Authenticiteit als substituut?

Doorman vindt dat we leven ‘in een periode van verveling en nostalgie’ en daarom naar echtheid verlangen. Het klinkt vaag, en was iedereen in Rousseaus tijd ook al verveeld en nostalgisch?

Duidelijk is alleen dat we blijkbaar iets missen, waarvan we geloven dat het er ooit wél was. De vraag is of dat niet altijd en overal zo is geweest. Welk tijdperk, welke cultuur kent niet de mythe van een verloren paradijs of gouden tijdperk? Vaak inclusief de belofte van een terugkeer na de dood.

Arnold Heumakers (in een bespreking in NRC Handelsbad van Rousseau en ik van Maarten Doorman)