Continuïteit: een laat 20e eeuwse uitvinding?

Vandaag naar Son of Frankenstein gekeken, het vervolg op Frankenstein (1931) en Bride of Frankenstein (1935) en het laatste deel in de reeks met Boris Karloff als het monster.

Consistentie is niet aan de makers besteed. Zo kan het monster in dit laatste deel alleen nog maar grommen en gillen (terwijl het in Bride of Frankenstein toch een aardig woordje Engels heeft leren spreken). Nog merkwaardiger: de bediende Igor (Bela Lugosi) komt in deel 1 en 2 niet voor, terwijl hij toch voor zijn aandeel in het opwekken van het monster zwaar is gestraft (hij is opgehangen en heeft zijn nek gebroken). Ook gehoorzaamt het monster alleen aan Igor, alsof het gehypnotiseerd is.

Misschien dat de makers dachten: mensen weten toch niet meer precies hoe het zat in deel 1 en 2, en dat ze zich daarom dit soort vrijheden veroorloofden.

In het VHS/DVD-tijdperk waren ze waarschijnlijk wel wat consciëntieuzer geweest. In dit online-tijdperk helemaal, want tegenwoordig wordt elk schoonheidsfoutje wel door iemand opgemerkt en buiten proportie opgeblazen.