In de clinch met een Cliniclown (Koortsachtige activiteiten)

In de clinch met een Cliniclown (Koortsachtige activiteiten)

Van de week was ik ziek, en werd mijn ergste angstdroom bewaarheid.

Er kwam een Cliniclown aan mijn bed. Ik dacht dat mijn laatste uur had geslagen (zo gaat dat toch? Dat je nog even wordt geconfronteerd met alles wat je in je leven hebt proberen te ontlopen? Dat je nog even zout in alle open wonden krijgt gewreven. Genezen zal het toch niet meer, maar de geesten die je je leven lang hebben achtervolgd zullen ervoor zorgen dat het afscheid zo pijnlijk mogelijk is.)

Een Cliniclown dus. Geen grappen, smeekte ik hem, ik heb geen gevoel voor humor. En geen cabaret, ik houd niet van leukdoenerij. Kunt u me niet met rust laten, ik heb koorts. Ik ben geen heilige, maar deze straf heb ik toch niet verdiend? Geen Cliniclown, geen Cliniclown, alsjeblieft geen Cliniclown. Wat heb ik toch gedaan om deze straf te verdienen? Ik heb coulrofobie, zei ik, een erkende ziekte. Laat me waardig en in stilte afscheid nemen, niet met bulderend gelach. Het leven is me te lief om er een geintje van te maken. Houd me verre van mensen voor wie niets heilig is, die van alles een geintje proberen te maken.

De Cliniclown weigerde echter te vertrekken. Tenminste niet voordat hij de waangedachten had voorgelezen die ik had genoteerd terwijl ik ijlde.

Zoals: het idee voor het gezelschapsspel ‘Leugentjes om ons bestwil’. Twee mensen houden een dag bij hoe veel leugentjes ze om andermans bestwil vertellen. En ze noteren hoe veel leugentjes de ander volgens ieder vertelt. Aan het einde van de dag vergelijken ze elkaars lijsten. De winnaar… nou ja, vul maar in.

Of het idee ‘Religieuze kop van Jut’. De naam zegt het al. Steek de kop van jut in een burka, doe ‘m een keppeltje op of schilder een kruis op z’n voorhoofd (naar keuze van degene die de hamer hanteert). Wie het hardst slaat mag zich tooien met de titel fundamentalist van de dag.

Of het idee om eens een tamme leeuw los te laten in het ziekenhuis en hem de achtervolging te laten inzetten op een Cliniclown. Allemaal in scène gezet, natuurlijk, maar ik zou er veel meer plezier aan beleven dan zo’n bekkentrekkende Cliniclown die mijn ziekte met een gulle lach komt omlijsten.

De Cliniclown mompelde dat hij mijn suggesties zou bespreken. En weg was hij. Ik voelde me meteen veel beter. Je moet je ergste angsten onder ogen zien, en soms overwin je ze dan ook nog.

Deel:

Geef een reactie