Babyboomerbashing (Zeik die vijftigplusser niet zo af!)

Deze zomer was het weer eens zo ver, en moest de generatie die geboren is vlak na de oorlog en opgegroeid in de jaren zestig het voor de zoveelste keer ontgelden. In de afgelopen decennia werd al keer op keer afgerekend met deze babyboomers – door Brett Easton Ellis (Less than Zero, vroege jaren tachtig), door Michel Houellebecq (Elementaire Deeltjes, late jaren negentig), door vele anderen. Nu kwam Gerrit Komrij daar achteraan, met een toespraak waarin hij de babyboom-generatie ervan beschuldigde dat ze hun idealen hadden verraden. En van de week kregen de Rolling Stones in de pers soortgelijke verwijten naar de rimpelige hoofden geslingerd: dat ze dat in de loop van de tijd waren afgeleden van een eersterangs rockband naar een tweederangs groepje zakkenvullers.

Ja, we weten het nu wel. Ja, veel van die babyboomers hadden de mond vol van een betere wereld, totdat ze zelf in het pluche van de macht waren weggezakt. En ja, toen streefden ze alleen nog maar het eigen belang na (hier volgt een riedel waarin vooral de regenten van de PvdA het moeten ontgelden). Of ja, ook erg, ze hadden zo’n softe houding dat allerlei nijpende misstanden niet werden opgelost (hier volgt een riedel waarin de woorden ‘vreemdelingen’ en ‘criminaliteit’ veelvuldig voorkomen).

Het zal allemaal wel. Deze zienswijze is niet zozeer onjuist, maar wel zeer beperkt. Wat niet goed naar voren komt, is de bijna Faustiaanse tragiek van de huidige vijftigplussers – de tragiek van iemand die een wens doet en wordt gestraft doordat deze in vervulling gaat.

Want deze generatie staat – of liever gezegd: stond – voor jeugdigheid. Het is de generatie van de generatiekloof, van jongeren die hun vaders en moeders minachten. Nu staan ze zelf aan de andere kant van diezelfde kloof, en moeten ze in het reine komen met alle fouten die zij zelf hebben gemaakt toen ze hun kinderen opvoedden (en reken maar dat hun kinderen hun die anti-autoritaire opvoeding kwalijk nemen). Toen de babyboomers jong waren, stonden ze wantrouwend tegenover iedereen die ouder was dan dertig. Nu kunnen ze zich nauwelijks nog herinneren dat ze dertig werden, zo lang was het geleden.

Niemand vindt het leuk om oud worden. Maar voor degene die is opgegroeid met het idee dat jong zijn je van het is, moet het een beproeving zijn. Natuurlijk, veel babyboomers zullen zich wel verzoend hebben met hun lot. Alleen is dit zelden zonder slag of stoot gegaan (dit is ook de generatie die in de jaren zeventig de deur bij de psychiater plat liep). En veel mensen zijn blijven hangen in hun hippieverleden, terwijl de wereld aan hen voorbijdraait. Allemaal diep tragisch – en dan ook nog eens gehaat en benijd worden door andere generaties.

Ik wil maar zeggen: Mensen, gedraag je een beetje als de Rolling Stones het podium opkomen. Juich ze toe. Applaudiseer. Breek de boel af. Kortom: toon eens wat respect. Ze hebben het niet makkelijk.

Deel:

Geef een reactie