Bitterzoet concert van Israel Nash Gripka

Ondanks een inbraak in hun toerbusje ging het concert van Israel Nash Gripka en zijn band in het Amsterdamse Bitterzoet gisteren gewoon door. De afsluiting van een Europese tournee, en dat was goed te horen. “Het kost ons geen enkele moeite de complexe nummers van Rain Plains live uit te voeren.”

“Ach, er zijn ergere dingen”, verzucht Israel Nash Gripka als hij terugdenkt aan de inbraak in zijn toerbusje in Göteborg enkele dagen geleden. De computers die hij en zijn bandleden mee hadden genomen zijn weg, een paar duizend euro zijn verdwenen, hun paspoorten foetsie. “Lastig, vooral nu we aan het einde van onze toer zitten en we terug naar de Verenigde Staten moeten zien te komen.”

In de instrumenten van de band hadden de dieven geen interesse, dus kan het concert in het Amsterdamse Bitterzoet gewoon doorgaan. “En daar gaat het me toch vooral om. Dat we veel geld zijn kwijtgeraakt is jammer. Maar zolang ik mijn muziek kan blijven maken, zal ik er geen slapeloze nachten om hebben. In zekere zin heeft het ons zelfs goed gedaan – de tegenslag heeft ons in elk geval nog dichter bij elkaar gebracht dan we al waren. We’ll move on.”

Complex

Het laatste concert van Gripka en zijn band in Europa, na een intensive toer van een maand, en dat valt goed te horen. Het publiek krijgt een zeer goed op elkaar ingespeeld gezelschap te horen. Israel Nash Gripka wordt nogal eens met Neil Young vergeleken, en dat is begrijpelijk. Een vergelijkbare hoge stem die elk moment uit de bocht kan vliegen, mooi meanderend gitaarspel en nummers die zo door ‘Big Neil’ geschreven hadden kunnen zijn. Maar de uitvoering is eerder Crosby Stills, Nash & Young, met verfijnde samenzang en complexe harmonieën. Muziek die live alleen door mensen die elkaar al lager kennen dan vandaag kan worden uitgevoerd.

“En ook op de plaat hoor je dat we al jaren samenspelen”, zegt Gripka over zijn laatste CD, Rain Plains. “De muziek wordt steeds voller, steeds weidser. Terwijl Rain Plains toch echt op een simpele 16 sporen bandrecorder is opgenomen, met hier en daar een overdub en een muzikaal accent van een mellotron.”

“Het kost ons ook geen enkele moeite de nummers live uit te voeren, ook al beschikken we niet over een synthesizerspeler.” Dat blijkt tijdens het concert in het uitverkochte Bitterzoet. Voor een dankbaar publiek (zelfs minder bekende nummers zoals Wichita worden begroet alsof het grote hits zijn geweest) werkt de band zich met verve door de moeilijkste nummers.

Voor de psychedelische sound die in veel nummers van Rain Plains overheerst hebben ze geen mellotron nodig: de gitaarduels tussen Gripka en Joey McClellan zin ontregelend genoeg, en waar nodig verzorgt Eric Swanson met zijn steelgitaar ruimtelijke psycho-billy effecten. Niet dat ze al die opsmuk nodig hebben: de ingetogen, grotendeels akoestische nummers (zoals Let Me Down van Gripka’s eersteling New York Town) behoren zelfs tot de hoogtepunten van de avond.

‘A bummer’

Van mogelijke frustraties over de diefstal in Göteborg is tijdens het ‘bitterzoete’ concert niets te merken, al refereert Gripka wel even aan het incident.

In de kleedkamer praat hij er aan de telefoon nog even over met zijn vrouw: “Yeah, it’s a bummer.” Om vervolgens tot de orde van de dag over te gaan. Hij mailt haar een foto van zijn tijdelijke paspoort, zodat zij de vliegticket naar de VS kan regelen. Rain Plains is daar nog niet eens uitgebracht, dus hij moet dringend naar huis om de ‘release’ in juli te kunnen ondersteunen.

Hij pakt een kleine akoestische gitaar, een Baby Taylor, die hij altijd bij zich heeft zodat hij ook onderweg makkelijk kan componeren. Die hebben ze goddank ook laten liggen. Hij slaat een paar akkoorden aan. “Ooit zal die diefstal een verhaal zijn, misschien zelfs een lied.”