Te doen of niet te doen (Over crisismanagement)
Het is een open vraag: is de crisis nu wel of niet voorbij? Het antwoord hangt mede van onszelf af; we zijn immers zelf van invloed op het reilen en zeilen van de economie. Wat we precies moeten doen, is minder duidelijk. Sommige deskundigen pleiten ervoor om een ‘business as usual-houding in te nemen. Hoe harder we geloven dat de crisis voorbij is en hoe meer we ons daarnaar gedragen (consumeren, investeren, werken, sparen), hoe eerder de crisis voorbij trekt. Niets aan de hand. Elkaar niet de put in praten, dan komt het wel goed. Andere deskundigen denken juist dat we ingrijpende maatregelen moeten nemen om erger leed te voorkomen. Doen alsof er niets aan de hand is, dat getuigt van een domme en uiteindelijk fatale struisvogelhouding. Wat is het beste?
Een vriend van me heeft wel eens relatieproblemen. Of hij eruit komt, hangt mede van hemzelf af. Maar wát hij precies moet doen, is minder duidelijk. Misschien is doen alsof er niets aan de hand is het beste. Problemen trekken wel eens voorbij, tenslotte, en soms is niet ingrijpen beter dan je als een olifant in de relationele porceleinkast te begeven. Maar het schijnt dat sommige relaties baat hebben bij ‘communicatie’, bij een kus en een knuffel op z’n tijd (sterker nog, je hebt deskundigen die van mening zijn dat dit de essentie is van elke goede relatie), kortom bij goedgemikte woorden en krachtige daden. Wat is het beste?
Te doen of niet te doen, dat is de kwestie! Op het eerste gezicht lijkt het niet zo moeilijk te kiezen. ‘Niet te doen’ lijkt een goede oplossing als de economische / relatiecrisis niet zo ernstig is. ‘Te doen’ lijkt daarentegen beter als zich zwaarwegende problemen aandienen, en maatregelen nodig zijn om erger te voorkomen.
Lijkt, lijkt, lijkt. Maar is dat ook zo? Helaas, waarschijnlijk toch niet. Al was het maar om deze doodeenvoudige reden: of de economische / relatiecrisis voorbijgaat, hangt niet alleen van onszelf af, maar ook van anderen. En het laat zich nu eenmaal moeilijk voorspellen hoe anderen op onze daden reageren. Vraag maar aan de minister van Financiën: hij pompte miljarden in het bankwezen om de economie te redden, maar zij gebruikten het om hun eigen balans te versterken. Of vraag maar aan die vriend van mij. Toen hij zijn vriendin liet doorschemeren dat ze misschien eens in relatietherapie moesten, dacht ze dat hij van haar afwilde. En toen hij in haar oor fluisterde dat hij van haar hield, riep zij vertwijfeld uit: “Wat ben je opeens aardig tegen me, wat heb ik je misdaan?”