Gratis optreden van Ben Reel: ‘Het glas is halfvol’

Gratis optreden van Ben Reel: ‘Het glas is halfvol’

Daar zit hij dan, in de hoek van het Amsterdamse bruin café Het Monumentje op een maandagavond: de Ierse singer-songwriter Ben Reel. “Testing testing – one – two. Testing – one two.” Wanneer hij zich ervan heeft verzekerd dat zijn versterker en microfoon het doen en zijn gitaar goed gestemd is, neemt hij nog rustig de tijd om zijn glas bier leeg te drinken. De uitbater van het café (in zijn vrije tijd geen onverdienstelijk muzikant) dimt de lichten. Het optreden kan een aanvang nemen.

Ben Reel zet Could’ve Been in, van zijn nieuwe, veelgeprezen zesde CD Darkness and the light: “They say I’m past the point of rescue/They say I died the day I lost you/ Well I don’t blame you for getting up and leavin’/I wish I could turn back this clock of pain.” Het café vult zich met sigarettenrook. Aan de tafel voorin zitten enkele fans en vrienden en bekenden, als discipelen bij het laatste avondmaal. De rest van het café is gevuld met mensen die toevallig zijn komen aanwaaien, die hier komen omdat het een van de laatste cafés is waar je nog binnen kunt roken en – voorwaar!- een enkele muziekliefhebber.

Ruim twee uur duurt het optreden, en Ben Reel slaat zich er manmoedig doorheen. Hij speelt voornamelijk nummers van zijn laatste CD, afgewisseld met covers van zijn muzikale helden: ‘om de mensen die mij niet kennen bij de les te houden’. Into the mystic van Van Morrison zit hem als gegoten. Maar de publieksfavoriet blijkt Fire (van Bruce Springsteen, wiens stem en zangstijl wel wat weg hebben van die van Ben Reel). Tot in de achterste rij zingen mensen in het inmiddels mee. Of ze doen op z’n minst een poging, ondanks de drank en wie weet wat voor andere genotmiddelen. ‘Romeo and Juliet’, zingt Reel. ‘Samson and Delilah’ valt een man in kennelijke staat net te vroeg in. Reel laat zich niet van de wijs brengen: ‘Samson and Delilah’ zingt ook hij.

“Heb je eee-even voor mij?!”, blèrt de dronkelap. Omstanders manen hem tot stilte. De onverstoorbare Ben Reel zet een volgende nummer in: Fill me up, een sterk, stevig rockend nummer. Met zijn krachtige stem lukt het hem ondanks zijn simpele apparatuur zijn publiek te overschreeuwen. “Fill me up, I’m always empty. Fill me up, I wanna be half full.” Na afloop neemt Reel nog maar weer eens een slok van zijn bier. “Het glas is halfvol”, bezweert hij.

“Het went wel, dat gratis optreden”, zegt Reel na afloop. “Natuurlijk speel ik liever voor een betalend publiek, voor een zaal met mensen die er bewust voor hebben gekozen om naar mij te luisteren. En als het even kan met mijn eigen band. Maar ik zit niet altijd volgeboekt. Dan treed ik liever op dan dat ik onderuitgezakt voor de televisie ga zitten, zeker in een vreemde stad waar ik de weg niet ken.”

Aan de tafel in zijn hoek van het café heeft hij zijn CD’s uitgestald. Van tijd tot tijd verkoopt hij nog wel eens wat. Vooral de ‘special limited edition’ van zijn laatste CD loopt best aardig, zegt hij. “Het is eigenlijk een afgekeurde versie van de handelseditie van de CD. Mijn platenmaatschappij wilde Darkness and the light alleen uitbrengen als ik vijf nummers verwijderde. Dat heb ik toen maar gedaan. Terwijl ik net een hoop geld had uitgegeven om die eerste versie te laten persen. Nu verkoop ik de CD met alle nummers erop maar als speciale editie tijdens optredens. Een kwestie van marketing.”

Beeld: The Laughing Audience door Edward Matthew Ward (1816-1879) naar een ets van William Hogarth (1697-1764) 

Deel:

Geef een reactie