Troebel Bloed (Waar gaat True Blood over?)

True Blood schijnt de succesvolste serie van HBO sinds The Sopranos te zijn, maar wordt door critici slechts matig gewaardeerd. Op het online magazine Slate woedt zelfs een discussie hoe het toch komt dat True Blood minder gunstig wordt besproken dan Mad Men. Misschien doordat niet bepaald duidelijk is wat de maker (Alan Ball, vooral bekend van de film American Beauty en de serie Six Feet Under) nu eigenlijk beoogt? Ik vraag me tenminste af waar de serie eigenlijk over gaat.

Heel even dacht ik te maken te hebben met een soort Buffy the Vampire Slayer voor volwassenen. Maar Buffy is – niettegenstaande alle afleidingsmanoeuvres – afleveringen waarin mensen alleen nog maar kunnen zingen, nerds buffybots bouwen en vampiergroupies gered moeten worden – een erg rechtlijnige serie. Het gaat over de volwassenwording van Buffy en natuurlijk de problemen die ze moet overwinnen voordat ze haar weg in het leven weet te vinden. Een ‘coming of age’-verhaal: de puberende Buffy leert te accepteren dat ze is geboren om vampiers te doden.

True Blood bleek na de eerste aflevering al van een heel ander chapiter. Niet de persoonlijke ontwikkeling van (een van) de karakters staat centraal, het gaat eerder over de manier waarop ‘we’ in onze maatschappij met minderheden omgaan. In de besprekingen van True Blood worden de vampiers in het Bon Temps (Louisiana, midden in redneck country) van nu vergeleken met de negers van de vroege jaren zestig: eenzelfde strijd voor burgerrechten, dezelfde worsteling tegen vooroordelen. Er wordt wel gesuggereerd dat Alan Ball met zijn vampiervertelling de behandeling van moslims in het Amerika van na 9-11 aan de orde wil stellen.

Best mogelijk, het zou een ijzersterke vondst zijn. Maar wat heeft Alan Ball precies te melden? Het verwarrende is dat de parallel vampiers/negers/moslims/minderheden niet opgaat. De vampiers zijn in het algmeeen net zo racistisch als de mensen die tegen de vampieremancipatie zijn. Een paar zijn brave vampiers zoals Bill, die synthetisch bloed drinkt en probeert te integreren in de Amerikaanse samenleving. Maar de meeste vampiers lijken wel een soort neo-nazi’s, geheel overtuigd van hun eigen superioriteit. Oppervampier Eric ziet er zelfs uit als een uit onaangenaam Arisch Übermensch. Helemaal misplaatst is de afkeer die deze vampiers oproepen dus misschien niet; hoe wrang het ook is dat mensen – pardon, vampiers – als Bill met allerlei vooroordelen kampen.

Is de moraal van True Blood ‘geef ieder wat hem toekomt’ of zoiets? Straf iedereen die haat zaait, maar wees genadig voor wie zijn menselijkheid toont? Of wil Alan Ball niet zover gaan, en pleit hij ervoor iedereen – ook haatzaaiende vampiers en bevooroordeelde vampierhaters – een pacifistische wang toe keren? Als kijker ben je geneigd het te denken. Te meer daar Ball zich ook in Six Feet Under en in zijn (minder bekende) film Towelhead tegen discriminatie lijkt te keren, en te pleiten voor een onbevangen levenshouding. Neem de werkelijkheid zoals die is, koester geen illusies – tenslotte zijn illusies de bron van al ons lijden, zoals iedere Boeddhist je kan vertellen. Wees niet vooringenomen, wees open, wees onbevooroordeeld – is dat wat Alan Ball ons kijkers wil meegeven? De les van American Beauty, dat begint en eindigt in Boeddhistische berusting. Verlos jezelf, accepteer de feiten.

Maar dan is het wel erg vreemd dat hij de heldin uit True Blood, de paragnostische Sookie, uitgerekend op vampier Bill verliefd laat worden. Zij kan ieders gedachten lezen, alleen de zijne niet. De werkelijkheid is kennelijk soms niet te harden, misschien is liefde zelfs alleen mogelijk als je elkaar/de werkelijkheid niet helemaal kent, denk ik dan als kijker. Of is het helemaal geen ware liefde tussen Sookie en Bill, en zit ik met m’n gedachten nog te veel bij de (bijna-) platonische relatie Buffy en Angel? Zou best kunnen: “To me, vampires are sex,” lees ik in een interview met Alan Ball. “I don’t get a vampire story about abstinence. I’m 53. I don’t care about high school students. I find them irritating and uninformed.”

Ik weet het niet. Nog altijd geen idee waar True Blood over gaat. Misschien gaat het wel helemaal nergens over. Maar wat zou het? De critici hebben ongelijk! Alles wat verboden is en het leven (en het leven na de dood) zo aangenaam maakt wordt in True Blood opgedist: lekker veel geweld, zwartgallige humor, buitensporig veel buitenissige sex en natuurlijk hectoliters rondspatterend bloed, allemaal op smaak gebracht met een snufje bovennatuurlijke geheimzinnigheid. Van harte aanbevolen voor vampiers en mensen met een sterke maag 😉