Jordan Klassen: muziek als sleutel tot het paradijs

Jordan Klassen: muziek als sleutel tot het paradijs

‘Peter Pan’ folk, zo wordt de muziek van de Canadees Jordan Klassen genoemd, gemaakt door iemand die moeite heeft om volwassen te worden. Maar op zijn nieuwe album ‘Javelin’ heeft hij ook andere zaken aan zijn hoofd.

“Verdomd, die ken ik”, dacht ik toen ik een exemplaar van de nieuwe CD ‘Javelin’ van Jordan Klassen onder ogen kreeg. Jordan Klassen: dat was toch die man die ik jaren geleden via via had ontmoet? Klassen, met één a – zo had hij zichzelf voorgesteld. Waarop een uitgebreide uitleg volgde waarom het maar één a was. Een verhaal dat even saai als onwaarschijnlijk was, en ik de volgende dag al weer vergeten was. Hij kwam uit Canada, weet ik nog, uit Vancouver om precies te zijn, en deed iets met computers – webdesign, of zoiets. Best wel een snelle jongen, althans een jongen die snel overkwam (en het daarom waarschijnlijnlijk niet was, want bij echt snelle jongens heb je er geen erg in). Zou hij muzikant geworden zijn?

Maar eens geluisterd naar ‘Javelin’. Zo opgewonden als die Klassen van toen was, zo kalm klinkt deze muziek. Een beetje als Elliott Smith, zou ik zeggen. Eenzelfde zachte en aarzelende stem, in elk geval, die eenzelfde naar zwaarmoedigheid neigende berusting lijkt uit te drukken. Met vergelijkbare, sobere en smaakvolle arrangementen, waardoor de broze melodieën net als bij Smith goed tot hun recht komen. ‘Engelachtig’ is het eerste woord dat me te binnen schiet.

Peter Pan

Op internet wordt de muziek van Klassen vaak aangeduid als ‘Peter Pan’ folk – typisch voor de ‘Peter Pan’-generatie die in de jaren nul van deze eeuw is opgegroeid maar grote moeite heeft met volwassen zijn. Op een nummer met een veelzeggende titel als ‘The Horses Are Stuck’ – een van zijn mooiste en bekendste werken – geeft Klassen uitdrukking aan dit gevoel.

Muziek maken is een manier om toch enigszins acceptabel volwassen te kunnen worden, zegt hij een interview met de Vancouver Sun naar aanleiding van zijn eerste album ‘Repentance’ (2013). Hij omschrijft muziekmaken als een manier om de onschuld van zijn jeugd op te roepen en om toe te geven aan zijn verbeeldingskracht, net zoals in zijn kindertijd. Als een soort verjongingskuur, zou je misschien kunnen zeggen. Een manier om je jong te kunnen voelen en gedragen zonder het te hoeven zijn, in elk geval.

Daarmee heeft ‘Repentance’ (dat zowel ‘berouw’ as ‘bezinning’ kan betekenen) inderdaad ‘een coming of age thema’, zoals een recensent van Festivalinfo.nl meldt,’met een happy end, waarbij Klassen na een donkere tijd de weg terugvindt naar zijn spirituele en creatieve inspiratie.’

Depressief

Eind goed al goed, dus. Peter Pan/Jordan Klassen heeft een manier gevonden om Kapitein Haak/volwassenheid te verslaan. Of op z’n minst heeft hij een ‘modus vivendi’ gevonden: fijn muziek maken en op de koop toe nemen dat je af en toe de administratie moet doen en het beddengoed verschonen. Ook al is hij uit het paradijs van zijn jeugd verdreven, via de muziek kan hij toch af en toe terugkeren.

Of toch niet? Zou het wel goed gaan met Jordan Klassen?, vraag ik me af terwijl ‘Javelin’ opstaat. Klassen klinkt minder depressief en levensmoe dan Elliot Smith, dat zeker. Maar toch, de praatgrage webdesigner die ik jaren geleden heb ontmoet is er bepaald niet vrolijker op geworden. Over de hele linie klinkt ‘Javelin’ trouwens net iets somberder dan voorganger ‘Repentance’. Zo’n nummer als ‘Baby Moses’ alleen al, waarop hij zichzelf vergelijkt met een weerloze baby. Onaards mooi, daar niet van, maar ook erg droevig.

Inderdaad heeft Klassen de ‘happy end’ van zijn vorige album op ‘Javelin’ achter zich gelaten, lees ik her en der. Nog altijd vindt hij het moeilijk om volwassen te worden. Maar hij blijkt ook andere zaken aan zijn hoofd te hebben. Hij blijkt met een depressie te hebben geworsteld. En daaar komt ook nog eens de angst bij om zijn moeder te verliezen aan borstkanker – op ‘Delilah’ zingt hij zelfs “I have seen you take the poison.”

Begenadigd singer-songwriter

Volgens een persbericht weet Klassen ‘de melancholie om te zetten in verlichting en vertrouwen, waardoor deze plaat er ook een is van hoop’. Zijn moeder lijkt trouwens weer in goede gezondheid te verkeren. Helemaal overtuigen doet dit blijde bericht niet. Want waarom klinkt Klassen alsof hij met zijn ziel onder zijn arm loopt?

Misschien moet ik hem eens mailen of het wel goed met hem gaat, bedenk ik me, en tik een zoekopdracht in.

En dan blijken er tientallen Jordan Klassens te bestaan, van wie er zeker twee in Vancouver wonen en werken als techneut. Eentje is webdesigner. Zijn afstotelijke site doet vermoeden dat hij een marginal bestaan leidt, met weinig opdrachtgevers en nog minder plezier in zijn werk. Dat moet het opgewonden standje zijn dat ik jaren geleden heb ontmoet. Uitgeblust. Iemand die zelfs de zoektocht naar de sleutel tot het paradijs van zijn jeugd heeft opgegeven.

Nee, dat is niet de begenadigde singer-songwriter Jordan Klassen. Die heeft tenminste zijn muziek nog als hij het niet ziet zitten. En hoe zeer het ook tegenzit, hij heeft tenminste iets om voor te leven.

‘Javelin’ verschijnt op 19 februari

Jordan Klassen treedt op 6 februari in Paradiso in Amsterdam op als support act voor Lindi Ortega

Deel:

Geef een reactie