Jordan Klassen is buitenstaander af op Big Intruder

Jordan Klassen is buitenstaander af op Big Intruder

Jordan Klassen is bekend geworden met dromerige en lieflijke nummers waarin hij onschuldig als een kind naar de wereld blikt. Van zijn Peter Pan-folk is op zijn nieuwe album ‘The Big Intruder’ weinig meer over. Klassen lijkt volwassen te zijn geworden. Met alle gemengde gevoelens van dien.

‘Buitenstaander’ en ‘jongere’ – helemaal synoniem zijn de twee woorden niet, maar wat scheelt het? Een jongere is maar al te vaak een buitenstaander: iemand die aan de kantlijn staat, geen duidelijke rol vervult in de maatschappij en maar al te vaak wordt genegeerd door ouderen, door de gevestigde orde. Iemand die bovendien weifelt of hij wel deel wil uitmaken de samenleving die hem niet lijkt te begrijpen, maar die toch ook geen bestaan in de marge wil hebben en er alleen al daarom bij wil horen. Iemand die moet kiezen.

Je kunt nu eenmaal niet eeuwig jong blijven, al zijn er maar al te veel mensen die dat proberen. Vroeg of laat krijgt dat onherroepelijk iets triests: de oudere jongere die in de sportschool nog wil laten zien dat hij kan meekomen met mensen die hem achter zijn rug om uitlachen, de man die zijn midlifecrisis probeert te blussen door een vrouw te trouwen die zijn dochter had kunnen zijn, de vrouw op middelbare leeftijd die zich in de discotheek nog waagt aan een paringsdans. Brrr!

Aan de andere kant is de jongere die weet op te klimmen langs de treden van de maatschappelijke lader ook lang niet altijd te benijden. Hij voelt zich maar al te vaak een verrader van de idealen uit zijn jeugd. Hij blijft hunkeren naar de tijd dat hij onbekommerd door het leven kon, zonder al te veel verantwoordelijkheden (die hypotheek!, dat kind!, dat werk!) en vrij was om zijn kritiek te spuien op de wereld van zijn ouders, met al dat achterbakse gedoe, hebzucht en baantjesjagerij. Hij is buitenstaander af, maar smacht naar vroeger.

Kinderlijke muziek

Je krampachtig vastklampen aan je jeugd of toch maar volwassen worden: het is een dilemma dat vele mensen zullen herkennen, en een vruchtbaar onderwerp voor veel artiesten.

Ook in het werk van de singer-songwriter Jordan Klassen komt het thema keer op keer terug. Tot op zijn voor-vorige plaat ‘Repentance’ leek Klassen nog te willen vasthouden aan zijn jeugd. Dat album staat vol met wat wel Peter Pan-folk of Fairy-folk wordt genoemd: grotendeels akoestische muziek die de onschuld van de jeugd weerspiegelt en dromerig, lieflijk en melodieus klinkt.

Op de opvolger ‘Javelin’ bleek Klassen voorzichtig de deur van de poort naar volwassenheid te hebben geopend. De muziek klinkt nog altijd kinderlijk (dat kan met de engelachtige stem van Klassen ook bijna niet anders), maar opeens doen synthesizers hun intrede en worden de arrangementen gecompliceerder. Klassen zingt bovendien over zaken die Peter Pan zouden wegjagen naar Nooitgedachtland. Over hoe de kanker zijn moeder te pakken kreeg, bijvoorbeeld, en – hoe kan het ook anders over hoeveel moeite het hem koste om zich staande te houden in de wereld. Kinderlijk was de muziek nog altijd, maar kinderachtig allerminst.

Minder excentriek

Het nieuwe album van Klassen ‘Big Intruder’ lijkt een vervolg op ‘Repentance’, ‘Javelin’, evenals de eerder dit jaar verschenen EP ‘Curses’.

‘Big Intruder’ klinkt een stuk minder excentriek – volwassener is misschien een beter woord – dan zijn vorige twee albums. De nummers zijn dit keer afwisselend georkestreerd, nu eens verrijkt met een elektrische gitaar dan weer met een synthesizer, strijkers of andere instrumenten. De arrangementen zijn vaak veelstemmig. Al heeft Klassen alles zelf op de plaat gezet, heb je toch veel meer het gevoel naar een hele band te luisteren dan naar een enigszins wereldvreemde singer-songwriter.

En waar de nummers van Klassen op zijn vorige platen nogal eens weinig meer waren dan stemmingsvolle ‘soundscapes’, doen ze nu eerder aan traditionele popsongs denken. Geen wonder als je leest door wie Klassen zich volgens een persbericht heeft laten inspireren: mensen als Harry Nilsson, Paul McCartney en John Lennon, Leonard Cohen en Joni Mitchell. Vooral Nilsson lijkt een belangrijke inspiratiebron te zijn geweest, maar dat kom misschien doordat diens stem en manier van zingen wel wat doen denken aan die van Klassen.

Getrouwd en gesetteld

En dan de teksten van ‘Big Intruder’. Die gaan grotendeels over de weg naar volwassenheid die Klassen met zo veel moeite heeft afgelegd. Hééft afgelegd, inderdaad. Want Klassen is inmiddels getrouwd en gesetteld. Meestal bevalt dat wel;’The Same Thing Over and Over’ is zelfs een ode aan het burgerlijke, routineuze leven waarvoor hij heeft gekozen:

“Play me something on repeat
the backbeat pulling me into sleep
no surprises no upsets
cause if we’re working then we can rest.”

Toch spookt het nog altijd in zijn hoofd, zoals te verwachten valt van een Peter Pan die zijn jeugd heeft afgelegd. Het huwelijk hem soms zwaar, zoals blijkt uit een nummer als ‘Too Far Gone’. En al heeft Klassen een zware depressie in het verleden overwonnen, zijn tobberige persoonlijkheid speelt nog vaak op. Vaak wordt het hem te veel, zingt hij in ‘Yer Cure’ :

“A waterfall can pour into one shot glass
and never fill
only spill.”

Helemaal overtuigd is Klassen nog niet dat hij zijn jeugd vaarwel moet zeggen – gelukkig voor zijn publiek, overigens, want zodoende blijft zijn muziek op spanning staan. Maar al met al legt hij zich neer bij zijn keuze om toch maar toe te treden tot de wereld van de volwassenen. Zijn zoektocht is voorbij, hij is buitenstaander af. Al zal hij wel altijd rusteloos blijven en in tweestrijd blijven verkeren. Zoals hij het verwoordt in ‘Housefly’: ”
Never content to be where you are
drawn to the sunlight but won’t get so far.”

Deel:

Geef een reactie