Muzikale doe-het-zelver (Zet mijn muziek maar op internet)
De (mij) onbekende jazz-muzikant Steve Coleman zet sinds jaar en dag zijn muziek op internet. Als je geen zin hebt om mp3’tjes te downloaden, kun je zijn werk (genre: je moet ervan houden) ook via zijn site op CD bestellen – en krijg je ‘Resistance is futile’ of ‘Sine Die – aka Death to the Crackdealers’ thuisbezorgd. Alles gebeurt in eigen beheer: productie, marketing en distributie.
Napster, Kazaa en al die andere programma’s om muziek via internet te downloaden worden in het algemeen gezien als bedreiging voor de muziekindustrie. Steve Coleman denkt daar duidelijk anders over, en gebruikt internet juist om zijn muziek aan de man te brengen. Copyright op (muzikale) ideeën is hem een gruwel: “I believe that ideas should be an area that is common to all people. It has been proven that real progress is made when ideas are shared and developed collectively.” En: “My main goal is the communication of ideas to the people… why not provide this music for free and thereby facilitating the distribution of this music to the people.”
Door alles in eigen hand te houden, heeft Coleman volledige artistieke vrijheid. Zo heeft hij ook geen last van ‘executives’ van een platenmaatschappij die op hem parasiteren (want zo ziet hij dat vermoedelijk) of druk op hem uitoefenen om zijn muziek aan te passen aan de smaak van een breder publiek (want dat acht hij waarschijnlijk ook onvermijdelijk). Maar waar leeft hij dan van? Niet van de verkoop van zijn CD’s, zo veel is wel duidelijk. Maar je kunt Coleman en zijn groep via zijn site ook boeken voor een optreden. En dat gebeurt zo vaak, dat hij toch als professioneel muzikant in zijn onderhoud kan voorzien. “Sometimes I personally make a profit on performances that my group does, sometimes I break even, other times I actually lose money. Overall I manage to make a living.”
Als zelfs een betrekkelijk obscure artiest als Coleman volgens dit ‘business model’ kan werken, dan moet het voor bekendere artiesten helemaal te doen zijn. Zij kunnen meer vragen voor een optreden en hebben ook nog inkomsten uit merchandising (T-shirts, posters, knuffelbeertjes). Beroemdheden die klagen over het platte winstbejag van hun platenmaatschappij hebben eigenlijk ook geen recht van spreken. Als ze durven, kunnen ze de hele platenindustrie lamleggen.