Waarover mensen praten als ze ergens niet over praten en niet over praten als ze ergens wel over praten (Bij de dood van Sander Simons)

Waarover mensen praten als ze ergens niet over praten en niet over praten als ze ergens wel over praten (Bij de dood van Sander Simons)

Onlangs zat ik in de trein schuin tegenover een echtpaar waarvan de man geen neus meer had. Hij droeg een soort elastieken panty om zijn hoofd bij wijze van pleister waardoor het van de zijkant leek alsof zijn neus zoals bij Voldemort in de Harry Potter-films tegen zijn gezicht werd aangedrukt en je van de voorkant niet recht het gat in zijn hoofd kon inkijken.

De man leek een en al opgewektheid. Bij elk station dat de trein aandeed (en dat waren er nogal wat, het was een zogeheten Sprinter) veerde hij op nadat was omgeroepen welke plaats we nu weer aandeden. “Dat is geen echte stem, dat is een bandje”, vertrouwde hij zijn vrouw toe, wel negen keer achter elkaar toe. Hem hadden ze niet, wilde hij maar zeggen. Hij had ze wel door. Hij was de situatie meester. Geen woord over de kanker die zijn aangezicht had geschonden, geen woord over zijn handicap. En al helemaal geen woord over de dood, die hem nu even had aangeraakt en hem weldra innig zou omhelzen.

Van de week moest ik aan de man zonder neus denken toen ik las ik dat de voormalige RTL-nieuwspresentator Sander Simons op 47-jarige aan longkanker is overleden. Toen bekend werd dat hij ernstig ziek was – hij zal wel een persbericht hebben rondgestuurd – was er aanvankelijk geen belangstelling van de media. Toen heeft hij er ‘een project’ van gemaakt, om maar zo veel mogelijk aandacht te trekken. Hij schreef een boek waarin hij nog eens onderstreepte dat hij in ‘Blessuretijd’ leefde, hij kreeg journalisten zo ver dat ze over hem schreven, hij vond een omroep bereid hem een interview af te nemen.

Zijn onbescheiden PR-campagne mag een bescheiden succesje heten. Helemaal goed getimed was zijn dood niet (het dramatisch effect was groter gewest als deze was samengevallen met het verscheiden van het oude jaar) en erg diep zal zijn overlijden zich niet in ons collectieve bewustzijn nestelen – want laten we wel wezen, over de doden niets dan etc. etc., maar wie Sander Simons nu helemaal? Een matig geliefde nieuwslezer wiens weinig opzienbarende carrière als voorlichter vroegtijdig is afgebroken – maar helemaal onopgemerkt is zijn luidruchtige vertrek niet gebleven. Jammer dat hij er niet meer is, anders hadden we hem kunnen feliciteren met dit staaltje vakwerk.

De een vertrekt het liefste met stille trom, de ander met een knal. De knal hoort iedereen, de stille trom niet. Verder hebben we geen idee waar mensen over praten als ze ergens niet over praten. En al helemaal niet waar ze niet over praten als ze ergens wel over praten. Dus als iemand besluit met een knal te vertrekken, zeg ik maar zo: ik zeg maar niets.

Deel:

Geef een reactie