Vergeefse jacht (Over Idols-achtige programma’s)

Vergeefse jacht (Over Idols-achtige programma’s)

Idols schijnt van de Nederlandse buis te zijn verdwenen, verneem ik uit betrouwbare bron (mijn dochter). Maar gelukkig zijn er de afgelopen jaren talrijke Idols-lookalikes bijgekomen: allemaal programma’s rondom een afvalrace met veel aandacht voor de afvallers. Kijken naar kneusjes is immers net zo vermakelijk als kijken naar werkelijke talenten – we hebben misschien zelfs wel meer behoefte aan leedvermaak dan aan ander vermaak. Hoe dan ook, ik ben, net als/met dank aan mijn betrouwbare bron, onderhand verslaafd geraakt aan de Idols-achtige programma’s. Wel vraag ik me hoe langer hoe vaker af hoe het toch komt dat er uit het overstelpende aanbod aan would be’s, wannabe’s en werkelijke talenten zo weinig artiesten echt doorbreken en erin slagen een duurzame carrière op te bouwen.

Laatst nog, toen ik een traan wegpinkte na het roerende optreden van de sympathieke werkloze banketbakker Martin bij Holland’s got talent. Wat een prachtige aria! Kippenvel! Maar wat moet er straks van deze man terecht komen?, dacht ik. In alle Idols-achtige programma’s krijgen kandidaten een rooskleurige toekomst voorgespiegeld. Maar alle complimenten van de jury, alle jij-hebt-het-helemaals, on-ge-loooof-e-lijks en waaaan-zinnigs ten spijt, wordt die belofte nooit ingelost. Van de meeste finalisten hoor je binnen een jaar niets meer, de winnaars belanden via enkele optredens in tweederangs musicals en derderangs reclamespotjes in het verdwijnputje van de vergetelheid. Niet alleen in Nederland, waar zelfs de beroemdste artiesten moeten schnabbelen voor hun brood, maar ook in veel grotere markten zoals de VS en in Engeland. Hoe kan dat toch?

Aanvankelijk dacht ik dat het lag aan de druk op de onervaren winnaars. Echt talent moet tijd krijgen om te rijpen, en rijpen gaat niet als je wordt platgedrukt door krijsende tienermeiden (Jim en Jamai op de Dam, Idols 1), je het ene na het andere televisieoptreden moet doen en de ene na de andere kermis moet opluisteren met jouw aanwezigheid. De talenten worden slecht begeleid, dacht ik. Het management wil oogsten, terwijl de artiest er nog niet klaar voor is. Snelle successen in plaats van een evenwichtig opgebouwde carrière. Zei Nick Drake het niet al: “Fame is but a fruit tree, So very unsound. It can never flourish till its stock is in the ground.” En anders Bowie en Lennon wel: “Fame puts you where things are hollow, what you get is no tomorrow.” Toen de charismatische, Bono-achtige verschijning Ephraim vorige week bij Popstars zijn tekst kwijtraakte, kreeg ik het aanvankelijk benauwd: hij zal toch niet naar huis worden gestuurd?! Maar al snel maakte mijn bezorgdheid plaats voor hoop: misschien is het maar beter dat hij nu vertrekt, misschien kan hij beter elders opbloeien.

Maar zal zo’n Ephraim ooit opbloeien? Misschien schort er ook iets aan de (zang)talenten van alle artiesten in de dop.Dat het niet alleen komt doordat ze worden overvallen door roem. Dat zelfs de jij-hebt-het-helemaals het niet helemaal hebben, en dat het niet allemaal zo on-ge-loooof-e-lijk en waaaan-zinnig is wat de winnaars ten beste brengen. Dat de juryleden maar een rol spelen, en alleen maar doen alsof ze geloven in de toekomstkansen van de winnaars. Het zou me niet verbazen. Luister eens naar de ‘mystery popstars’ die anoniem optreden bij Popstars. Helemaal geen uitzonderlijk begaafde zangers, veelal uitgerangeerde artiesten – maar vergeleken bij de jonge kandidaten klinken ze als supersterren. Dat moet de jury toch ook horen?

Echte talenten zijn schaars, als zich één per jaar aandient is dat al veel. En waarom zou die ene via Popstars of X-factor doorbreken? Misschien kun je beter een andere route kiezen – de doe-het-zelf/You Tube-route, bijvoorbeeld, zoals iemand als Esmée Denters heeft gedaan. Misschien dat echt talent niet op zich laat jagen? (En zich niet laat opjagen ;-)) Misschien dat het deelnemersveld aan de Idolsachtige programma’s louter uit halftalenten en non-talenten bestaat? Misschien. Maar wat zou het: een schertsvertoning kan ook verslavende televisie zijn. Vanavond weer live-uitzendingen bij Popstars, ben benieuwd wie zichzelf nu weer níet onsterfelijk belachelijk maakt.

Beeld: Pixy.org

Deel:

2 reacties op “Vergeefse jacht (Over Idols-achtige programma’s)

  1. Leven is van toeval noodzaak maken. Waarom al dat talent en half-talent het niet gaat maken weet ik ook niet en interesseert me nog minder dan de katholieke biecht, of de hedendaagse variant, de publieke bekentenis op televisie. Wat die talenten allemaal zijn gaan doen na hun vijf-minuten-roem kan natuurlijk aanleiding zijn voor interviews en wat dies meer zij. Of we er ook maar iets wijzer of mooier van worden valt te betwijfelen.

    Echt talent, laat ik besluiten met nog één oneliner, echt talent is pas interessant als je er elke dag tegen kunt.

Geef een reactie