Van hoop naar teleurstelling (Terugblik op 2004)

Lief oud jaar,

Hoop doet leven, zeggen ze. Maar te veel hoop leidt tot teleurstelling, tot frustratie. En ik ben teleurgesteld en gefrustreerd. Toen ik je net had leren kennen, verheugde ik me op elke volgende ontmoeting. Dat is nog steeds zo. Het vooruitzicht jou weer te zien, geeft mijn bestaan zin, elke dag opnieuw. Maar de laatste tijd – en dat is wel veranderd – vallen wij mij flink tegen. Wij zijn als champagne die zo lang heeft gestaan dat de prik eruit is.

Ik neem de schuld wel weer op me, al zou het theoretisch gesproken ook aan jou kunnen liggen. Ik wil maar zeggen: als je van iemand niet krijgt wat je wilt, dan hoeft dat niet altijd aan jou te liggen. Misschien wil jij te veel – maar het kan ook dat de ander te weinig geeft. Maar goed, laat ik me op de vlakte houden en hier niet op doorgaan. Voor we het weten raken nog verder verwijderd en dat is wel het laatste waar ik op uit ben.

Mijn schuld dus, en ik wil best voor ons gezamenlijk geluk inspannen. Je zult misschien zeggen: de oplossing is eenvoudig, dan moet je maar wat minder hopen. Stem je verwachtingen af op de realiteit. Of verwacht zelfs helemaal niets, dan valt ook niets tegen. Af en toe heb je meevaller, en daar mag je je dan gelukkig mee prijzen. De weg van de boeddha.

Maar als goed christen wil ik de hoop niet temperen en al helemaal niet afzweren; ik wil er juist samen met jou wat van maken. Bovendien: ik heb niets te willen; ik heb de hoop niet in de hand. Verstandelijk zie ik ook wel in dat het nu echt bijna voorbij is tussen ons. Maar het wil er bij mij maar niet in: ik blijf tegen beter weten in geloven in een toekomst voor ons samen.

Je bent nu bijna uit mijn leven vertrokken. We begonnen met hoop en eindigden met teleurstelling. Wat vind je, zullen we meteen wat afspreken voor morgen en opnieuw beginnen?