Disco Inferno (Op bezoek bij Abercrombie & Fitch)

Oh my god! Ik heb de nieuwste, hipste hotste spot in town bezocht, de place to be, de nec plus ultra van de Leidsestraat: Abercrombie & Fitch. Ik heb de kou getrotseerd, sneeuw en ijs doorstaan, heb een eeuwigheid in de rij gestaan om naar binnen te kunnen.

En wat trof ik daar, toen ik nog rillend van de winterkou binnen was? Een – ik kan niet anders zeggen – werkelijk prachtige discotheek.

Een homodiscotheek, dacht ik aanvankelijk, vanwege de wandschilderingen met gespierde mannen met ontblote bovenlijven en vanwege de mannelijke fotomodellen die in badjassen met de discotheekbezoekers op de foto gaan.

Maar het mannelijke schoon bleek een afleidingsmanoeuvre. Het mannelijke schoon houdt zich alleen op de begane grond op. De hoger gelegen etages worden bevolkt door prachtige, in weinig verhullende negligés geklede meisjes. Ik voelde me er meteen thuis. Helemaal toen ieder meisje mij met een gulle lach verwelkomde, hoe lang ik haar ook met open mond aanstaarde. “Hi!”, “How are you?” “How are you doing?” Zo’n hartelijk ontvangst – dat ben ik wel anders gewend. Wel vreemd dat ze me voor een Amerikaan aanzagen, maar geen bezwaar hoor!

Een minpuntje – voorzover er minpuntjes waren, ik moet er echt naar zoeken – was misschien de bedwelmende deodorant (Axe?) die in wolken tegelijk de ruimte in wordt gespoten. Aan de andere kant, misschien dat die dampen niet alleen de ozonlaag maar ook mijn kritische vermogen aantastten. In elk geval vond ik de mechanische discomuziek prima te genieten, geheel tegen mijn aard in. Jammer was wel dat de muziek zo hard stond dat er geen zinnige gesprek mogelijk was. Iedere keer dat ik een meisje wat te drinken aanbod, kreeg ik niet veel meer dan een “Hi” of een “How are you?” ten antwoord. Maar och, in welke discotheek heb je dat nu niet. Ze vluchtten in elk geval niet weg als ik ze aansprak.

Het meest vernieuwende aan de formule vind ik dat Abercrombie & Fitch geen entreegeld vraagt, althans niet aan de ingang. Je betaalt pas na afloop van je bezoek. En het toegangsbewijs is een (op zich verder niet zo bijzondere) trui of broek of ander kledingstuk. Daar staat heel groot Abercrombie & Fitch op, zodat iedereen kan zien dat je er wereklijk geweest bent. Omdat er geen converstatie mogelijk is vanwege de luide muziek en omdat de deodorant-wolken een zeurderige hoofdpijn opwekken, haasten de meeste bezoekers zich om een toegangsbewijs uit te zoeken.

En eenmaal buiten vertellen ze iedereen die het horen wil dat het geweldig is binnen.