Van snob naar fan (Over Richard Thompson)

Wij muzieksnobs houden niet van muziek, maar laten ons wel voorstaan op onze goede smaak. We zijn het tegendeel van fans: een snob vindt vrijwel niets goed (ook niet van artiesten die hij bewondert), een fan vrijwel alles; een snob is kritisch tot en met, een fan is een en al adoratie. Wij snobs zijn zelf niet goed in staat om te genieten, maar dat let ons niet anderen neer te halen. Wij weten beter dan de rest van de wereld welke artiesten excelleren. Wij zijn superieur aan de rest, een zelfbenoemd elitecorps van fijnproevers.

Nee, wij zijn geen sympathieke mensen. Maar zonder ons zou menig artiest helemaal geen leven hebben. Wij kopen tenminste nog eens een plaat van artiesten met snobappeal, wij bezoeken tenminste nog eens een concert. Fans hebben deze artiesten niet of nauwelijks – zouden ze die wel hebben, dan zouden wij muzieksnobs het laten afweten: te populair, niet exclusief genoeg, te ‘mainstream’. Maar zo lang ze niet aan de marge zijn ontsnapt, houden wij deze artiesten in leven.

En zo togen wij afgelopen week naar een concert van Richard Thompson in Southampton. Ooit bijna beroemd (als tiener was hij mede-oprichter van de folkrockgroep Fairport Convention), nooit echt doorgebroken en nu in zijn nadagen. Hooguit 500 mensen waren er bij dit optreden, en wij spraken er schande van maar waren stiekem verheugd: wat hebben wij toch een goede smaak en de rest van de wereld een slechte.

Tot hij begon te spelen. Snobberig sputterden we nog wat tegen: wat een tempo, wat een snoeiharde muziek, wat een overdaad aan solo’s. Zo veel energie hadden we verwacht van een jonge punkband, niet van een bijna-bejaarde. Iets te veel van het goede, zeurden wij. Maar bij het intense Take care the road you choose waren we al fans voor het leven geworden. Tegen zoveel moois is geen snobisme opgewassen.