Die eeuwige haat-liefdesrelatie met Nederland
Niet alle buitenlanders die zich hier in Mexico hebben gevestigd zijn even ‘vermexicaniseerd’. Het lijkt wel van hun nationaliteit af te hangen. Veel Amerikanen zijn halve Mexicanen geworden, veel Nederlanders blijven kaaskoppen.
“Amerikanen zijn net luide, verwende kinderen. Ze verwachten dat wij ze ‘entertainen'”, zegt een Mexicaan die op een partyboot de indiaan uit de Village People moet spelen. “Jullie zijn anders. Ik dacht eerst dat jullie je verveelden, omdat jullie niet meteen meezongen en -dansen. Maar dat is het niet. Jullie minder uitbundig, maar ook minder veeleisend. Jullie nemen ons zoals we zijn.”
Die Amerikaanse verwendheid verdwijnt echter in de loop van de tijd. De meeste Amerikanen die hier wonen en werken hebben de kleur van het land overgenomen. Ze spreken de taal en eten Mexicaans. Hun kinderen weten vaak niet waar de ‘roots’ van hun ouders liggen. Vaak zijn die ook zo vaak verhuisd in Amerika dat ze dat ze nergens een echte band mee hebben. Misschien past de Amerikaan zich wel zo makkelijk aan doordat hij ontworteld is.
Nee, dan de Nederlanders in den vreemde. Die hebben één ding gemeen: een haat-liefdesrelatie met Nederland. Al wonen ze al jaren in het buitenland, ze kankeren nog dagelijks op Nederland. Al zijn ze er jaren niet geweest, ze hebben het nog altijd over vroeger. Ze volgen de Nederlandse politiek en de voetbalcompetitie. Ze eten pindakaas en gestampte muisjes en drinken bier en halfvolle melk. Of hij nu in Mexico woont of Frankrijk: de Nederlander voelt zich verbannen en ontheemd. En een nieuw bestaan opbouwen, ho maar.
Op de middelbare school probeerde de leraar maatschappijleer het verschil tussen ‘integratie’ en ‘assimilatie’ uit te leggen. ‘Integratie’, wilde zoveel zeggen als: als migrant opgenomen in een vreemde samenleving, terwijl je je oorspronkelijke identiteit hebt behouden. ‘Assimilatie’ was: zo zeer aangepast dat die identiteit is verdwenen. Ik heb het onderscheid nooit helemaal begrepen, want volgens mij word je als buitenlander pas ergens opgenomen als je ’s lands zeden en gewoonten overneemt.
Geen integratie zonder assimilatie, heb ik altijd gedacht. En hoe meer Nederlanders ik in het buitenland tegenkom, hoe stelliger mijn overtuiging.
Column voor Freeler