Stijgende sterren (Over Idols 4)

De eerste en enige keer dat ik op een aspirant-idool heb gestemd, was tijdens de eerste reeks afleveringen van Idols. De toen nog bebrilde Jamai had een buitengewoon belabberd optreden weggegeven, en het zag er naar uit dat hij de volgende ronde niet zou halen. Dus bracht ik per sms (kosten: 1 euro 50?) mijn sympathiestem op hem uit. Om drie uur ’s nachts kreeg ik per kerende sms een luidruchtig bedankje van Jamai – andermaal op mijn kosten, wel te verstaan.

Nachtrust verstoord, geld uit de zakken laten kloppen, wat was ik toch weer een makkelijk doelwit voor de gewetenloze commerciële ratten die het me toch al zo moeilijk maakten. Toen Jamai potbetere het nog won ook, en Hind slechts derde werd, was mijn aanvankelijke enthousiasme voor Idols snel bekoeld. Idols 2, met de kille Boris en Idols 3 met de onaangename Rafaëlla kon ik nauwelijks aanzien, en het was dan ook met tegenzin dat ik dit seizoen aan Idols begon.

Ik had ongelijk. De deelnemers zijn dit jaar sterker dan ooit. Inmiddels nadert de finale. De mannelijke melkmuiltjes – type Jim uit Idols 1 – zijn gelukkig allemaal gewipt en nu zijn er nog drie uitstekende zangeressen over. Om te beginnen Charlene: betrouwbaar, trefzeker, maar niet erg pakkend. Dan de Tina Turner-achtige Nathalie: een natuurtalent met een brulboei van een stem en het zelfvertrouwen van een echte ster. Ik kan me moeilijk voorstellen dat de typische Idols-stemmers (meisjes in de leeftijd van 10 tot 14 of zo) op haar stemmen: te volwassen, te anders.

En ten slotte de sympathieke en bescheiden Nikki. Begonnen als meisje dat wel aardig kon zingen en in enkele maanden uitgegroeid tot een vrouw die elke week weet te ontroeren. Diepe indruk maakte ze met het lied voor haar onlangs overleden zangleraar (of liever gezegd met haar huilbui na dit optreden, het hoogtepunt van Idols tot dusver).

Het is dat ik niet meer stem, anders zou ik het wel weten.