Ongehoorde muziek (Over Sean Lennon)
Nee, ik ben van de week ook niet naar het eenmalige optreden van Sean Lennon in De Melkweg geweest. Gemist, al heb ik volgens de recensies niet veel gemist. Een concert als een lauw kopje thee, las ik ergens.
Eenendertig is hij al, een leeftijd waarop zijn vader, ex-Beatle John Lennon, met pensioen was. Sean Lennon treedt ook alleen maar op omdat zijn moeder hem het podium opsleepte tijdens haar optredens. Zijn eerste plaat maakte hij ook alleen maar omdat The Beastie Boys hem ertoe dwongen. Zijn tweede plaat is er ook alleen maar gekomen omdat het geduld van de platenmaatschappij na acht jaar op was.
Acht jaar! Dezelfde tijd die er tussen de eerste en de laatste plaat van The Beatles zat, merkte een recensent fijntjes op. En waar zij zich in lichtjaren verplaatsten, heeft hij in acht jaar slechts een paar voorzichtige stapjes gezet. De bossa nova-achtige deuntjes van zijn eerste album zijn gebleven, zij het verrijkt met wat elektronische blipjes en piepjes.
Het zijn onnadrukkelijke, ijle klanken, die je geen recht doet door er een CD van te stollen of door er in een concertzaal naar te luisteren. Het is muziek voor in de lift of voor de telefoon – voor als je wel wat anders aan je hoofd hebt dan muziek. Muziek voor in de supermarkt, waar het kan worden bedekt met geluid van de kassa’s en de winkelwagens. Het is muziek die zich niet aan de luisteraar wil opdringen, het ene oor liever niet in wil, maar als het dan toch moet, dan het liefste zo snel mogelijk het andere oor uit. Ongevaarlijk, onnadrukkelijk, naar binnen gekeerd. Muziek die niet gehoord wil worden.
Om nog minder op te vallen dan hij al doet, had Sean Lennon de bevriende artieste Martha Wainwright in zijn voorprogramma, de muzikaal begaafde dochter van een bijna-beroemde Loudon Wainright. In alles Lennon’s tegendeel. Rauw en energiek en schreeuwerig, een scheut sterke drank die het lauwe kopje thee van Sean Lennon volledig overstemde. Vervuld van vaderhaat (getuige het nummer ‘You bloody fucking asshole’, haar afrekening met Loudon Wainwright), waar hij dol was op zijn vader en trots. Want haat? Daar doet hij niet aan. Haat klinkt te luid.
Hij weet dat hij nooit uit de schaduw van zijn vader zal treden, maar ach – er zijn ergere schaduwen. Waarom ook je jeugd gebruiken als excuus voor eigen falen? Dat is meer iets voor zijn halfbroer, de ook niet erg succesvolle Julian Lennon (die net iets te veel op John Lennon lijkt en klinkt dan goed voor hem is). Trouwens: zonder vader had hij misschien een minder prettig leven geleid. Had hij misschien nooit muziek gemaakt. Had hij misschien The Beastie Boys nooit leren kennen. Misschien wel, misschien niet. Wat zou het ook? Het is zoals de Dalai Lama zegt: “Het heeft nooit zin je zorgen te maken. Als je wat aan je problemen kunt doen hoef je je er geen zorgen over te maken, maar kun je beter handelen. Als je er niets aan kunt doen, hoef je je er al helemaal geen zorgen over te maken, je kunt er toch niets aan doen.”
Slechts een paar mensen woonden dit keer het eenmalige concert van Sean Lennon in Nederland bij, en niemand kan zich er iets van herinneren. Mocht hij nog eens komen, dan laat ik vermoedelijk weer verstek gaan. En volgens mij geeft Sean Lennon de thuisblijvers groot gelijk.