Persklaargemaakt (Hoe zorg je dat journalisten over jouw bedrijf schrijven?)
Beginnersfout, denk ik, als ik een persbericht krijg toegestuurd. Het zoveelste die dag. U houdt me van het werk, beste PR-medewerker. Ik heb het al zo druk, komt u nog eens aanzetten met een flutberichtje over een nieuw flutproduct. U werkt me op de zenuwen. Nee, ik ga er niets over schrijven. Laat me met rust. En bel vooral niet na of ik nog een interview met uw flutdirecteur wil hebben, want dat wil ik niet. En als ik het wil, dan neem ik zeker contact op. Heus, na al die jaren en al die persberichten weet ik u wel te vinden.
Eindelijk iemand die weet hoe het moet, denk ik, als er tussen al die kansloze persberichten een uitnodiging zit voor een meerdaags verblijf in een sjiek hotel in een zonnig oord. Van die PR-medewerker wil ik de flutberichten over zijn flutproducten wel aanhoren. Want zo werkt het: als je aandacht in de pers wilt, moet je het journaille in een honingzoete val lokken. Onder invloed van de zon, het lekkere eten en – uiteraard – de drank verdampt het kritisch vermogen van een journalist sneller dan de vis van morgen in de krant van vandaag wordt verpakt. Wie snoepreisjes zaait, zal artikelen oogsten.
Als journalist op zo’n snoepreisje is het de kunst je zo onaangenaam mogelijk te gedragen.”Treat them mean, that keeps them keen” (Joan Collins). Hoe meer jij je misdraagt, hoe vriendelijker de PR-medewerkers doen. En hoe groter de kans dat je een volgende keer weer wordt uitgenodigd, want je gastheer zal je zien als een kritische journalist die nog wat moet worden gemasseerd.
Als je het vliegtuig instapt, doe je dus je beklag dat je economy class vliegt en niet business class. “I’m not sure if I want to come again next time”, drein je, liefst met een geaffecteerd Engels accent.
Als het bedrijf een luxe-persmap heeft klaargelegd, sneer je: “Thank you for the fake leather suitcase” (dezelfde persmap waaruit jij bij thuiskomst jouw artikel gaat overschrijven).
Als je gevraagd wordt of er nog iets onduidelijk is, zeg je: “Are you also paying for the mini-bar in my room?” (want, let op, dat is lang niet altijd het geval).
Als iemand van het bedrijf – laten we het ‘Solutions’ noemen – zich voorstelt en vraagt: “Are you here with Solutions or for Solutions?”, dan zeg je: “Solutions is here for me.”
Pas als je verblijf ten einde loopt, ontdooi je. En terwijl de zon de wolkeloze hemel streelt, gun je die PR-medewerker die jou al dagen het hof maakt eindelijk een glimlach. Je heft het glas. “Have a drink as well”, zeg je dan. “Solutions is paying.”