Vriend en vijand (Over McCain en Obama)

Het viel te verwachten dat het er hard aan toe zou gaan in de debatten tussen McCain en Obama.

Met wie hebben we namelijk de felste discussies? Met degene met wie we het sterkst van mening verschillen? Nee, het is natuurlijk precies andersom: hoe meer overeenstemming er bestaat tussen mensen, hoe beter ze hun best doen van kleine muggen van meningsverschillen grote olifanten van onverenigbare wereldbeelden te maken. Je kunt elkaar nu eenmaal niet de hele tijd gelijk zitten geven. Dus blaas je het conflict op, zeker als de wereld meekijkt.

Trap er niet in: de Republikeinen en de Democraten zijn het in grote lijnen met elkaar eens. En hoe meer ze met modder gooien, hoe harder ze roepen, hoe drukker ze gesticuleren, hoe vaker ze de man in plaats van de bal spelen, hoe minder ze werkelijk grote verschillen van inzicht hebben.

Trouwens: zoals McCain en Obama elkaar broederlijk omhelsden na het debat, bleek toch ook dat het niet veel meer was dan een verbale krachtmeting zonder verdere betekenis, een ritueel van twee krijgers in krijtpakken? En zoals Obama lachend onder de autocue dook toen de presentator z’n tekst niet kon lezen? Een erg coole actie, daar niet van, die me erg voor hem innam, maarreh… dat had hij toch nooit gedaan als het hem allemaal ernst was geweest? Een spelletje, dat was het. Opgelegd pandoer.

Iedere diplomaat, iedere professionele onderhandelaar weet hoe je het beste iets gedaan kunt krijgen van je vijand. Als je het werkelijk oneens bent, als je echt fundamenteel verschilt van mening moet je heel, heel voorzichtig toenadering zoeken. Stapje voor stapje, want voor je het weet escaleert het kleinste meningsverschilletje tot een slepend conflict.

Obama werd erom verguisd toen hij zei dat hij met Al Quaida en andere ‘vijanden van de Verenigde Staten’ een dialoog wilde aangaan, maar waarom eigenlijk?

Met je vrienden kun je ruzie maken, je vijanden moet je lief hebben.