoge bergen en diepe dalen tussen borsten en billen. De sex is soms afleveringvullend, wat weer ten koste gaat van de plot van het verhaal. Als je van “Fifty shades of grey, Scottish way” houdt, zeker een aanrader. Wij zijn na de eerste serie afgehaakt. Jammer, het geheel leek aanvankelijk zo spannend en veelbelovend…….

    1. Nee, dat wordt niet bedoeld. Het is al weer een tijdje terug, maar zo herinner ik het me niet. Wat mij betreft was het een goed 1e seizoen, waarna de makers geheel van het spoor zijn geraakt. Die afleveringvullende sex is geheel aan mij voorbij gegaan (behalve dan in de gruwelaflevering waarin Jamie wordt gemarteld, maar die laat 50 shades of grey ver achter zich. Dat is geen sex meer, dat is is sadisme).

Geef een reactie