Kinderspel (Eerste schooldagen)
Opvoeden is: je ironie verbergen. Neem nu de eerste schooldag. De kinderen netjes in een kring, onzeker en vol eerbied voor juffie, in onderdanige afwachting van wat de dag verder brengen gaat. Maar hoe kun jij dit nu serieus nemen? Je weet dat dit helemaal niets voorstelt vergeleken bij wat ze allemaal nog te wachten staat. Een voorproefje op de werkelijke beproevingen van het leven. Kinderspel. Toch ga je erin mee. Omdat je de kinderen niet belachelijk wilt maken? Omdat je juffie niet wilt schofferen? Omdat je geen buitenstaander wilt zijn, maar kind met de kinderen? Maar voor jou blijft het een vertederend spelletje. Net echt maar niet echt.
Je hebt het allemaal al meegemaakt: de crèche, de kleuterschool, de lagere school, de universiteit… Van elke fase zie je het betrekkelijke in, maar elke fase doe je alsof je het allemaal even belangrijk vindt als zij. En naarmate zij ouder worden, heb je steeds vaker het vermoeden dat ze ook met jou een liefdevol toneelstukje opvoeren. Als ze je moeten uitleggen hoe de afstandsbediening werkt, als ze je moeten helpen met de hard disc recorder annex DVD-speler die de plaats heeft ingenomen van je oude videorecorder (waarmee je ook al moeite had) en natuurlijk als je computer weer eens spelletjes met jou speelt.
Zo is het leven een schouwtoneel waarin ieder zijn rol speelt. En aangezien jij altijd ouder zult zijn dan je kinderen en je altijd meer zult hebben meegemaakt dan zij (afstandsbedieningen, HD-recorders en computers daargelaten), ligt het voor de hand dat je ermee door zult gaan tot aan de dood. Maar het gekke is dat er op de eerste schooldag een volwassene was die helemaal geen rol speelde, en even serieus was als die kleine kinderen die niet beter wisten.
Juffie. De enige volwassene die zich op die eerste schooldag als volwassene gedroeg. Geen gegiechel, geen vertederde blikken, gewoon serieus aan het werk.
Terwijl juffie toch ook klein is geweest en bovendien de ene na de andere lichting kinderen ziet komen en gaan, en dus sterker dan wie ook het vluchtige van die eerste schooldag zou moeten inzien. Waar haalt ze haar ernst vandaan? Zou het zijn dat ze elk kind als individu ziet, en diens eerste schooldag niet relateert aan haar eigen eerste schooldag of die van andere kinderen? Zou haar ernst te maken met de verantwoordelijke positie die zij inneemt? Tenslotte hebben al die ouders hun kinderen aan haar toevertrouwd, al is het dan maar voor even.
Vermoedelijk is nu een wijze levensles op z’n plaats, maar ik zou niet weten welke.