Drive-By Truckers: Oerend Hard en toch subtiel

Drive-By Truckers: Oerend Hard en toch subtiel

Eind jaren negentig stond een concert van de Drive-By Truckers garant voor snoeiharde Southern Rock in de traditie van Lynyrd Skynyrd. De leden van de band staken een sigaret op, schonken zichzelf nog een Jack Daniels whisky in, draaiden de versterker nog maar eens wat harder en zetten weer een ellenlange gitaarjam in. Concerten die wel drie uur konden duren en waar pas diep in de nacht een einde aan kwam. Nu staat er een andere band op het podium. Al blijkt er meer hetzelfde gebleven dan op grond van hun laatste album mocht worden verwacht.

De Drive-By Truckers? Mensen die eind jaren negentig ooit een concert van de groep uit Athens, Georgia, hebben meegemaakt hebben er kleurrijke verhalen over en zijn enthousiast. Niet eens zozeer om de muziek, als wel om de sfeer. “Heerlijk, als ze weer eens naar Paradiso kwamen”, herinnert een muziekliefhebber zich. “Die concerten duurden zo lang, dat je gerust even naar de snackbar aan de overkant een patatje kom halen en terugkomen zonder dat je het idee had dat je veel had gemist. Een heel huiselijk gevoel, was het. Alsof je een Amerikaanse bar bezocht waar je niet de hele tijd aandachtig hoeft te luisteren, maar gerust door de muziek heen mag praten of even naar buiten kunt omdat de band toch nog uren blijft doorspelen – zo was het.”

Inmiddels is er wel het een en ander veranderd. De optredens zijn minder uitgesponnen, de whiskey vloeit niet meer rijkelijk tijdens de concerten en er worden geen pogingen meer gedaan om de geluidsbarrière te doorbreken al staat de versterker nog altijd op Oerend Hard. En – misschien wel het belangrijkste verschil – de nummers zijn tegenwoordig aanzienlijk korter dan in het verleden, al worden ze live nog wel eens opgerekt tot mini-rockopera’s aangezien de Drive-By Truckers de gitaarduels nu eenmaal niet kunnen laten.

Kort en krachtig

Luister maar eens naar hun laatste CD, English Oceans, het tiende studio album van de groep. Het album verschilt nogal van het vorige, Go-Go Boots uit 2011, zegt mede-oprichter van de groep en belangrijkste songwriter Patterson Hood. “Go-Go Boots was een poging om meer country en soul in onze muziek te verwerken. Hier en daar is het een goede plaat, maar achteraf gezien is het als geheel wat stuurloos. Dat kwam ook omdat de opnames van Go-Go Boots werden onderbroken door tournees en zelfs door de opname van een andere plaat, The Big To Do. English Oceans is daarentegen bijna in één ruk opgenomen, met heel weinig overdubs en correcties achteraf.”

Het resultaat is een album met dertien korte en krachtige nummers. Meer dan op Lynyrd Skynyrd met z’n Southern Rock lijken Drive-By Truckers nu op de Rolling Stones ten tijde van Exile on Main Street, zijn het op het eerste gehoor wat rauwer en minder verfijnd. Maar afwisselend is de muziek van de Truckers op dit album voor hun doen zeker. En wie subtiliteit zoekt, kan in de prachtige, beeldende teksten van de groep zeker terecht.

Een en ander is grotendeels te danken aan de inbreng van mede-oprichter Mike Cooley, zegt Hood tevreden. “Hij heeft zijn writer’s block afgeschud en heeft een heel stel sterke nummers voor dit album geschreven.” Inderdaad heeft Cooley deze keer voor niet minder dan zes nummers getekend – uitzonderlijk voor iemand die wel als de George Harrison van de groep geldt omdat hij meestal maar één of twee songs aanleverde.

Spindokter

Ook het titelnummer van de plaat is nu van Cooley, Made Up English Oceans, over een spindokter ten tijde van Reagan en George Senior die blijk geeft van zijn minachting voor jonge mannen uit het Zuiden van de VS: “Only simple men can see the logic in whatever smarter men can whittle down till you can fit it on a sticker.” Patterson Hood schrijft daarbij vergeleken wat minder subtiele teksten: “She can’t stand to have him around/ But she always misses him when he’s gone” “Love is like cancer/ And I am immune”, “She’ll ride him until he’s dead/ Or rises to the occasion” – dat is meer zijn stiel.

Tijdens het concert vorige week in het Amsterdams Paradiso is English Oceans ruim vertegenwoordigd. Pauline Hawkins, Shit Shot Counts, When he’s gone, Till He’s Dead or Rising en – in de toegift- Natural Light: allemaal komen ze voorbij. De variatie in de muziek en de subtiliteit van Cooleys teksten komen niet echt tot hun recht. Zeker wanneer toetsenist Jay Gonzales zijn gitaar oppakt een muur trekken de Truckers een muur van geluid op waarin de afzonderlijke instrumenten nauwelijks meer van elkaar kunnen worden onderscheiden, laat staan dat de tekst nog te volgen is. Toch weer meer Lynrd Skynrd dan de Stones in hun hoogtijdagen, dus.

Het enthousiasme van de band en het publiek in de overvolle zaal is er niet minder om. En zo wordt het ondanks de af en toe ondoordringbare geluidsbrij toch een heel geslaagd optreden. En het is al afgelopen voordat we naar de snackbar aan de overkant zijn gegaan, dus dat moet deze keer maar na het concert.

Deel:

Geef een reactie