Ben Howard in de HMH: onbegrijpelijk succes

Ben Howard in de HMH: onbegrijpelijk succes

De pers was niet onverdeeld positief over de laatste reeks optredens van Ben Howard. Maar het publiek stroomt elke keer weer toe. Zo ook in de Heineken Music Hall in Amsterdam, waar Howard drie keer achter voor een uitverkochte zaal optreedt. Vreemd.

Met de muziek van Ben Howard is weinig mis, laten we dat vooropstellen. Zijn hit ‘Hold your Head Up’ mocht er wezen, de nummers van zijn nieuwe album ‘I Forget Where We Were’ ook. Hij is een veelzijdig talent: schrijver van zowel radiovriendelijke nummers (‘Hold your Head Up’, dus) als van nummers die weten te boeien zonder dat ze direct om aandacht schreeuwen (de beste nummers van ‘I Forget Where We Were’).

Zijn zang is gevoelig, misschien te onvast naar de smaak van sommigen, maar liefhebbers van James Blunt en Ed Sheeran moeten zich er zeker door aangesproken voelen. Hij is een interessante gitarist – niet erg virtuoos (op een solo zul je hem zelden betrappen), maar wel eentje met veel gevoel voor dynamiek, uit de school van The Edge. Hij heeft boeiende muzikale ideeën – de klankexperimenten op ‘I Forget Where We Were’ vallen niet allemaal even gelukkig uit, maar Howard speelt tenminste niet op safe. En sommige nummers zijn bijzonder geslaagd. ‘She Treats Me Well’, bijvoorbeeld, waarin Howard het melodieuze van ‘Hold your Head Up’ weet te combineren met trance-hopachtige ritmes.

‘Fucking boring’

Maar dat Howard drie keer achter elkaar de Heineken Music Hall kan uitverkopen is een raadsel. Komen de mensen voor ‘Hold your Head Up’? Ze zouden toch kunnen weten dat Howard dat weigert te spelen omdat hij het ‘fucking boring’ vindt (zoals hij onlangs tijdens een optreen liet weten). Stromen de mensen dan toe om de muziek van ‘I Forget Where We Were’ te horen? Die speelt Howard wel, maar bepaald toegankelijk zijn die nummers niet. Erg somber ook, en die somberheid wordt nog eens vergroot door de grauwe beelden die op een groot scherm achter het podium worden geprojecteerd – of het nu bomen zonder bladeren in een winterlandschap of abstracte grijze blokken zijn.

En dan Howard zelf. Het grootste gedeelte van het concert zit hij voorovergebogen op een kruk, met meer aandacht voor zijn gitaar dan voor zijn publiek. Pas na het zoveelste applaus kan er bij Howard een bedankje af. Tegen het einde van het concert verklaart hij zich nader: “I’m not talking very much, but at least I’m not ranting and raving.” Vermoedelijk is hij in een goede bui; laatst schijnt hij zijn publiek te hebben uitgemaakt voor een ‘bunch of cunts’.

Selfies

Het publiek lijkt het allemaal prachtig te vinden. Dat wil zeggen, de stemming zit er goed in. Er worden selfies gemaakt, er wordt uitbundig gepraat, er wordt geflirt, er wordt gelachen, er wordt gedanst – mensen amuseren zich met elkaar.

Luisteren eigenwlijk wel naar de allerminst feestelijke muziek die Howard over hen heen stort? Toch wel. Nummers worden, zeker aan het begin, uitbundig meegeklapt. En hoewel Howard vanavond geen echte meezingers op het programma heeft staan, blijken veel mensen toch de eerste regels van het gros van de nummers kennen. Zouden ze niet begrijpen dat Howard een serieuze artiest is? Eentje van de oude stempel, die het leed van de wereld (en vooral dat van zichzelf) op zijn schouders meetorst?

Onbegrijpelijk, dat succes van Howard. Onbegrijpelijk al die vrolijkheid. Om met Howard zelf te spreken (‘Small Things’): Has the world gone mad? Or is it me?

Deel:

2 reacties op “Ben Howard in de HMH: onbegrijpelijk succes

    1. Kritisch is niet hetzelfde als negatief. Zo kritisch is dit artikel ook helemaal niet. De strekking is dat Howard zich slecht op z’n gemak leek te voelen in zo’n grote zaal, en terecht want het publiek had nauwelijks aandacht voor zijn muziek. Mag je dat ook al niet meer zeggen?

      Was jij er ook bij trouwens? Ik heb je niet gezien. Ben wel benieuwd naar jouw – kennelijk ‘positieve’ – indruk van het concert.

Geef een reactie