Devon Sproule bekent kleur

‘Delicaat’, ‘melodieus’, ‘geniaal, bescheiden en eigenzinnig’, oordeelde Altcountryforum.nl over het nieuwe Colours van Devon Sproule en Mike O’Neill. Een plaat om lief te hebben, zou je hieraan kunnen toevoegen. Een oordeel waarmee Devon Sproule het in elk geval eens is: “Ik hou echt van deze plaat.” Een interview met de Canadese zangeres.

Het album heet Colours. Vanwaar die titel?

Mike O’Neill, met wie ik Colours heb geschreven, is grotendeels verantwoordelijk voor de melodie en de tekst van het refrein van het titelnummer. De oorspronkelijke demo klonk behoorlijk somber, en al klinkt de uiteindelijke versie van het nummer een stuk luchtiger, die somberheid hoor je nog altijd terug in de tekst. Die is bezorgd en defensief.

Maar tegelijkertijd wordt ervoor gepleit om de ‘stormachtige nacht’ te doorstaan en om het ‘innerlijke vuur’ te accepteren om het ‘blauw onder het nest van het roodborstje’ en het ‘groen waartegen je kunt uitrusten’. Het is een nummer oproep om kleur te bekennen – ‘to show your true colours’: laat zien wie je werkelijk bent. Ook al is dat niet perfect, het is wel natuurlijk en echt – en daarmee des te mooier.

Colours klinkt heel anders dan je vorige werk. Dat werd vaak vergeleken met de muziek van Gillian Welch. Die invloed lijkt hier vrijwel afwezig. Of niet?

Ja, dat klopt: ik onttrek me steeds meer aan de greep van americana. Logisch, want ik er luister er de afgelopen jaren niet meer zo veel naar. De meeste invloed op mijn muzikale koers hebben bovendien de mensen met wie ik samenwerk. De laatste twee albums, Colours en I Love You, Go Easy – heb ik in Toronto opgenomen met muzikanten van ervaring in uiteenlopende genres, van pop en rhythm & blues tot jazz en geïmproviseerde muziek – zonder dat iemand volledig puristisch was ingesteld.
De liedjes voor Colours staan op naam van Mike en mij – met een sterke pop / folk / rock ‘n roll ‘vibe’ dan mijn vroegere werk – en zijn toen gefilterd door muzikanten uit Totoronto. Uiteindelijk is dat allemaal bepalend geweest voor de klankkleur van Colours .

Ben je tevreden over het album? Heb je een favoriet nummer of een favoriete passage?

Zeker, ik hou echt van deze plaat. Dat heeft ook te maken met het feit dat het een gezamenlijke inspanning betreft. We hebben de songs als een team geschreven, de muzikanten hebben een bijdrage geleverd, de geweldige producent Sandro Perri eveneens. Het is veel gemakkelijker om de criticus in jezelf tot zwijgen te brengen als je luistert naar iets waaraan je hebt meegewerkt maar waarvoor je niet als enige verantwoordelijk bent geweest.

Ik vind het moeilijk om een favoriet liedje aan te wijzen. Het meest geslaagde duet vind ik het zeer korte tweede nummer, Magic in the Panic. De akkoorden passen zich aan de registerwisselingen van de stemmen aan, terwijl de stemmen om beurten de melodie zingen en het verhaal vertellen.

Ook heb ik enkele favoriete passages. Ik ben dol op het einde van Walking in the Folly, waar gitarist Thom Gill en toetsenist Robin Driver beginnen te zingen. Ik vind de synthesizer solo van Ryan Driver in Colours geweldig. En ik hou van het pische einde van Nobody Tells Me a Thing. En van de aanzwellende blazers in The Shallow End.

De instrumentatie is opmerkelijk, vooral de veelvuldig ingezette synthesizer. Waarom heb je hiervoor gekozen?

De synthesizer is zo’n enorm veelzijdig instrument. Iemand die er goed mee weet om te gaan, kan er geweldige effecten mee bereiken. Zoals gezegd ben ik dol op de sysnthesizer-solo van Sandro Perri in het titelnummer. En ik ben ook zeer te spreken over de manier waarop hij de synthesizer in Can You Come Home aan het einde van het nummer aanwendt om diepte en drama toe te voegen:

The wind changed. The rain came.
It took me over, into the water.
The mast went into the black depth.
I felt the rough touch of the muskelunge.
I moved toward the centerboard.
One body is not enough to get this boat up.
When the work is done,
When the light is gone.
Then you can come home.

Kunnen we meer albums van je verwachten in het stramien van Colours?

We hebben een aantal nummers waarvoor geen plaats was op deze plaat. Maar ik weet niet zeker wat daarmee gaan doen.

Heb je plannen om naar Nederland te komen?

Zo snel als ik kan, kom ik jullie kant op. Door dit soort interviews kan het balletje misschien sneller gaan rollen. Dus dank je voor dit interview!